Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy z więzienia wychodzi Aneta Bulandra, zbrodnia i konflikt sprzed lat znów dochodzą do głosu. Detektyw Jakub Sobieski, wraz ze swoją przyjaciółką pracującą w prokuraturze, zanurzają się w sieci wzajemnych powiązań i zatargów między właścicielami warszawskiego kasyna Warszawa Royal.

W latach 90. w Warszawa Royal doszło do strzelaniny, w której zginął Hussakowski, jeden z jego pracowników, a jego żona,Natalia, wskutek odniesionych ran zapadła w śpiączkę. Skazana za popełnienie zbrodni krupierka Aneta utrzymuje, że jest niewinna. Zgłasza się do niedoszłego detektywa, aby pomógł jej to udowodnić. Jakub współpracuje z dawną koleżanką z pracy Adą, obecnie aplikantką w stołecznej prokuraturze. Im więcej próbuje się dowiedzieć na temat wydarzeń z kasyna tym bardziej wydaje mu się, że nie chodzi tu o prawdę tylko o ochronę interesów kolejnych jego zleceniodawców.

Tej powieści niczego nie brakuje. Intrygi i wzajemne powiązania między postaciami odkrywane przez Jakuba tworzą solidną oś, którą podąża czytelnik. Postacie detektywa i młodej prokurator są dobrze napisane, ich wątki nie przysłaniają kryminalnego. Historia jest interesująca, zwrotów akcji jest całkiem sporo, autorce udało się uniknąć przewidywalności.
Mimo, że jest to drugi tom z serii o detektywie Sobieskim można go czytać bez obawy o niezrozumienie części fabuły. Elementem, który bym ograniczyła do minimum lub zupełnie pominęła, to interludia w postaci wspomnień mężczyzny na temat obsesji wobec kobiety. Nie wprowadzają zbyt wiele, są dość długie i niepasujące stylem do reszty książki.

Ze złości będzie satysfakcjonującą propozycją dla każdego fana kryminału. Ciemne interesy, hazard, porachunki między biznesmenami, niewygodne fakty z przeszłości. Seria o detektywie Sobieskim doczeka się prawdopodobnie kolejnych odsłon. Pozostaje czekać, bo potencjał jest bardzo duży.

Kiedy z więzienia wychodzi Aneta Bulandra, zbrodnia i konflikt sprzed lat znów dochodzą do głosu. Detektyw Jakub Sobieski, wraz ze swoją przyjaciółką pracującą w prokuraturze, zanurzają się w sieci wzajemnych powiązań i zatargów między właścicielami warszawskiego kasyna Warszawa Royal.

W latach 90. w Warszawa Royal doszło do strzelaniny, w której zginął Hussakowski, jeden...

Myśląc Kora, myślę Artystka. Jej utwory towarzyszą mi prawie codziennie w różnych nastrojach i odsłonach. Od jej odejścia mijają 4 lata. Tak jak wiele osób wypowiadających się w książce pamiętam ten dzień bardzo dobrze. 28 lipca 2018 roku, zaćmienie Księżyca, szał niebieskich ciał.


Publikacja pozwala spojrzeć na nią oczami jej bliskich, przyjaciół, fanów, z którymi rozmawia Beata Biały. Opowiadają o Artystce, Przyjaciółce, Kobiecie, która wymykała się wszelkim schematom i konwenansom. Z ich wypowiedzi wyłania się wielobarwny obraz osoby bardzo trudnej do opisania. Dzięki mnogości rozmówców jest pełniejszy, bardziej wiarygodny, a zarazem niesamowicie ciekawy. W osobach mówiących wyczuwa się emocje, jakie żywili wobec Kory. Te wszystkie elementy sprawiają, że wspomniany zbiór tworzy bardzo dobry pomysł na biografię.



