Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nosowska napisała „Nie mylić z miłością”, a Halber „Strużki”, których podtytuł mógłby brzmieć „Nie mylić z przyjaźnią”. Jest Kinga i ona. Poznają się w szkole. Różnią się wszystkim, ale łączą je wspólne przeżycia, problemy, wspólne pierwsze razy… Zaprzyjaźniają się. Jednak z czasem ta więź się deformuje, rozrywa, zamienia w dziwną zależność, wręcz uwikłanie. Ta bezimienna (jej imię poznamy dopiero na samym końcu książki),główna bohaterka paradoksalnie, to widzi, ale nie chce / nie może (?) się uwolnić. Przyjaźń myli się jej z byciem na zawołanie. Z czekaniem na telefon, wiadomość. Z nieustannym zaspokajaniem potrzeb. Z rozwiązywaniem problemów za kogoś. Z ciągłym dopasowywaniem się do drugiej osoby. Z niewyrażaniem swojego zdania. Z byciem przezroczystym. „[…] zaczynałam rozumieć, widzieć coraz wyraźniej to swoje przynależenie, swoją żadność. Dwie wyrwy: wyrwa po Kindze i po sobie wyrwa, bo bez Kingi to wiele ze mnie nie zostało. I naraz dopadło mnie to, co wcześniej usilnie wypierałam. Ja wciąż nic o sobie nie wiedziałam”.