Pan Tadeusz

Pan Tadeusz to dzieło klasyczne, postrzegane w Polsce jako niemalże święte. Ja nigdy nie rozumiałem takiego podejścia. Czytam tę książkę po raz pierwszy od piętnastu lat i nadal uważam, że jest to dzieło, które strasznie się zestarzało. Jest ono patetyczne, nudne i nieinteresujące. Z powodu napisania wszystkiego wierszem nie potrafię brać tej historii na poważnie, lecz nie z powodu samego wiersza (gdyż taka Boska Komedia dalej jest przeze mnie odbierana dość poważnie, podobnie jak dzieła Puszkina),lecz chyba autora. Mickiewicz jest moim zdaniem niezłym pisarzem i poetą, lecz nie ma porównania do takich twórców jak Prus czy Sienkiewicz. Należy jednak go chwalić za utworzenie tak długiej powieści za pomocą trzynastozgłoskowca. Jest to czyn niezwykle trudny, więc nie wolno zaprzeczyć, że przynajmniej pod tym względem Pan Tadeusz jest dziełem wybitnym. Obawiam się jednak, że ten aspekt zaćmiewa wielu osobom szerszy obraz tej książki m.in. jakości narracji, postaci pierwszo i drugoosobowych, jak również przekazu.

Może i Pan Tadeusz był niegdyś dziełem wybitnym, lecz współcześnie jest to tytuł średni, momentami nawet słaby, który moim zdaniem ma mnóstwo wad i braków, powstałych częściowo z powodu formy opowieści. Osobiście uważam Pana Tadeusza za jedno z najgorszych dzieł Mickiewicza, znacznie gorsze od Dziadów, a ponadto jako pozycję, która raczej nie spodoba się większości współczesnych czytelników. Warto też nadmienić, że wiele opisów w tej książce były zupełnie zbędne i całość można by skrócić do 1/3 długości, a raczej nic by nie utraciło.

Czuję się trochę zawiedziony, gdyż wróciłem do tej książki, mając nadzieję, że niegdyś byłem zbyt młody, by ją docenić, lecz to najwidoczniej nie miało znaczenia. Dodam również, że jedyne co pamiętałem z książki, to bigos i wątek księdza Robaka. Martwiłem się też, że po zakończeniu lektury okaże się, że jestem jakimś odosobnionym przypadkiem, jednakże, jak widzę po ocenie, to raczej znajduje się w większości.

Na koniec pragnę dodać jeszcze jedną informację dla przyszłych czytelników. To nie jest książka dla młodzieży. Polecam czytać ją dopiero, będąc dorosłym, gdyż w innym wypadku książka będzie wyjątkowo ciężka do zniesienia dla większości z was. Ponadto dobrze byłoby mieć wiedzę o historii naszego kraju, zwłaszcza rozbiorach i pierwszych trzech dekadach XIX wieku, gdyż odniesienia historyczne pojawiają się w Panu Tadeuszu dosłownie co kilka stron.

Pan Tadeusz to dzieło klasyczne, postrzegane w Polsce jako niemalże święte. Ja nigdy nie rozumiałem takiego podejścia. Czytam tę książkę po raz pierwszy od piętnastu lat i nadal uważam, że jest to dzieło, które strasznie się zestarzało. Jest ono patetyczne, nudne i nieinteresujące. Z powodu napisania wszystkiego wierszem nie potrafię brać tej historii na poważnie, lecz nie...

Mickiewicz tutaj mistrzowsko posługiwał się językiem, malował obrazy słowami. Książka jak najbardziej nadaje się na przeczytanie jej wielokrotnie. Jest napisana 13-sto zgłoskowcem i jest to piękne. Te fantastyczne opisy przyrody, akcja na najwyższym poziomie. Osoby, które hejtują tą piękną książkę pewnie nigdy jej nie czytali albo robili to z przymusu. Polecam ją każdemu, kto chce się znaleźć na 19-sto Litwie i przeżyć to samo, co bohaterowie w "Panu Tadeuszu". Książka jest czasami zabawna, czasami smutna i zawsze bardzo ciekawa. Polecam każdemu!

Mickiewicz tutaj mistrzowsko posługiwał się językiem, malował obrazy słowami. Książka jak najbardziej nadaje się na przeczytanie jej wielokrotnie. Jest napisana 13-sto zgłoskowcem i jest to piękne. Te fantastyczne opisy przyrody, akcja na najwyższym poziomie. Osoby, które hejtują tą piękną książkę pewnie nigdy jej nie czytali albo robili to z przymusu. Polecam ją każdemu,...

Obok Konrada Wallenroda chyba tylko to da się przeczytać nie dostając spazmów wymiotnych. Ma ręce i nogi, i moze zaciekawić.

Obok Konrada Wallenroda chyba tylko to da się przeczytać nie dostając spazmów wymiotnych. Ma ręce i nogi, i moze zaciekawić.