Kunszt autorki w prowadzeniu wywiadów jest bez wątpienia elementem czyniącym tę książkę tak wartościową. Beata Biały wie, z kim i o kim rozmawia. Można zauważyć rozwiniętą uważność na rozmówcę i świadomość osoby, o którą pyta oraz relacji z nią. Dzięki temu można wyczuć fascynację Korą, czułość, jaką ją darzono oraz od niej otrzymywano, jak również tęsknotę za nią.



Słońca bez końca… będą także gratką dla odkrywców historii polskiego rocka. Wypowiadają się tu członkowie i menedżerowie zespołu Maanam, ujęta jest także jego historia od powstania do rozpadu oraz jak przebiegała solowa kariera Kory. Oprócz spotkania z niebanalną Artystką dostajemy też tło polskiej branży muzycznej oraz przemian społecznych, w jakich działał Maanam i jego Liderka.



Z wielką przyjemnością przyznam, że dawno żadnej biografii nie czytało mi się tak dobrze. Z każdej rozmowy wyłoniła się inna Kora. Wciąż możliwa do rozpoznania, jednak trudna do uchwycenia. Mnogość perspektyw wzbogaca to, co do tej pory wiedzieliśmy o Oldze Jackowskiej. Napisała i opowiedziała o sobie dużo, teraz opowiedzieli o niej jej bliscy, którym tak jak wielu z nas Jej brakuje. Od czterech lat…

Myśląc Kora, myślę Artystka. Jej utwory towarzyszą mi prawie codziennie w różnych nastrojach i odsłonach. Od jej odejścia mijają 4 lata. Tak jak wiele osób wypowiadających się w książce pamiętam ten dzień bardzo dobrze. 28 lipca 2018 roku, zaćmienie Księżyca, szał niebieskich ciał.


Publikacja pozwala spojrzeć na nią oczami jej bliskich, przyjaciół, fanów, z którymi...

Rosyjski mistrz szachowy w książce Nadchodzi zima opisuje krok po kroku rządy Władimira Putina. Wszystkie opisywane wydarzenia pokazują, jak na oczach świata wyrósł dyktator, który doprowadził i wciąż doprowadza do kolejnych tragedii.


Tytuł książki przy obecnej pogodzie brzmi nienaturalnie. Z kolei z coraz większym spokojem i przyzwyczajeniem obserwujemy wydarzenia za naszą wschodnią granicą. Powinno nas to zaniepokoić. Autor w swojej publikacji stwierdza wprost: to właśnie obojętność i ustępliwość światowych mocarstw sprawiły, że Putin jest tym, kim jest – globalnym zagrożeniem. Skutki opieszałości polityków i bagatelizowanie tego problemu świat odczuwa w 2022 roku dobitnie. Słowa Kasparowa, który od ponad dwóch dekad krytykował rządy dyktatora, spełniają się niczym kasandryczna wizja.

Autor tworzy kompendium wiedzy o tym, co działo się w Rosji od upadku Związku Radzieckiego. Podstawowy punkt odniesienia stanowi zimna wojna. Zdaniem Kasparowa nigdy się nie skończyła, lecz tylko zmodyfikowała w nowy konflikt. Dla czytelników, którzy tej części historii nie doświadczyli z racji wieku, będzie to obraz tego, jak kształtowało się to państwo, jakie były skutki kolejnych wydarzeń. Dowiedzą się także o przyczynach i przebiegu wojny między innymi w Czeczenii i Gruzji. Starsi natomiast będą mieli okazję wiele rzeczy sobie przypomnieć i uporządkować. W dobie fake newsów i medialnej manipulacji szczególnie warto dbać o przyswajanie faktów.

Nadchodzi zima to lektura, która uczy i boli. Niemniej jednak świat, w którym obudziliśmy się 24 lutego 2022 roku, pokazuje, że niewiedza i obojętność nie chronią przed niczym. To w takich warunkach wzrastają dyktatorzy.

