Pod jednym bowiem określonym względem pies jest podobniejszy do człowieka niż najmądrzejsze małpy: jest tak jak człowiek istotą zdomestyfiko...
Najnowsze artykuły
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Konrad Lorenz
8
7,3/10
Urodzony: 07.11.1903Zmarły: 27.02.1989
Profesor uniwersytetu wiedeńskiego w latach 1928-1935, profesor psychologii na uniwersytecie w Królewcu (Königsberg),w 1941 roku wstąpił do armii niemieckiej, w okresie 1944 (według autobiografii Lorenza 1942)-1948 rosyjski jeniec wojenny.
Towarzystwo Maxa Plancka założyło w 1950 roku w Buldern (Niemcy) instytut Lorenza zajmujący się psychologią behawioralną. W 1958 roku Lorenz przeniósł się do Instytutu Maxa Plancka Psychologii Behawioralnej w Seewiesen. W 1963 opublikował swoją najbardziej znaną książkę Das sogenannte Böse (Tak zwane zło),w której broni swojej hipotezy spiętrzenia popędów. W 1973 roku ustępuje z Instytutu Maxa Plancka, ale kontynuuje badania i publikacje w Austrii. Inne znane teksty Lorenza to Pierścień Króla Salomona i O agresji.
Za odkrycia w sferze wzorców zachowań indywidualnych i społecznych Lorenz otrzymuje Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny, wspólnie z Niko Tinbergenem i Karlem von Frischem.
Lorenz był przyjacielem i studentem sławnego angielskiego biologa Juliana Huxleya (wnuka Thomasa Huxleya).
W ostatnich latach życia Lorenz wspierał austriacką Partię Zielonych, stając się jej symbolem – aktywnie zwalczał projekt zbudowania wielkiej elektrowni wodnej na Dunaju, w pobliżu Hainburg an der Donau, która zagrażała zniszczeniem terenów nadrzecznych wokół miejsca budowy – należących do Parku Narodowego Donau-Auen. Był jednym z najbardziej prominentnych obrońców środowiska naturalnego.
Spuścizną Lorenza jest wiele artykułów opublikowanych, w większości po niemiecku, w czasopismach naukowych. Najbardziej znane są jego książki popularne (najważniejsze to Tak zwane zło i Opowiadania o zwierzętach),z których wiele zostało przetłumaczonych na język polski.
Towarzystwo Maxa Plancka założyło w 1950 roku w Buldern (Niemcy) instytut Lorenza zajmujący się psychologią behawioralną. W 1958 roku Lorenz przeniósł się do Instytutu Maxa Plancka Psychologii Behawioralnej w Seewiesen. W 1963 opublikował swoją najbardziej znaną książkę Das sogenannte Böse (Tak zwane zło),w której broni swojej hipotezy spiętrzenia popędów. W 1973 roku ustępuje z Instytutu Maxa Plancka, ale kontynuuje badania i publikacje w Austrii. Inne znane teksty Lorenza to Pierścień Króla Salomona i O agresji.
Za odkrycia w sferze wzorców zachowań indywidualnych i społecznych Lorenz otrzymuje Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny, wspólnie z Niko Tinbergenem i Karlem von Frischem.
Lorenz był przyjacielem i studentem sławnego angielskiego biologa Juliana Huxleya (wnuka Thomasa Huxleya).
W ostatnich latach życia Lorenz wspierał austriacką Partię Zielonych, stając się jej symbolem – aktywnie zwalczał projekt zbudowania wielkiej elektrowni wodnej na Dunaju, w pobliżu Hainburg an der Donau, która zagrażała zniszczeniem terenów nadrzecznych wokół miejsca budowy – należących do Parku Narodowego Donau-Auen. Był jednym z najbardziej prominentnych obrońców środowiska naturalnego.
Spuścizną Lorenza jest wiele artykułów opublikowanych, w większości po niemiecku, w czasopismach naukowych. Najbardziej znane są jego książki popularne (najważniejsze to Tak zwane zło i Opowiadania o zwierzętach),z których wiele zostało przetłumaczonych na język polski.
7,3/10średnia ocena książek autora
453 przeczytało książki autora
1 277 chce przeczytać książki autora
9fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Odwrotna strona zwierciadła. Próba historii naturalnej ludzkiego poznania
Konrad Lorenz
7,2 z 9 ocen
76 czytelników 1 opinia
1977
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Nie ma na świecie przyjaźni, która trwa wiecznie. Jedynym wyjątkiem jest ta, którą obdarza nas pies.
