Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo lubię romantasy, choć często boję się, że będzie ono jedynie powtórką z czytanych już przeze mnie książek.
"Dom trzepoczących skrzydeł" okazał się dla mnie miłym zaskoczeniem, bo jest w tym tytule dużo świeżości, przy jednoczesnym zachowaniu vibu, który tak bardzo lubię w romantasy.

Książkę podzieliłabym na dwa segmenty - dwie części - mimo, że w samej książce takich podziałów nie ma.
Pierwsza część to zarysowanie świta i relacji między ludźmi. Skupienie się na pokazaniu królestwa, miejsca w którym żyją, aby czytelnik mógł dobrze wyobrazić sobie państwo na kształt Wenecji, a do tego, aby poznał dobrze charaktery bohaterów.
Druga część książki skupia się na głównej akcji, czyli na przepowiedni i poszukiwaniu artefaktów, co w mojej opinii było najfajniejsze.

Bohaterowie w tej książce są barwni, każdy jest inny, dzięki czemu do każdego z nich można pałać innym uczuciem.
Ja osobiście bardzo polubiłam główną bohaterkę - naiwną i słodką, z klapkami na oczach, Fallon, choć zdaję sobie sprawę, że wiele czytelniczek może przewracać na nią oczami.
Niemniej jej zmiana fajnie jest pokazana w treści książki.

Bohaterów męskich mamy kilku, lecz pokochać można tylko jegnego - Lore'a. No i Phoebusa, oczywiście, czyli przyjaciela-geja głównej bohaterki.

Książka baaardzo miło mnie zaskoczyła i czytałam ją z zapartym tchem. Jeśli lubisz romantasy, wątek romantyczny jest Ci nie straszny, to powinna być to przyjemna lektura.

Bardzo lubię romantasy, choć często boję się, że będzie ono jedynie powtórką z czytanych już przeze mnie książek.
"Dom trzepoczących skrzydeł" okazał się dla mnie miłym zaskoczeniem, bo jest w tym tytule dużo świeżości, przy jednoczesnym zachowaniu vibu, który tak bardzo lubię w...

Rozwiń Zwiń

Gotycki, mglisty i niepokojący klimat? - Jest.
Ciekawy system magii oparty na kartach? - Jest.
Intrygujące świat, który odkrywamy z każdym kolejnym rozdziałem? - Jest.
Wilgotne, ciemne posiadłości i zamki? - Są.
Intrygi i matactwa? - Są.
Cudowny romans slow burn? - Jest.

Dawno nie czytałam książki, która porwałaby mnie i oczarowała, a jednocześnie przy której czułabym nutkę niepokoju; strach przed tym co może wydarzyć się w finale.

Od samego początku przepadłam w tej historii, dzięki Koszmarowi tkwiącemu w głowie głównej bohaterki. Co to takiego? Skąd się wziął? Dlaczego z nią rozmawia? Czego oczekuje w zamian?

"Okno skąpane w mroku" to tytuł, który zachwycił mnie pod każdym względem - od pomysłu na fabułę, przez styl autorki i klimat powieści, po kreację świata i bohaterów.

Polecam ogromnie, a drugi tom poproszę na wczoraj!

Gotycki, mglisty i niepokojący klimat? - Jest.
Ciekawy system magii oparty na kartach? - Jest.
Intrygujące świat, który odkrywamy z każdym kolejnym rozdziałem? - Jest.
Wilgotne, ciemne posiadłości i zamki? - Są.
Intrygi i matactwa? - Są.
Cudowny romans slow burn? - Jest.

Dawno nie czytała...

Rozwiń Zwiń