Ja jednak z oczywistych powodów chciałbym się skupić na Sparcie (chociaż samo państwo nazywało się Lacedemon). Miasto nie przetrwało próby czasu, ale ideały, które przyświecały ówczesnym mieszkańcom, jak najbardziej tak. Na pewno wielu z was czytało komiks (Millera) lub oglądało film (Snydera) – „300”. Bitwa pod Termopilami jest dobitnym przykładem wytrwałości i waleczności dzielnych Spartan. Tymczasem Conn Iggulden dołożył w wątku tych nieśmiertelnych wojowników kolejną cegiełkę.

Akcja „Sokoła spartańskiego” rozgrywa się w Starożytnej Persji. To właśnie tutaj będziemy śledzić pojedynek dwóch braci – króla Artakserksesa oraz księcia Cyrusa, a także marsz dziesięciu tysięcy greckich żołnierzy, zmierzających ku swej ojczyźnie. Autor ukazał bratobójczą walkę w formie samospełniającego się proroctwa. Młody Cyrus zna swoje miejsce w szeregu, nie chce walczyć z Artakserksesem, doskonale rozumiejąc, że do końca życia będzie mu przeznaczona rola „tego drugiego”. Jednak król myśli innymi kategoriami. Wie, że w razie swojej śmierci, to właśnie jego brat zostanie władcą Persji. Więc – zgodnie z naukami swojego ojca – postanawia zakończyć żywot Cyrusa. Szczęśliwie dla młodego księcia, od rychłego końca wywabia go matka. Tym samym Cyrusowi przyświeca już tylko jeden cel – zemsta, a tym samym tron.

Druga część rozpoczyna się zaraz po wielkiej walce. Armia grecka decyduje się na rozpoczęcie marszu ku ojczyźnie, możliwie najkrótszą i dającą maksymalne szanse na przetrwanie, drogą. Autor – z wielkim szacunkiem – opisuje trudności, z jakimi zmagała się nie tylko armia, ale i ludzie towarzyszący żołnierzom. W końcu należy pamiętać o tym, że ktoś musi gotować, rozkładać namioty, gromadzić wodę.

„Sokół spartański” to hołd oddany nie tylko grekom, ale przede wszystkim spartanom. Autor w każdym możliwym momencie książki podkreśla ich męstwo, nieustępliwość, pewność siebie, a także lojalność i spryt. Każda potyczka czy konflikt mają wyłącznie na celu podkreślenie, jak swoją żelazną dyscypliną oraz morderczym treningiem są w stanie rozprawić się z każdym wrogiem. Nawet z uchodzącymi za niepokonanych Nieśmiertelnymi. Kluczem do sukcesu oczywiście nigdy nie była przewaga liczebna, a opanowanie do perfekcji poruszania się po polu walki oraz wzięciu odpowiedzialności za walczących obok kolegów, oraz swoje decyzje.

Wydaje mi się, że „Sokół spartański” – w zamyśle autora – miał być pomnikiem trwalszym niż ze spiżu. Książkę czyta się naprawdę dobrze, w żadnym momencie się nie dłuży, a wydarzenia śledzi się z wielkim zainteresowaniem. Nie tylko dzięki bogatym w szczegóły opisom, ale i przeniesieniu w czasie, kiedy honor i męstwo znaczyło więcej niż kufer pełen złota. Z chęcią zapoznam się z innymi książkami Igguldena i niech to posłuży, jako najlepsza rekomendacja.

Michał Wnuk