![Tu streszczenia nie wystarczą. Sprawdź swoją znajomość lektur [QUIZ]](https://s.lubimyczytac.pl/upload/texts/20500/20558/20558_1715340025_grafika400x300.jpg)
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
Później nie znaczy gorzej
W świecie literatury zawsze wrze, gdy na scenie pojawi się kolejny utalentowany młody debiutant. Wszyscy doceniają fakt, że tak młoda osoba może pisać tak dobre książki. „Złotym dzieckiem” był przykładowo Arthur Rimbaud. Poezja, którą tworzył w wieku piętnastu lat uznawana jest klasykę literatury francuskiej. Co jednak z tymi pisarzami, którzy zadebiutowali późno, powiedzmy po czterdziestce? Czy możemy powiedzieć, że są mniej utalentowani?
Raymond Chandler, znany przede wszystkim z serii czarnych kryminałów, których głównym bohaterem był Philip Marlow, debiutanckie opowiadanie opublikował w 1933 roku, w wieku 44 lat. Natomiast Głęboki sen, pierwsza powieść, w której pojawia się cyniczny prywatny detektyw Marlow została wydana sześć lat później. Chandler przed rozpoczęciem kariery pisarskiej był zastępcą kierownika w firmie paliwowej. Po tym, gdy został karnie zwolniony, zdecydował poświęcić się wyłącznie pisaniu.
Trauma skierowała na pisarską ścieżkę również innego pisarza – (również) nie stroniącego od używek Williama Burroughsa. Gdy przyjaciel Kerouaca i Ginsberga podczas kolejnej libacji przypadkowo zastrzelił swoją żonę, stwierdził, że z tą tragedią może poradzić sobie wyłącznie poprzez pisanie. Burroughs miał równo 40 lat, kiedy ukazała się jego pierwsza powieść Ćpun, natomiast sześć lat później na rynku pojawił się legendarny Nagi Lunch.
Dość późno zadebiutował również inny skandalista, można by rzec ojciec wszystkich skandalistów - Donatien Alphonse François de Sade, znany szerzej jako Markiz de Sade. Justynę, czyli nieszczęścia cnoty napisał w wieku 47 lat (gdy za swoje libertyńskie ekscesy odsiadywał karę w Bastylii). Skąd tak późny debiut? Libertyn zapewne wcześniej nie miał czasu na pisanie, zajmując się wcielaniem w życie opisywanych w późniejszych powieściach wydarzeń.
Z zupełnie innego powodu pisarką została George Eliot. Ona również była skandalistką, choć całkiem odmiennego rodzaju. Mieszkańców wiktoriańskiej Anglii raziło jej zbyt postępowe zachowanie (choćby życie w wolnym związku) i lewicowe poglądy. Czytając powieści pisane przez kobiety, Eliot zdecydowała sama zacząć pisać. Swoją decyzję przedstawiła w manifeście „Silly Novels by Lady Novelists”. Trzy lata później zadebiutowała powieścią Adam Bede, natomiast jej najbardziej znana książka Młyn nad Flossą, ukazała się w 1860 r. Eliot miała wówczas 41 lat.
Czy myślicie, że wiek pisarza ma znaczenie dla jego twórczości? Jakich innych późnych debiutantów znacie i cenicie?
komentarze [5]
Dla mnie nie ma znaczenia, ile lat ma debiutant - liczy się to, co stworzyli. Może być tak, że młoda osoba ma jakieś doświadczenie, nie tylko pod względem tworzenia i pisania, przez co napisze coś niezwykłego, a ktoś starszy, mimo przebytego życia, nie ma nic ciekawego do powiedzenia. To mylne sądzić, żeby pisarz MUSIAŁ debiutować jako młoda osoba. Taki Prus wydał 'Dusze w...
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej
Trudno mówić o regule jakiegoś "złotego" momentu na debiut. Krytycy próbujący takową tworzyć, szczególnie na naszym krajowym podwórku, tworzą tylko nieporozumienia. Jakby nie można było zaakceptować faktu, że gdy jeden pisarz musi się wykrzyczeć od razu, bo potem może być za późno, inny potrzebuje nabrać doświadczeń (życiowych i pisarskich), by jego krzyk usłyszały także...
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej
Im później, tym człowiek dojrzalszy i bogatszy w nowe doświadczenia. To zdecydowanie ułatwia pisanie, ale z kolei młodszy pisarz ma w sobie większe pokłady emocji - które z wiekiem obojętnięją. Rimbaud potrafił te emocje i wizje przedstawić, dlatego zadebiutował
Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post