Prawdziwa historia

"Jeśli nie uchwycisz u kogoś tej odrobiny wariactwa, nie możesz go pokochać. Jeśli nie uchwycisz jego punktu szaleństwa, przechodzisz obok. Czyjś punkt szaleństwa jest źródłem jego uroku."
~~~
Małe kłamstwa i sekrety. Niedopowiedziane słowa. Fascynacja i strach. Prawdziwa przyjaźń czy już obsesja? Pomocna dłoń czy kontrola? Czy ta kobieta istniała naprawdę czy była wytworem wyobraźni i tęsknoty. Wypełniła pustkę czy wyniszczyła psychicznie.
Powieść pełna pytań i niedomówień. Napięcie i niepokój towarzyszą każdej przeczytanej stronie. Dlaczego tak wciągająca? Bo to historia ogromnie sugestywnej i niepokojącej toksycznej relacji. Tak prawdziwa, że aż trudno w nią uwierzyć.
~~~
"L. wkroczyła w moje życie i powoli, zdecydowanie, podstępnie przewróciła je do góry nogami"

A Wy? Będziecie mieć kontrolę czy dacie się pochłonąć bez reszty?

"Jeśli nie uchwycisz u kogoś tej odrobiny wariactwa, nie możesz go pokochać. Jeśli nie uchwycisz jego punktu szaleństwa, przechodzisz obok. Czyjś punkt szaleństwa jest źródłem jego uroku."
~~~
Małe kłamstwa i sekrety. Niedopowiedziane słowa. Fascynacja i strach. Prawdziwa przyjaźń czy już obsesja? Pomocna dłoń czy kontrola? Czy ta kobieta istniała naprawdę cz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniała, przejmująca, dogłębna. Pierwsze spotkanie z tą autorką, ale nie ostatnie. Przedstawiona historia wciąga, postać L. oplata czytelnika tak samo jak osacza Delphine. I ciągle pytanie z tyłu głowy : ile w tym autobiograficznych wątków. Jak dla mnie wspaniała literatura. Polecam również ekranizację.

Wspaniała, przejmująca, dogłębna. Pierwsze spotkanie z tą autorką, ale nie ostatnie. Przedstawiona historia wciąga, postać L. oplata czytelnika tak samo jak osacza Delphine. I ciągle pytanie z tyłu głowy : ile w tym autobiograficznych wątków. Jak dla mnie wspaniała literatura. Polecam również ekranizację.

Pokaż mimo to

Przekleństwem tej książki jest jej opis. "Świetnie napisana powieść w stylu Hitchcocka, z bardzo sprawnie rozwijającą się akcją" - nic bardziej mylnego. I tak, zabrałam na wakacje książkę, która z wakacyjnym relaksem nie ma nic wspólnego.
Czytaniu towarzyszą analizy i dosmysły. Akcja rozgrywa się na poziomie relacji między dwiema bohaterkami. Niedomówienia, wątpliwości, zawirowania. Czytanie nie idzie gładko, męczy, chwilami nuży. Emocje narastają powoli, moment kulminacyjny budzi niedosyt. Zostaje niewiedza i lekkie rozczarowanie.
Trudno ocenić, wyzbyć się oczekiwań i nastawienia.

Przekleństwem tej książki jest jej opis. "Świetnie napisana powieść w stylu Hitchcocka, z bardzo sprawnie rozwijającą się akcją" - nic bardziej mylnego. I tak, zabrałam na wakacje książkę, która z wakacyjnym relaksem nie ma nic wspólnego.
Czytaniu towarzyszą analizy i dosmysły. Akcja rozgrywa się na poziomie relacji między dwiema bohaterkami. Niedomówienia, wątpl...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę się ciągnęła, ale chyba sięgnę i po ekranizację, bo ciekawa jestem jak została przedstawiona.

Trochę się ciągnęła, ale chyba sięgnę i po ekranizację, bo ciekawa jestem jak została przedstawiona.

Pokaż mimo to

O Delphine de Vigan usłyszałam dopiero przy okazji ekranizacji jej ostatniej powieści – „Prawdziwej historii”. Jednak ta francuska pisarka nie jest w Polsce zupełnie nieznana. Przetłumaczono pięć z ośmiu jej książek, a w 2009 roku w Krakowie uhonorowano ją polską wersją Nagrody Goncourtów. De Vigan debiutowała prawie osiemnaście lat temu powieścią autobiograficzną, zaś tytuł ostatniej wyraźnie sugeruje, że autorka ponownie odnosi się do wydarzeń ze swego życia.

