Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tajemniczy klimat posiadłości na odizolowanej od reszty świata wyspie, wierszyk zapowiadający tragiczny los bohaterów, a na deser - rozwiązanie podane w liście w butelce wrzuconej do morza. Fantastyczna sprawa! Świetnie się bawiłam, chociaż mordercy wszystko szło idealnie po myśli, aż za łatwo. Pozostali bohaterowie zachowywali się za to aż zbyt spokojnie, biorąc pod uwagę co się wokół nich dzieje. Brakowało mi większej iskry szaleństwa i nieprzewidywalności w ich działaniach, pozostawali praktycznie bezczynni, trochę jak kukiełki. Dodatkowo, mało było wglądu w ich myśli, a w konsekwencji nie za bardzo mogłam się do nich przywiązać czy chociaż specjalnie przejąć ich losem. No, ale nie licząc tych drobnych wad - całość czytałam zaintrygowana, próbując odgadnąć jakie będzie rozwiązanie, a w kryminale to się chyba najbardziej liczy.

Tajemniczy klimat posiadłości na odizolowanej od reszty świata wyspie, wierszyk zapowiadający tragiczny los bohaterów, a na deser - rozwiązanie podane w liście w butelce wrzuconej do morza. Fantastyczna sprawa! Świetnie się bawiłam, chociaż mordercy wszystko szło idealnie po myśli, aż za łatwo. Pozostali bohaterowie zachowywali się za to aż zbyt spokojnie, biorąc pod uwagę...

Skończyłam To, z mieszanymi uczuciami. Wątki obyczajowe czytało się momentami naprawdę nieźle, kupuję te opisy amerykańskiego miasteczka z lat 50., zwłaszcza jeśli chodzi o rasizm, homofobię i rodzinne patologie. Jest tu tego naprawdę dużo, ale ponieważ obserwujemy wydarzenia głównie z perspektywy dzieciaków, próbujących odnaleźć się w tym miejscu, nie czułam aż takiego przytłoczenia. Problemem jest natomiast długość książki, wielowątkowość i częste rozdrabnianie się autora. Pojawia się wiele opisów epizodycznych sytuacji które nie mają na nic wpływu. Rozumiem, że miało to ukazać Derry z perspektywy innych mieszkańców, ale mnie to zwyczajnie nudziło. Motyw przeplatania się dwóch linii czasowych w teorii działa, ale przez to wleczenie się fabuły, często traciłam wątek, zwłaszcza przy dłuższych przerwach między rozdziałami. Warstwa horrorowa, o dziwo, też wypada blado. Pennywise to fantastyczny antagonista, okrutny ale momentami przy tym autentycznie zabawny. Niestety, zamiast niego często pojawiają się zupełnie nieciekawe osobliwości - prehistoryczny ptak, wilkołak, mumia, pająk... No zupełnie to na mnie nie działało, już patologie dziejące się w domach rodzinnych bohaterów wywoływały we mnie większe ciarki. Szkoda, książka momentami wydaje się dobra, ale w trakcie czytania zaczyna stopniowo coraz bardziej męczyć, przez co do finału się raczej brnie, niż dąży. Myślę, że spokojnie dałoby radę wyciąć z tej książki dobrych kilkaset stron i tylko by na tym fakcie zyskała.

Jeszcze jedna rzecz o której trzeba wspomnieć - absolutnie najgorsze emocje wywołała we mnie wiadoma scena seksu. Szokująco zła i niepotrzebna, dziwna, jakby wyrwana z jakiegoś taniego erotyka. Nawet jej umiejscowienie jest bezsensowne. Dzieciaki pokonały wreszcie morderczego klauna, ale gubią się w kanale i nie potrafią z niego wyjść, dlatego 11-letnia dziewczynka stwierdza, że aby scementować ich siłę przyjaźni, odda się kolegom (a tak de facto to praktycznie zmusi ich do seksu). I jeszcze te niezręczne opisy, że myśli w trakcie o ptakach i wiośnie i że coś jest małe i w sumie za bardzo nie chcą tego robić JEZUS MARYJA CZŁOWIEKU CZEMU MI CHCESZ WKŁADAĆ TAKIE RZECZY DO GŁOWY! Przysięgam, Kingowi się skojarzyło "robić to" z tytułowym To które wymyślił, nie widzę innej logiki. Absurdalne, bezcelowe, niekomfortowe, wręcz obrzydliwe. Wyjaśnienie autora było takie, że miało to być dla bohaterów symboliczne pożegnanie z dzieciństwem. No nie wiem, czy samo zwalczenie demona przeszłości nie byłoby tutaj wystarczającą metaforą? Zwłaszcza, że o wszystkim zapominają o tym na ~26 lat a potem i tak mają beznadziejne związki lub inne dorosłe problemy. A skoro logiki nie ma, wpływu na fabułę też, a jako przenośnia jest co najwyżej kompletnie z dupy... Tak, wytwór chorego umysłu, nie ma innego wytłumaczenia. Ciężko uwierzyć, że taka scena znajduje się w mainstreamowej, żeby nie powiedzieć kultowej, powieści.

Skończyłam To, z mieszanymi uczuciami. Wątki obyczajowe czytało się momentami naprawdę nieźle, kupuję te opisy amerykańskiego miasteczka z lat 50., zwłaszcza jeśli chodzi o rasizm, homofobię i rodzinne patologie. Jest tu tego naprawdę dużo, ale ponieważ obserwujemy wydarzenia głównie z perspektywy dzieciaków, próbujących odnaleźć się w tym miejscu, nie czułam aż takiego...

Przyjemna, nieco nostalgiczna opowieść z mądrym morałem.

Przyjemna, nieco nostalgiczna opowieść z mądrym morałem.