Jesteśmy społecznością, która kocha książki

34 opowiadania. Ocampno niczym wytrawny linoskoczek doskonale balansuje między skrajnościami. Jest tu realizm i surrealizm, jawa miesza się ze sen, poezja z prozą, świat dzieci ze światem dorosłych. Są dzieci mówiące językiem rodziców i są dorośli, który zachowują się jak dzieci. Logika miesza się tu z absurdem, życie ze śmiercią, piękno ze szpetotą. A nadto jest dziwaczność, okrucieństwo, groza, premedytacja i zło, które drzemie w każdym z nas. Bohaterowie przepełnieni są lękami, pragnieniem, targają nim skrajne emocje. Autorka znajduję poezję w codzienności. W niewinnych kadrach dostrzega zapowiedź grozy. Ona nadejdzie, nie miejcie złudzeń. Ocampo nie ma litości dla swoich bohaterów. Wodzi ich na pokuszenie, a potem, bez mrugnięcia okiem, przygląda się jak wpadają w trapy. Te opowiadania to miniatury, z jednej strony, z drugiej, dobrze opowiedziane historie. Gęsta, intensywna proza, która wciąga jak bagno. To nie jest porcja na raz. Można sobie dawkować. Można się delektować. Co kto woli. I trzeba do nich wracać. Bardzo, bardzo polecam.