Ciara Smyth

Przeczytałam i mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki. Przede wszystkim: w tej książce nic się nie działo. Dosłownie ciekawie zaczęło się robić dopiero przy ostatnich 50 stronach. Fabuła w moim odczuciu była po prostu nudna i strasznie mi się ciągnęła, a do tego mam wrażenie, że donikąd nie prowadziła. Zakończenie było pozytywne, ale jednak chyba liczyłam na coś innego. Zupełnie nie mogłam się wciągnąć. Nie pamiętam, kiedy poprzednio miałam takie odczucia przy jakiejkolwiek książce. Fajnie natomiast, że został poruszony ciężki temat alkoholizmu mamy Aideen oraz dążenie do perfekcji przez Meabh. To na plus. Aideen to postać, którą raczej postawiłabym po stronie "irytujący bohater". Nie była totalnie najgorsza, ale jednak nie pałam do niej sympatią. Cała reszta postaci to płaskie, nieszczególnie wyróżniające się persony. Z bohaterów w zasadzie pamiętam tylko Meabh (ze względu na polskie korzenie) i Kaviego (uwielbiam jego postać). Cała reszta, łącznie z Aideen - która swoją drogą więcej gada, niż robi - nie była w moim odczuciu ciekawa. Miłość Aideen i Meabh jak dla mnie naciągane. Nie wierzę w chemię między nimi, było po prostu zbyt drętwo i wydarzyło się za mało zbliżeń, żebym mogła wziąć ich relację na poważnie. Zdecydowanie bardziej wierzę w przyjaźń bohaterów, która jest bardzo wiarygodnym i przyjemnym elementem tej historii❤️ Największym plusem, który w zasadzie ratuje tę historię, jest jej humor. Dawno nie spotkałam się z książką tak napakowaną ironicznymi, czasami głupkowatymi żartami. Zawarte tutaj poczucie humoru dostaje ode mnie bardzo dużego plusa. Nie przypadła mi do gustu. Zabrakło jednak wielu rzeczy🥲