Czytałam jako lekturę w liceum i nawet nie udało mi się dotrzeć do końca. Wróciłam po paru latach i książka nadal tak beznadziejna jak wcześniej. Absolutnie nie rozumiem jak czytanie tego może komukolwiek sprawiać przyjemność nie wspominając nawet o jakimś pokrzepienu serc czy jakimkolwiek innym przekazie. Opisy długie i nudne, mnóstwo dygresji przerywających główną treść i nic nie wnoszących do fabuły, a do tego nieznośną formą trzynastozgłoskowca, gdybym miała możliwość dałabym 0/10.

Czytałam jako lekturę w liceum i nawet nie udało mi się dotrzeć do końca. Wróciłam po paru latach i książka nadal tak beznadziejna jak wcześniej. Absolutnie nie rozumiem jak czytanie tego może komukolwiek sprawiać przyjemność nie wspominając nawet o jakimś pokrzepienu serc czy jakimkolwiek innym przekazie. Opisy długie i nudne, mnóstwo dygresji przerywających główną treść i...

Moim zdaniem zbiorowa niechęć do tej książki wynika z przymusu czytania jej w szkole. A potem wciskania dzieciakom, że "to wielkie dzieło i koniec"!
Ja po "Pana Tadeusza" sięgnęłam sama, jeszcze przed "przerabianiem" w szkole. I bardzo mi się spodobał. Ta płynność, ten klimat, ta plastyczność w opisach - wszystko na tak!
Potem czytałam wielokrotnie i nadal co jakiś czas z sentymentem wracam do "Tadka"...

Moim zdaniem zbiorowa niechęć do tej książki wynika z przymusu czytania jej w szkole. A potem wciskania dzieciakom, że "to wielkie dzieło i koniec"!
Ja po "Pana Tadeusza" sięgnęłam sama, jeszcze przed "przerabianiem" w szkole. I bardzo mi się spodobał. Ta płynność, ten klimat, ta plastyczność w opisach - wszystko na tak!
Potem czytałam wielokrotnie i nadal co jakiś czas z...

Nie pamiętam ile razy czytałam „Pana Tadeusza”, wiem tylko, że za każdym razem z ogromnym zachwytem. Podziwiam wspaniałą kompozycję, piękne rymy, urodę opisów, bogactwo detali, wyrazistych bohaterów, lekkość wiersza i humor. Cenię poemat za uczucia patriotyczne i romansowe oraz za ogromną wiedzę Wieszcza z wszystkich możliwych dziedzin. To cudowna pamiątka, pokazująca z życie Polaków na Litwie na przełomie XVIII i XIX wieku. Dzieło jest napisane w sposób olśniewający.
Tym razem przeczytałam, a raczej wysłuchałam, ze szczególnie wielką przyjemnością, ze względu na osobę lektora, Profesora Jerzego Bralczyka, który mistrzowsko interpretuje dzieło.
Będę wracać do tej wersji, to świetny sposób na relaks i poprawę nastroju.
Gorąco wszystkim polecam.

Nie pamiętam ile razy czytałam „Pana Tadeusza”, wiem tylko, że za każdym razem z ogromnym zachwytem. Podziwiam wspaniałą kompozycję, piękne rymy, urodę opisów, bogactwo detali, wyrazistych bohaterów, lekkość wiersza i humor. Cenię poemat za uczucia patriotyczne i romansowe oraz za ogromną wiedzę Wieszcza z wszystkich możliwych dziedzin. To cudowna pamiątka, pokazująca z...

Nie przepadam. Za fabułę 2/10 ale 13-Głoskowiec daje trochę w górę.

Nie przepadam. Za fabułę 2/10 ale 13-Głoskowiec daje trochę w górę.

Według mnie fajnie się to czyta i rymy fajne nawet (nie wiem co jeszcze napisać)👉👈

Według mnie fajnie się to czyta i rymy fajne nawet (nie wiem co jeszcze napisać)👉👈

it's so unintentionally funny, top tier lektur

it's so unintentionally funny, top tier lektur

Te dwie gwiazdki to jedynie za rymy, bo pod tym względem faktycznie można uznać to za dzieło(choć biorąc pod uwagę czym delektował i wspomagał się sam Mickiewicz nie ma się co dziwić co się w jego głowie narodziło). Książka kompletnie nie jest ponadczasowa, nie ma przełożenia na współczesne czasy, a co więcej będzie coraz trudniej to zrozumieć każdemu kolejnemu pokoleniu jeśli nie zmienią tego w polskim szkolnictwie. Dodatkowo fabuła nie jest wciągająca, pokazuje karykaturę społeczeństwa, to jak ludzie sobie nie radzili w trywialnych sytuacjach życia codziennego. Podsumowując dziwi mnie fakt, że książka to nosi wciąż tytuł "epopei narodowej". Biorąc pod uwagę fakt ilu utalentowanych polskich pisarzy mieliśmy i mamy, którzy stworzyli wspaniałe dzieła to wręcz wstyd, że wciąż musimy się raczyć "tym".

Te dwie gwiazdki to jedynie za rymy, bo pod tym względem faktycznie można uznać to za dzieło(choć biorąc pod uwagę czym delektował i wspomagał się sam Mickiewicz nie ma się co dziwić co się w jego głowie narodziło). Książka kompletnie nie jest ponadczasowa, nie ma przełożenia na współczesne czasy, a co więcej będzie coraz trudniej to zrozumieć każdemu kolejnemu pokoleniu...