Dasha Kiper

Jak w krótkim tekście opisać książkę tak wielowymiarową i bogatą, której autorka sama wystrzega się uproszczeń i chodzenia na skróty? To dla mnie wyzwanie, bo „Demencja. Podróż do nieznanych światów” opisuje o wiele szerszy fragment naszej psychologicznej złożoności niż tylko doświadczanie demencji przez pacjentów i opiekunów. To książka przede wszystkim o relacyjności - o tym, jak na siebie nawzajem wpływamy, chcąc nie chcąc (nawet jeśli nasz umysł potrafi znaleźć racjonalne powody, by na czyjeś zachowanie nie reagować). O tym, jak bardzo potrzebne nam jest to wzajemne na siebie oddziaływanie - i przekonanie, że my także jesteśmy w stanie wpływać. To książka wypełniona wiedzą z zakresu neurobiologii interpersonalnej, ale bez utraty pierwiastka „nauki romantycznej” (autorka jako swoje guru wspomina Sacksa, który w taki sposób - z czułością i podziwem - opisywał przeżycia swoich pacjentów). To nie jest poradnik - nie powie za wiele o tym jak reagować inaczej w obliczu wyzwań pojawiających się przed opiekunami osób z diagnozą demencji. Autorka natomiast, uszanowując starania opiekunów, normalizuje ich przeżycia, a do tego uwzględnia szeroki kontekst, czyli to, co wcześniej w danej relacji się wydarzało. W całej książce nie znajdziecie zresztą opisów prostych zależności, które tak rzadko występują w naszych wewnętrznych światach. Są za to opisy i próby wyjaśnień tego co w naszej naturze sprzyja temu, by tak łatwo zapominać na czym polega demencja i nie dostosowywać do tej diagnozy swojego postrzegania naszych bliskich. Chciałabym częściej czytać książki tak na wskroś humanistyczne. To była piękna lektura, choć w tak trudnym temacie. Piękna, bo dostrzegająca człowieka jako całość: wraz z jego emocjami, historią, myślami, reakcjami, impulsami. A będąc widzianym inaczej idzie nam się przez życie z trudnym na plecach.