Główną bohaterką i narratorką jest pisarka Delphine, którą zaskoczył niezwykły sukces jej najnowszej książki. Kobieta niezbyt dobrze sobie radzi nie tyle z tą popularnością, ile z wysokimi oczekiwaniami co do jej kolejnego dzieła. Wielokrotnie powtarzane pytanie „co można napisać po TYM?” prześladuje ją nawet w snach. Nagle w jej życie wkracza L., która zdaje się ją rozumieć jak nikt inny. Między kobietami rodzi się przyjaźń.

Blurb oraz prolog zapowiadają historię toksycznej relacji: przejmowania kontroli, układania cudzego życia według określonego celu i przekraczania granic prywatności. Wydawca podpiera się nawet nazwiskiem Hitchcocka. Po takich obietnicach spodziewałam się czegoś wciągającego, budzącego wewnętrzny niepokój, może nawet wywołującego dreszczyk grozy. Niestety, autorka pozbawiła książkę tych cech, budując narrację post factum. Trudno odczuwać jakiekolwiek napięcie, kiedy co parę stron bohaterka przypomina, że uwolniła się już spod destrukcyjnego wpływu L. Sama toksyczność owej relacji również jest dla mnie dyskusyjna. Owszem, L. przekracza granice, ale Delphine to nie przeszkadza, więcej – do pewnego momentu ta przyjaźń jej służy. Dopiero pod koniec książki można wyczuć pewien lęk i niepewność, które zaczyna odczuwać główna bohaterka.

W gruncie rzeczy te kilkanaście ostatnich stron stanowi zapowiadaną historię. Wszystko przed – nawiązanie znajomości z L., wycofanie się z życia towarzyskiego, retrospekcje, dążenie do poznania prawdy o tajemniczej przyjaciółce – jest opowieścią o pisaniu. De Vigan wiarygodnie i obrazowo przedstawia, co dzieje się z pisarzem, na którym ciąży presja przeskoczenia własnego sukcesu. Delphine cierpi na niemoc twórczą właśnie z powodu wygórowanych oczekiwań czytelników. Żyje w stanie permanentnego stresu, co doprowadza ją niemal do szaleństwa. Sporo miejsca zajmują jej sprzeczki się z L. o prawdę i fikcję w literaturze. Te fragmenty są znacznie ciekawsze i lepiej napisane od głównego wątku, czyli toksycznej przyjaźni.

„Prawdziwa historia” nie jest powieścią jednowymiarową. Można ją czytać jako zapis rozwoju destrukcyjnej relacji, przejmowania kontroli i dominacji (czy prawdziwej, czy alegorycznej – to temat do osobistej refleksji) albo opowieść o pisarstwie: braku weny, blokadzie twórczej, niemożności sprostania wymaganiom i zadowolenia wszystkich. W moim odczuciu, gdyby autorka skupiła się na tych aspektach, opisała je w bardziej bezpośredni i plastyczny sposób, książka znacznie by zyskała. Wątek przyjaźni z L. niepotrzebnie rozprasza uwagę.

O Delphine de Vigan usłyszałam dopiero przy okazji ekranizacji jej ostatniej powieści – „Prawdziwej historii”. Jednak ta francuska pisarka nie jest w Polsce zupełnie nieznana. Przetłumaczono pięć z ośmiu jej książek, a w 2009 roku w Krakowie uhonorowano ją polską wersją Nagrody Goncourtów. De Vigan debiutowała prawie osiemnaście lat temu powieścią autobiograficzną, zaś tytuł os...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, którą na początku ciężko się czytało (mało dialogów, akcja dzieje się powoli) w pewnym momencie wciągnęła mnie tak, że nie mogłam się oderwać.
Pomimo tego, że autorka zdradza nam od początku wiele szczegółów odnośnie L., to ciężko przewidzieć jak ona się zachowa i jak zakończy się ta historia.
Skończyłam właśnie czytać i odczuwam jakiś dziwny niepokój, jak gdyby udzielił mi się nastrój bohaterki i narratorki książki.

