Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Srebrna Zatoka” nowa powieść Jojo Moyes nie uwiodła mnie od początku. Byłam wobec niej nieufna i wycofana. Nie potrafiłam wciągnąć się w ten świat opisywany w niej. Ale później tak mnie pochłonęła, że sama byłam zdziwiona jak szybko mi upływa jej czytanie i jak przyjemnie spędzam czas, choć nie ma tam tylko samych radosnych wydarzeń.


Lizę i Mike’a pozornie wszystko różni. On, mieszczuch, materialista i pracownik korporacji myśli tylko o pieniądzach. Liza wychowuje sama córkę. Pomaga jej siostra matki. Liza znalazła w Srebrnej Zatoce bezpieczną ostoję. W tej książce pięknie opisana jest przyroda morskich głębin. Wieloryby i delfiny są mieszkańcami ostoi, jaką stanowi Srebrna Zatoka. Czy to piękno może zniknąć? Przyroda także jest krucha. Firma w której pracuje Mike chce wybudować ośrodek ze sportami wodnymi blisko Srebrnej Zatoki. Piękno przyrody nikogo z pracowników tego przedsiębiorstwa nie obchodzi. Obserwujemy przemianę Mike’a z faceta w idealnych eleganckich ubraniach w dobrego, uczuciowego faceta. Nie tylko kocha Lizę ale też lubi jej córkę.


Tu nic nie jest takie jak się pozornie wydaje. Mike i Liza mają przed sobą sekrety. Jednak mimo to chcą być ze sobą. Oczywiście narzeczona Mike’a też trochę namiesza. Czy Mike i Liza znajdą szczęście? Czy ostoja wielorybów zostanie ich azylem? Polecam wam tę książkę na zimowe wieczory.

„Srebrna Zatoka” nowa powieść Jojo Moyes nie uwiodła mnie od początku. Byłam wobec niej nieufna i wycofana. Nie potrafiłam wciągnąć się w ten świat opisywany w niej. Ale później tak mnie pochłonęła, że sama byłam zdziwiona jak szybko mi upływa jej czytanie i jak przyjemnie spędzam czas, choć nie ma tam tylko samych radosnych wydarzeń.


Lizę i Mike’a pozornie wszystko...

Perrotta - ten pisarz dotąd był mi nieznany. Z okładki książki „Pani Fletcher” dowiedziałam się, że jego książki były ekranizowane, a na kanwie dzieła które czytam powstanie serial HBO. Z tego co wiem seriale HBO mają wysoką rangę więc byłam ciekawa zawartości tej historii. Czytając zapowiedź tej książki nie sądziłam , że tak mnie się spodoba.
Matka zostaje sama, gdy Brendan syn opuszcza domowe gniazdko. Początkowo nie ma ona co ze sobą zrobić Inie może znaleźć dla siebie miejsca w opuszczonym domu, ale szybko zapisuje się na kurs gender studies i zawiera wiele interesujących znajomości. Poza tym uwielbia swoją pracę i nie zamieniła by jej na żadną inną, choć w jej pracy zdarzają się trudne momenty. Pracuje w ośrodku dla ludzi starszych. Wiadomo z wiekiem wady się wyolbrzymiają. Ta opowieść jest o szeroko pojętej seksualności o odkrywaniu jej na nowo, o złym jej pojmowaniu i braku dla niej należytego szacunku. Pani Fletcher ma za sobą rozwód i brak powodzenia na gruncie seksualnym. Czy to się kiedyś zmieni. Czy jej syn dorośnie i przestanie traktować dziewczyny jak zabawki seksualne? Czy nowy skrywany nałóg matki czyli oglądanie filmów porno kiedyś jej przejdzie. Nieoczywista historia i intrygujące zakończenie tego możecie być pewni. Świetny styl i wartka historia.

Perrotta - ten pisarz dotąd był mi nieznany. Z okładki książki „Pani Fletcher” dowiedziałam się, że jego książki były ekranizowane, a na kanwie dzieła które czytam powstanie serial HBO. Z tego co wiem seriale HBO mają wysoką rangę więc byłam ciekawa zawartości tej historii. Czytając zapowiedź tej książki nie sądziłam , że tak mnie się spodoba.
Matka zostaje sama, gdy...

Powiecie po co nam to liczenie krzywd? Przecież to było lata temu, a teraz mamy wolność. Niemcy są inne, tolerancyjne i demokratyczne. Po co grzebać w historii i rozdrapywać dawne rany, czy bolączki? To jest właśnie zadanie historyka by przypominać, a my nie musimy tego czytać, to jest nasz własny i osobisty wybór. W książce "Bilans krzywd..." mamy dokumentację zniszczeń i kulturalnych i personalnych. Wywózki ludzi do obozów pracy, wypędzenia z domów, pokazowe zabijanie cywilów. Ciężko i z bólem serca czytało mi się o zbrodniach nas zwykłych obywatelach. Natomiast najbardziej spodobał mnie się rozdział o zniszczeniach kultury. Nasze narodowe dziedzictwo zostało zniszczone i rozgrabione. Autor dokonuje jakichś szacunków, ale jak sam twierdzi nie są to pełne dane. Nie wszystkie zbiory były skatalogowane i opisane. Niemcy niszczyli nas od środka. Czy faktycznie powinni wynagrodzić nam te krzywdy. Moim zdaniem powinni nam oddać zagrabione książki i inne przedmioty kultury, bo to nasz dziedzictwo. Niestety nikt się do tego nie poczuwa, a z gubione dzieła trudno odnaleźć. Niemcy niszczyli też nasz przemysł. Chcieli doprowadzić nasz kraj do ruiny. Takie są karty historii. Ich nieludzkość i bezwzględność w czasie wojny była ogromna. Może dobrze, ze autor o tym przypomina. Mówi się że to co było kiedyś powinno się zapomnieć, ale historii nie da się wymazać ona wyznacza bieg wydarzeń. Jakim bylibyśmy narodem bez hitlerowskiej inwazji? Tego się nie dowiemy.

Powiecie po co nam to liczenie krzywd? Przecież to było lata temu, a teraz mamy wolność. Niemcy są inne, tolerancyjne i demokratyczne. Po co grzebać w historii i rozdrapywać dawne rany, czy bolączki? To jest właśnie zadanie historyka by przypominać, a my nie musimy tego czytać, to jest nasz własny i osobisty wybór. W książce "Bilans krzywd..." mamy dokumentację zniszczeń i...