Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Joanna Szymczyk, „Ewa i złoty kot” Zawsze z pewną obawą sięgam po literaturę pisaną przez panie. Zwłaszcza jeśli tyczy się to powieści kryminalnych, których ostatnio czytam sporo. Książka pani Szymczyk okazała się właśnie takim „kobiecym kryminałem”. Fabuła rozwija się szybko, pomijając pewne zupełnie nie potrzebne anegdoty bohaterów, które nie są ani zbyt interesujące ani zabawne. Oczywiście w nich najbardziej witać „babskość” opisów, przesyconych mnóstwem aluzji, okrzykami oburzenia i generalnie gadulstwem. Nie inaczej jest z bohaterami, którzy cechują się bardzo prozaicznymi przymiotami. Ciężko któregokolwiek polubić. Choć z dużym zaskoczeniem przyznam, iż postać kota Błażeja okazała się naprawdę interesująca. Wrócę jeszcze do fabuły. Otóż jest ona ciekawa, tylko, że w dość naiwny sposób wiele wątków zazębia się ze sobą, co drażni. Jednak jest to jedna z lepszych stron owej powieści. Co do humoru, to mnie osobiście nie powala. Choć dużo jest ironii i sarkazmu w wypowiedziach postaci to jednak, jest on trochę prostacki i dziecinny. Ale kilka razy, to przyznaję, uśmiechnąłem się przy niektórych sytuacjach. Generalnie jest to lekka książka, którą czyta się szybko. Jak dla mnie jednak trochę nazbyt naiwna jeśli chodzi o całość.