Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawy pomysł na książkę, ale całość jakby niedopracowana. Zaczyna się jak u Hitchcocka, od trzęsienia ziemi, ale później napięcie wcale nie rośnie. Mało tego, akcja ślimaczy się przez 450 stron, żeby przyspieszyć w końcówce. Czy rekompensuje ona kilkanaście godzin średniej rozrywki? Poniekąd. Przeszkadzała mi mała liczba bohaterów i wątków pobocznych, przez co książka mało wciąga. Wszystko kręci się wokół jednej intrygi, której motywy okazują się niezbyt przekonujące. Choć dzieje się sporo, trudno mówić o zwrotach akcji czy ślepych zaułkach w odkrywaniu prawdy. Karen Embry, prowadząca dziennikarskie śledztwo, mimo że nie je, chla do nieprzytomności, pali jak smok, a strefy czasowe przekracza częściej, niż próg własnego mieszkania, stopniowo (powoooli) odkrywa prawdę, która nie jest dostępna dla wszystkich służb wywiadowczych razem wziętych. Irytuje notorycznie powtarzany banał o tym, co widać w czyichś oczach. I nie są to tylko podstawowe emocje, ale też skrywana tajemnica czy chęć do zrobienia konkretnej rzeczy. Trudno nie uśmiechnąć się z politowaniem. I największy chyba minus - w wielu, zbyt wielu sytuacjach książka jest przewidywalna, a to, co zaskakuje, niezbyt trzyma się kupy. Zeman ciekawie opisuje okoliczności, w których najpotężniejsze państwo na świecie daje się zastraszyć jednej osobie. Przyjemnie czyta się o kulisach politycznych i bezwzględnych działaniach, których celem jest zdobycie/utrzymanie władzy. Największy dla mnie plus - końcówka. Nie tylko efektowne rozwiązanie całej intrygi, ale i jej symboliczny wymiar robią wrażenie.