Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rok czytelniczy rozpoczęłam, jak zapewne zauważyliście, od krótkich form literackich, aby nieco zresetować swój umysł, aby nie wchodzić z początkiem roku w literaturę "dużego kalibru". Z przyjemnością sięgnęłam do zbioru aforyzmów pt. "Podaj dalej..." autorstwa Sławomira Kuligowskiego, nauczyciela, reżysera i terapeuty teatralnego, pracującego w Monarze i szpitalach psychiatrycznych. Jak powiedział Lech Konopiński, polski poeta i satyryk: "Aforyzm to złoto wydobywane ze strumienia myśli". W pełni się z tym zgadzam. Wśród zebranych w tym niewielkim zbiorku myśli, sentencji i maksym, jest wiele, które zawierają głęboki sens, które każą się zastanowić, zdobyć na refleksję. Bo czyż nie ma prawdy w tym, że "Dzień, który za nami, już nigdy nie wróci, dzień, który przed nami, może nigdy nie nadejść", albo w zapisanej myśli, iż "Dopiero płacąc za błędy uświadamiamy sobie ich cenę" lub w jakże mądrym stwierdzeniu: "Pierwsza strona Księgi Życia jest biała, a ostatnia czarna. Kolory innych stron malujesz ty", bądź w tym: "Miarą człowieczeństwa jest stosunek do zwierząt. Miarą zezwierzęcenia jest stosunek do ludzi." Są też i ironiczne, kpiarskie, prześmiewcze, jak choćby takie: "Często dopiero z testamentu dowiadujemy się, że zmarły miał poczucie humoru" albo "Bieg rzece wyznacza koryto.Niektórym ludziom koryto wyznacza bieg życia" czy "Jeśli marzysz o tym by być na ustach wszystkich kobiet, to trzeba było zostać szminką." Lektura, a może raczej "lekturka", przyjemna w odbiorze, szybka w czytaniu, ale nie pozbawiona pewnej życiowej mądrości, trochę ironicznego spojrzenia na świat, ludzi, ich przywary, zachowania, własny egoizm. Warta przeczytania.