Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spójrzcie proszę na okładkę książki i jej tytuł, a potem na średnią z ocen kilku zaledwie jej czytelników, będącą na poziomie 8,9, by domyślić się, z jakim nastawieniem wszedłem w tę książkę. A i z wydawnictwem Paśny Buriat miałem już niejakie - same dobre - doświadczenia. Pierwszą moją myślą, zaczynając lekturę, jest jednak podejrzenie, że coś mi tu nie pasuje z tymi tak wysokimi ocenami (“chłyt maketingowy”?). A więc usztywniam się nieco i początkowo myślę, że może to być jakieś grafomaństwo? I rzeczywiście jakoś długo mnie nie porywa. Jest za to dosć pretensjonalnie i nieco grafomańsko, jak w opisie kosztowania nalewki: “słodki płyn wybuchł w ustach truskawkowym niebem, po czym spłynął leniwie w dół, rozgrzewając przyjemnie trzewia i pozostawiając po sobie nieznośny niedosyt”. No nie! Później jednak lektura nieco mrocznieje, coraz bardziej też odkleja się od linearności wydarzeń i realiów zaokiennych, co zaczyna być coraz bardziej strawne i jakoś godzi mnie z książką. Podróż z naskórkowo-drogowej staje się coraz bardziej wędrówką w głąb. To książka o niczym, ale nie jest to samo w sobie jeszcze zarzutem, bo czyż książka drogi (a ta nią w jakimś sensie jest) musi być “o czymś”? Czy w taoizmie to nie sama droga jest sensem, a nie jakiś jej cel? Pobieżne zapoznanie się z biogramem debiutującego tą mini-powieścią twórcy przekonuje mnie, że jest to dzieło inspirowane w dużej mierze jego samego postacią, przeżyciami i dalekowschodnimi fascynacjami filozoficznymi. Zaletą jest z pewnością to, że rozwija się w miarę lektury i jednak zyskuje na wartości, ale - dla mnie może - jednak jakoś nie spełnia ostatecznie pokładanych w niej nadziei. Choć ostatecznie - dzięki drugiej części - oceniami ją wyżej, niż planowałem początkowo.