Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor jest badaczem i jak sam pisze we wstępie chciał uprościć przekaz prowadzonych badań nad materiałami, które okazały się „hitami” internetu (choć nie tylko).

Opisane kroki STEPPS mogą być inspiracją, m.in. zapadło mi w pamięć, że:
- treść, którą tworzymy powinna dawać awans społeczny - czyli ktoś ma nas za znających się na rzeczy, bo coś fajnego przekazujemy,
- powinno to być użyteczne,
- kojarzyć się z czymś, albo być tajemnicze,

To co mnie zawiodło to amerykański styl podręcznika, czyli opisywanie oczywistych treści i tłumaczenie np. Czym jest kontekst jakby książka była dla dzieci (chyba że czasy faktycznie tego wymagają od autorów…) i w kółko pisanie o tych samych przykładach (blender, który zblendował IPhone’a pojawia się chyba 15 razy) i nie są przekonujące jak dla mnie: np. „Sukces” beznadziejnej piosenki, która miała tytuł „Friday” i zawdzięcza miliony odsłon, bo była odtwarzana w piątek.

Jedne filmiki są śmieszne i odnoszą sukces, inne nie i dalej nie wiem czemu. Jedne posty z ciekawostką rozprzestrzeniają się a drugie nie i mimo że autor pół książki mówi o tym, że za chwilę dowiemy się o co chodzi a czuję, że nadal wciąż nie wiem :)

Autor jest badaczem i jak sam pisze we wstępie chciał uprościć przekaz prowadzonych badań nad materiałami, które okazały się „hitami” internetu (choć nie tylko).

Opisane kroki STEPPS mogą być inspiracją, m.in. zapadło mi w pamięć, że:
- treść, którą tworzymy powinna dawać awans społeczny...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli ktoś szuka podręcznika z instrukcją do tworzenia opowieści - to może się zawieść. Książka pod tym względem jest chaotyczna, opowieść jest mieszana z metaforą i analogią - nie jest to pozycja o "story-tellingu". Nie jest to też książka odkrywcza (rady typu wiedz do kogo mówisz, wspieraj opowieść przedmiotami itp.). Czy warto zatem po nią sięgnąć?

Miałem wrażenie, że autor trochę buduje swój blask chwały, pisząc jakich osobistości nie poznał i z kim rozmawiał, oraz że trochę się reklamuje pod kątem wynajęcia go może jako mówcy, albo zapisania się do niego na zajęcia (choć wprost o tym nie pisze).

Trzeba jednocześnie przyznać, że pikatne są historie z Fiedelem Castro, czy Jackiem Nicolsonem, Gruber zna też osobiście Tony Robbinsa, pracował w największych wytwórniach filmowych - jednym słowem ma co opowiadać. Trzeba jednak mocno się skupić, by wyciągnąć z tego coś dla siebie (np. jak twórcy Youtube w swojej opowieści mówili o tym, co łączy ich i potencjalnych użytkowników, że znają ich problemy, bo są jednymi z nich).

Opisywane tematy jednak tyczą się głównie show-biznesu, oraz wielkich transakcji, np. budowy stadionu w Los Angeles. Czy to się może przydać w Polsce, prowadząc średniej wielkości firmę? Wątpię, ale mi się w sumie czytało lekko.

Jeśli ktoś szuka podręcznika z instrukcją do tworzenia opowieści - to może się zawieść. Książka pod tym względem jest chaotyczna, opowieść jest mieszana z metaforą i analogią - nie jest to pozycja o "story-tellingu". Nie jest to też książka odkrywcza (rady typu wiedz do kogo mówi...

Rozwiń

Zwiń

Przeczytałem Więźnia wiele lat temu, a dzisiaj sięgnąłem po niego z ciekawości, by przypomnieć sobie kilka stron. Efekt był taki że w 3 dni przeczytałem całość, ciesząc się, ze spędzonego czasu z mistrzem Zafonem.

Mimo wszystko, choć jest tu wszystko, co znamy z innych części serii (wracają starzy i pojawiają się nowi znajomi), to dzisiaj odbieram Więźnia nieba jako przystanek między Grą Anioła a Labiryntem Duchów. Delikatnie czegoś mi zabrakło, może jakiejś głębi w kilku momentach. Nie zmienia to jednak faktu, że będę wracał zapewne na Cmentarz Zapomnianych Książek w różnych konfiguracjach.

Przeczytałem Więźnia wiele lat temu, a dzisiaj sięgnąłem po niego z ciekawości, by przypomnieć sobie kilka stron. Efekt był taki że w 3 dni przeczytałem całość, ciesząc się, ze spędzonego czasu z mistrzem Zafonem.

Mimo wszystko, choć jest tu wszystko, co znamy z innych części serii (wrac...

Rozwiń

Zwiń

Mam mieszane uczucia (w sumie sam autor na koniec pisze, że to dobrze, jeśli nie przyjmie się w całości jego książki). Część rzeczy składa się w pewną całość jak klocki lego, np. to jak zapomnieliśmy kim jesteśmy i co robimy a nasz rozwój to swoiste przypominanie sobie tego, jak blisko Boga jesteśmy.

Potem wkradają się błędy, nazwijmy je logiczne, lub techniczne, bo np. Lasy amazońskie, choć nazywane płucami ziemi, nie przetwarzają tyle dwutlenku węgla w tlen, co drzewa na etapie wzrostu i rozwoju (co tłumaczy choćby w programach Tomasz Rożek). Może to tylko niuans, może kwestia tłumaczenia… jednocześnie w pierwszym tomie była mowa , aby nie ufać „świętym księgom” a potem Bóg wspiera się cytatami z Pisma Świętego.

Bóg mimo wszystko negatywnie wypowiada się o paleniu papierosów - czego nie robią wysokorozwinięte istoty - ale podawane za przykład plemiona Indian, owszem były blisko natury, nie niszczyły jej w takim stopniu, ale przecież paliły nie tylko totoń …

Dodatkowo nie pasuje mi, że w gruncie rzeczy nie ma zła i to co nas spotyka jest po coś, wszystko jest potrzebne ( może nawet umówione) a jednak w książce da się wyczuć krytykę ludzkich działań, które prowadzą do zagłady (czy to coś złego w takim razie, czy tak ma być?).

Czy to rozmowa z Bogiem, czy z samym sobą - wg mnie to drugorzędna sprawa. Mimo wszystko warto taki dialog przeprowadzić w swoim wnętrzu, bo jak się nie zgodzić, że właśnie tam znajdziemy najcenniejsze odpowiedzi ?

Mam mieszane uczucia (w sumie sam autor na koniec pisze, że to dobrze, jeśli nie przyjmie się w całości jego książki). Część rzeczy składa się w pewną całość jak klocki lego, np. to jak zapomnieliśmy kim jesteśmy i co robimy a nasz rozwój to swoiste przypominanie sobie tego, jak blisko Bog...

Rozwiń

Zwiń