Historia Szwecji

Mam wielki szacunek dla osoby i dzieł Adama Kerstena, aczkolwiek na taką a nie inną ocenę "Historii Szwecji" wpływ wywarło to, że zanim zabrałem się za jej lekturę, przeczytałem już dosyć dawno jego dwie najważniejsze prace: opus magnum o Radziejowskim, i tylko trochę mniej dobrą książkę o Czarnieckim. Nie mniejsze znaczenie ma dla mnie także fakt, iż każdą pozycję z tej serii, siłą rzeczy porównuję do znakomitej "Historii Francji" Jana Baszkiewicza. I gdyby brać pod uwagę tylko ten drugi czynnik, to ocena byłaby wyższa. Wszakże z piórem Baszkiewicza niewielu może konkurować, a na pewno nie powinno to mieć aż tak istotnego znaczenia. Istnieje jednak ten pierwszy powód - dwie znakomite pozycje z pułki znawcy stosunków polsko-szwedzkich. I tutaj nie za bardzo da się uciec od refleksji: historia naszego północnego sąsiada nie może koło nich stanąć. Z innej strony należy zauważyć, że tego typu publikacja rządzi się swoimi prawami, i tak jak zauważył Kersten w przedmowie, nie mógł wykonać swego zadania tak, jakby chciał, gdyby to tylko od niego zależało.
Jednakże trudno sobie wyobrazić historyka, który bardziej nadawałby się do tej roli, niż współautor scenariusza do filmu Jerzego Hoffmana, który chyba prawie każdy oglądał przy okazji którychś ze świąt, a na którym dziarsko swą szablą włada niejaki Kmicic.
Co do treści, stylu i języka "Historii Szwecji" to powiem pokrótce, że nie można mieć tutaj zbyt wielu zastrzeżeń, aczkolwiek akcenty zostały rozłożone trochę nierównomiernie.
I tak, jeśli chodzi o okres do epoki nowożytnej, to prezentuje się on dosyć ubogo. Widać, że czasy mężczyzn z długimi brodami i rogami na hełmach to nie konik naszego historyka. Epoka w której celował, czyli czasy XVI-XVIII wieku to już inna sprawa. Równie soczyście potraktował on ostatnie 170 lat (książka ukazała się w 1973 r.).
Jeśli chodzi o proporcje między historią polityczną a innymi "historiami", to tutaj najbardziej widać wspomniane różnice. Podczas, gdy mamy tutaj sporo wiadomości czysto politycznych, a także gospodarczych i społecznych, to zakres przeznaczony na treści o kulturze, myśli i nauce został potraktowany po macoszemu. Być może wynika to z faktu, iż, jak zauważył jeden z wybitniejszych pisarzy szwedzkich XX wieku, największym co Szwecja wniosła do międzynarodowej filozofii było to, iż... Descartes zmarł w Sztokholmie.
Reasumując, z uwagi na dosyć ubogą na naszym rynku ilość pozycji dotyczących historii państw skandynawskich, praca Kerstena na pewno nie może być uznana za mało wartą.
Dla każdego, kto zechce zabrać się za książki trochę nowsze, np. biografie Karola XII i Gustawa II Adolfa autorstwa Zbigniewa Anusika, "Historia Szwecji" Kerstena może być dobrym preludium.

Mam wielki szacunek dla osoby i dzieł Adama Kerstena, aczkolwiek na taką a nie inną ocenę "Historii Szwecji" wpływ wywarło to, że zanim zabrałem się za jej lekturę, przeczytałem już dosyć dawno jego dwie najważniejsze prace: opus magnum o Radziejowskim, i tylko trochę mniej dobrą książkę o Czarnieckim. Nie mniejsze znaczenie ma dla mnie także fakt, iż każdą pozycję z tej...

Solidnie wykonana książka historyczna, oferująca wgląd w procesy zachodzące w historii Szwecji, nie tylko na polu politycznym i ekonomicznym, ale także społecznym i kulturowym. Należy jednak zauważyć, że (jak sam zastrzega autor) ta książka ma charakter podręcznikowy, nie poddaje opisanych wydarzeń refleksjom, więc jeśli ktoś oczekuje czegoś ponad suche fakty, to tu tego nie znajdzie.

Solidnie wykonana książka historyczna, oferująca wgląd w procesy zachodzące w historii Szwecji, nie tylko na polu politycznym i ekonomicznym, ale także społecznym i kulturowym. Należy jednak zauważyć, że (jak sam zastrzega autor) ta książka ma charakter podręcznikowy, nie poddaje opisanych wydarzeń refleksjom, więc jeśli ktoś oczekuje czegoś ponad suche fakty, to tu tego...