Książka, którą na początku ciężko się czytało (mało dialogów, akcja dzieje się powoli) w pewnym momencie wciągnęła mnie tak, że nie mogłam się oderwać.
Pomimo tego, że autorka zdradza nam od początku wiele szczegółów odnośnie L., to ciężko przewidzieć jak ona się zachowa i jak zakończy się ta historia.
Skończyłam właśnie czytać i odczuwam jakiś dziwny niepokój, jak gdyb...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezłe trzyma w napięciu.

Niezłe trzyma w napięciu.

Pokaż mimo to

Nie do końca dla mnie ta książka. Niby zapowiedź czegoś ciekawego, niby ma być trzęsienie ziemi - a czuję, że ktoś bardzo rozwlekle opowiada mi historię którą dałoby się streścić na 10-20 stronach.

Doceniam bogatą paletę językową, jaką serwuje nam autorka, mnogość odwołań i biegłość w realizowaniu kontekstu psychologicznego - ale ujmuję za sporą przewidywalność. Nieśpieszne tempo ratuje tylko końcówka.

Nie do końca dla mnie ta książka. Niby zapowiedź czegoś ciekawego, niby ma być trzęsienie ziemi - a czuję, że ktoś bardzo rozwlekle opowiada mi historię którą dałoby się streścić na 10-20 stronach.

Doceniam bogatą paletę językową, jaką serwuje nam autorka, mnogość odwołań i biegłość w realizowaniu kontekstu psychologicznego - ale ujmuję za sporą przewidywalność. Nieśpi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wciągająca powieść, która z wielu stron przygląda się zagadnieniu prawdy i autentyczności w literaturze. O pisaniu, procesie tworzenia i o czytelnikach, a także o drugiej, ukrytej naturze każdego artysty, która - jeżeli przejmie nad nim kontrolę - potrafi niszczyć jego życie w imię wyższej sztuki.

Niewątpliwie tym, co pchało mnie do przerzucania kolejnych stron, była wisząca w powietrzu tajemnica: do czego doprowadzi bohaterkę L.? Bez tej zapowiedzi pewnie nie pochłonęłabym książki tak szybko. Interesujące przemyślenia, bardzo dobrze nakreślone postacie, wartka akcja - dzięki temu uważam lekturę za udaną.

Przeniesienie takiego materiału na ekran było trudnym zadaniem. Sądzę, że historia tej toksycznej relacji lepiej sprawdza się na papierze, gdy narracja sidła czytelnika w unikatową perspektywę Delphine, odcinając go od reakcji otoczenia na postać L. Taki kameralny, osobisty świat pisarki, jej tragedii, lęków oraz przyjaciółki, która niepostrzeżenie przenika do codzienności autorki. Tę opowieść bardziej się czuje, niż widzi.

Z bohaterów najbardziej zapadł mi w pamięć partner Delphine – Francois, mimo że rzadko pojawia się na kartkach powieści. Mało który mężczyzna miałby tyle cierpliwości do niepokojących zachowań Delphine.

Wciągająca powieść, która z wielu stron przygląda się zagadnieniu prawdy i autentyczności w literaturze. O pisaniu, procesie tworzenia i o czytelnikach, a także o drugiej, ukrytej naturze każdego artysty, która - jeżeli przejmie nad nim kontrolę - potrafi niszczyć jego życie w imię wyższej sztuki.

Niewątpliwie tym, co pchało mnie do przerzucania kolejnych stron, była w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niesamowita powieść o wieloznacznym i przewrotnym tytule. Nie chcę zdradzać szczegółów fabuły (co zresztą bardzo ładnie zrobił wydawca w nocie, więc ostrzegam). Dawno żadna fikcja (?) tak mnie nie zafascynowała. Autorka umiejętnie wodzi czytelnika za nos, a sam koniec książki jest po prostu genialny. Do ostatniego słowa - literalnie.

Niesamowita powieść o wieloznacznym i przewrotnym tytule. Nie chcę zdradzać szczegółów fabuły (co zresztą bardzo ładnie zrobił wydawca w nocie, więc ostrzegam). Dawno żadna fikcja (?) tak mnie nie zafascynowała. Autorka umiejętnie wodzi czytelnika za nos, a sam koniec książki jest po prostu genialny. Do ostatniego słowa - literalnie.

Pokaż mimo to