Rosyjski mistrz szachowy w książce Nadchodzi zima opisuje krok po kroku rządy Władimira Putina. Wszystkie opisywane wydarzenia pokazują, jak na oczach świata wyrósł dyktator, który doprowadził i wciąż doprowadza do kolejnych tragedii.


Tytuł książki przy obecnej pogodzie brzmi nienaturalnie. Z kolei z coraz większym spokojem i przyzwyczajeniem obserwujemy wydarzenia za...

Za czym tęsknią mężczyźni? Czego się najbardziej boją? Na te pytania odpowiadają bohaterowie debiutanckiej powieści Kamila Zinczuka pod tytułem Samotności.

Samotności to powieść obyczajowa osadzona we współczesnej, polskiej rzeczywistości. Podzielona jest na pojedyncze historie niepowiązanych ze sobą mężczyzn. Rzadko poznajemy ich imiona, za to bardzo głęboko jesteśmy dopuszczani do ich myśli. Przedział wieku bohaterów to mniej więcej 30-40 lat. Co ich najbardziej dotyka? Lęki, uzależnienia, kłopoty w relacjach, przebyte traumy. Wszystko to skupia się w tytułową samotność o wielu postaciach i stanach skupienia. Najczęstszym jest ten ciekły i wysokoprocentowy. Dżuma XXI wieku ma różne stadia i formy, jednak zawsze jest tak samo wyniszczająca.

Czy Samotności to lektura, która może wyłącznie zdołować i przypomnieć nam o ciemnej stronie życia? Nie powiedziałabym, choć wiele typowych dla obyczajówek upiększeń i uproszczeń autor wręcz rozciera w proch, a swoich bohaterów przeprowadza przez morza niepowodzeń, nie oszczędzając ich ani na moment. Czytamy o losach facetów podobnych do tych, których widzimy codziennie, może któryś z opisanych panów przypomni nam sąsiada, kuzyna lub kogoś ze znajomych. Tylko w trakcie lektury mamy szansę wejść tam, gdzie rzadko kto ma okazję się dostać. Jeśli bohater jest sam, to my jesteśmy razem z nim. A kiedy jesteśmy najbardziej szczerzy ze sobą i najbardziej podatni na to, co nam doskwiera, jeśli nie w samotności?

Mężczyzn, których historie poznajemy trudno polubić, trudno zrozumieć, bo są zagubieni. Część z nich mimo bycia w kwiecie wieku ma poczucie porażki. W tej ciemnej i pachnącej oparami alkoholu szczerości można odnaleźć przestrzeń do refleksji nad otoczeniem i rzeczywistością. Autorowi udaje się pokazać, że nadziei nie szuka się tam, gdzie świat przypomina reklamę płatków śniadaniowych, ale tam, gdzie o idylli i sukcesie przestaje się już nawet marzyć.

Pewnym mankamentem jest momentami nadmierne powstrzymywanie się przez autora od używania imion bohaterów. Sprawia to, że w niektórych rozdziałach nie do końca ma się pewność, czy czytamy już o innej postaci, czy też jest to rozwinięcie poprzedniej historii. Na plus brak zbędnych opisów i dobrze poprowadzone, realistyczne dialogi.

Czytanie o cudzych problemach pozwala znakomicie zdystansować się do własnych — ten cytat z twórczości Carla Ruiza Zafóna jest moim zdaniem bardzo dobrym podsumowaniem tej gorzkiej, a zarazem tak ciekawej powieści. To naprawdę obiecujący debiut.

Za czym tęsknią mężczyźni? Czego się najbardziej boją? Na te pytania odpowiadają bohaterowie debiutanckiej powieści Kamila Zinczuka pod tytułem Samotności.

Samotności to powieść obyczajowa osadzona we współczesnej, polskiej rzeczywistości. Podzielona jest na pojedyncze historie niepowiązanych ze sobą mężczyzn. Rzadko poznajemy ich imiona, za to bardzo głęboko jesteśmy...