Trzeba mieć sporo odwagi, żeby swojej powieści dać tytuł „Prawdziwa historia”. Ale 51-letniej Francuzce Delphine de Vigan tej odwagi z pewnością nie brakuje. W debiutanckiej powieści, „Dni bez głodu”, opowiadała bowiem o swojej walce z anoreksją, a w „Nic nie oprze się nocy” opisała zmagania swojej matki z chorobą psychiczną, która w konsekwencji doprowadziła do jej samobójczej śmierci. Trudno się dziwić, że także w najnowszej powieści czytelnicy doszukują się wątków autobiograficznych. To bowiem książka o pisarce, która napisała bestsellerową powieść, w której odmalowała portret swojej matki samobójczyni, a następnie przytłoczona sukcesem wpadła w poważny kryzys, nie tylko twórczy. (...)

Początek „Prawdziwej historii” nie zapowiada powieści, od której trudno się oderwać, tymczasem jest to książka trzymająca w napięciu do samego końca. Autorce udało się znakomicie ukazać stopniowe zdominowanie Delphine przez L., którego kolejne etapy są jak sensacyjne zwroty akcji. Z czasem powieść ta nabiera wręcz klaustrofobicznego klimatu niczym z filmów Romana Polańskiego, który nomen omen kręci w tej chwili ekranizację „Prawdziwej historii”. Warto zwrócić też uwagę na odniesienia do innego wielkiego mistrza. Stephen King zdaje się być duchowym patronem tej powieści, a jego „Misery” z pewnością mogło stanowić dla de Vigan inspirację, sądząc po cytatach, które umieszcza przed każdym z rozdziałów.

Powieść de Vigan to także opowieść o pisaniu, czy może raczej problemach z nim. Jak poradzić sobie z nagłym sukcesem, rozgłosem i następującą po sukcesie presją? O czym napisać, kiedy wydaje się, że dalej posunąć się już nie da? Jak przezwyciężyć twórczy kryzys, pisarską niemoc? To pytania, z którymi na pewno zmaga się nie jeden twórca, a autorka – być może trapiona niegdyś tymi samymi problemami - nie daje na nie pokrzepiających odpowiedzi. Sama jednak nie powinna się martwić – „Prawdziwa historia” jest znakomicie napisana, w sposób świeży i nowatorski, a jednocześnie nie rażąca tak popularnym dziś niestety stabloidyzowanym językiem.

„Prawdziwa historia” to taka książka, która prowadzi dialog z czytelnikiem. Pytanie co jest prawdą, a co nie na końcowych stronach można zadawać sobie kilkukrotnie. A ostatnie pytanie z pewnością brzmi: czym jest to, co trzymamy w rękach? Prawdą, fikcją zmyśloną przez kogoś innego, a może po prostu efektem kreatywnej wyobraźni autorki? Można tę niepokojącą powieść odczytywać na kilka sposobów, a to zawsze jest świadectwem dobrej literatury.