3 osoby to lubiąWierność psa jest cennym podarunkiem, który nakłada nie mniejsze zobowiązania aniżeli przyjaźń człowieka! Związek z wiernym psem jest tak "w...
Wierność psa jest cennym podarunkiem, który nakłada nie mniejsze zobowiązania aniżeli przyjaźń człowieka! Związek z wiernym psem jest tak "wieczny", jak w ogóle mogą być trwałe związki istot żywych na tej ziemi. Niechaj pamięta o tym każdy, kto bierze sobie psa.
2 osoby to lubią
Najnowsze opinie o książkach autora
Opowiadania o zwierzętach Konrad Lorenz
8,1
Bardzo serdeczna i inteligentna książka o zachowaniach zwierząt, przy okazji pokazująca też, jak przez lata zmienił się stosunek ludzi do zwierząt (przykład pierwszy z brzegu - dzisiaj mało kto już chyba myśli o hodowaniu sobie w klatce ptaszka innego niż papużka ze sklepu zoologicznego). Najlepszy i najbardziej zapadający w pamięć jest niewątpliwie rozdział o kawkach, ich strukturach społecznych, instynktach i wyuczonych zachowaniach. Arcyprzyjemne.
Rozmowy ze zwierzętami Konrad Lorenz
7,1
Książka austriackiego zoologa i noblisty (z zakresu medycyny lub fizjologii) napisana krótko po drugiej wojnie światowej. I poprzedni tytuł – „opowiadania o zwierzętach” – lepiej oddaje jej treść. Trzeba przyznać profesorowi, że zwierzęta kochał naprawdę. Zaprezentował czternaście rozdziałów w formie gawęd, z przykładami z życia naukowca i jego podopiecznych pochodzących z rozmaitych gatunków.
I chociaż w każdym z nich przeważają historie poszczególnych przedstawicieli danego gatunku, myślą przewodnią jest jakaś ogólna cecha zwierząt. Niektóre z nich powinni – np. „nie kupuj zięby!” powinni przeczytać wszyscy, którzy myślą o kupnie zwierzaka dala siebie lub szczególnie dla swoich pociech.
Z Fransem de Waalem Lorenza łączy metoda badawcza, polegająca na obserwacji zwierząt, w miarę możliwości w środowisku wolnym, co nie dla wszystkich gatunków rzecz jasna jest możliwe. Zaś wszelkie ewentualne eksperymenty były prowadzone z poszanowaniem ich uczestnika – jego życia i integralności cielesnej – aczkolwiek bez jego zgody.
Austriacki zoolog udowodnił, że ciekawe historie mogą zdarzyć się zarówno w domowym akwarium, kurniku, gnieździe, jak i wśród wolno żyjących przedstawicieli fauny. Postanowił także pewne gatunki odbrązowić, a inne z koeli zrzucić z piedestału. Wbrew funkcjonującym w kulturze opiniom okazuje się, że małe ptaki śpiewające są znacznie inteligentniejsze od wielkich drapieżników typu orły. Życie kawek (i ich obserwacja i wynikające z niej wnioski) jest ciekawsza niż np. sokołów. Kruki – chyba najinteligentniejsze spośród ptaków - potrafią naśladować słowa jak papugi. Z kolei wbrew swemu wyglądowi taki np. chow-chow ma więcej z wilka niż popularny „wilczur”, czyli owczarek – nomen omen – niemiecki. Zaś kot w ogóle tak naprawdę nie jest do końca udomowiony ani przywiązany do człowieka. Nie mówiąc już o tym, że wiele zwierząt dużo lepiej odczytuje emocje zarówno ludzi, jak i przedstawicieli fauny, nie tylko własnego gatunku.
I chociaż profesor nadawał swoim podopiecznym imiona, to jednak ich zachowania zawsze tłumaczył logicznie budową, cechami etc., bez zbędnej antropomorfizacji w stylu kreskówek.
Niewątpliwie takie książki robią więcej dla popularyzacji przyrody niż pisane w formie rozprawek naukowych, pełne klasyfikacji, informacji o gatunkach, grupach i podgrupach. Nie mówiąc już o kształtowaniu prawidłowej postawy w stosunku zarówno do fauny, jak i całej przyrody.
Przeczytana w ramach lipcowego wyzwania – nazwisko autora na literę „L”.