Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Totalnie się zawiodłam - patrząc na okładkę (cudowną swoją drogą i gwiazdki należą się głownie za nią), tytuł i opis spodziewałam się biografii polskich demonów seksu epoki PRL, a dostałam opis aktorek które w większości (znalazły się perełki które porzuciły wstyd) bały się rozebrać przed kamerą albo pokazały kawałek prawego sutka na scenie w teatrze w sztuce granej dziesięć razy. Książka jest napisana bardzo na siłę, mam wrażenie, ze autor okładką chciał przyciągnąć czytelników, ale już było mu wszystko jedno co będzie w środku. Spodziewałam się czegoś bardziej pikantnego, biografii naszych polskich aktorek które swoją grą aktorską i życiem zapracowały na tytuł demona seksu. Dostałam wyliczankę poszczególnych filmów w których opisywane aktorki się rozebrały - taka rozciągnięta filmografia, równie dobrze mogłabym poczytać filmweb.

Totalnie się zawiodłam - patrząc na okładkę (cudowną swoją drogą i gwiazdki należą się głownie za nią), tytuł i opis spodziewałam się biografii polskich demonów seksu epoki PRL, a dostałam opis aktorek które w większości (znalazły się perełki które porzuciły wstyd) bały się rozebrać przed kamerą albo pokazały kawałek prawego sutka na scenie w teatrze w sztuce granej...

Powinna stać na półce z literaturą fantastyczną - pochodzę spod Oświęcimia - autorka wypisuje straszne głupoty - polecam artykuł Wandy Witek-Malickiej z Centrum Badań Muzeum Auschwitz. Kolejny zarzut, że książka jest napisana jak scenariusz - zero emocji, śmierć jest potraktowana bardzo płytko. Język jakiego autorka używa chwilami przywodzi na myśl wypracowanie ucznia podstawówki - "Bardzo
przeżywa rozstanie z czwórką przyjaciółek, z którymi uciekła. Idą z nią na targ i machają jej na pożegnanie, patrząc, jak ciężarówka wioząca Gitęi dwóch innych jej rodaków odjeżdża w nieznane." - gdzie w tym wszystkim jakieś emocje, opis rozstania? Najbardziej, jednak bolesne w tej książce jest fakt, że autorka na początku wciska ludziom kit, że jest to literatura faktu, opis przeżyć więźnia Aushwitz, po czym, kiedy zostaje zdemaskowana przez badaczy tematu, twierdzi, że nigdy nie chciała napisać książki opartej na faktach. Ja czuje się okłamana przez autorkę i nie czuje się z tym dobrze.

Powinna stać na półce z literaturą fantastyczną - pochodzę spod Oświęcimia - autorka wypisuje straszne głupoty - polecam artykuł Wandy Witek-Malickiej z Centrum Badań Muzeum Auschwitz. Kolejny zarzut, że książka jest napisana jak scenariusz - zero emocji, śmierć jest potraktowana bardzo płytko. Język jakiego autorka używa chwilami przywodzi na myśl wypracowanie ucznia...

Spodziewałam się czegoś lepszego - choćby odrobiny akcji, jakiegoś punktu kulminacyjnego. A ta książka to smętna opowieść, która płynie leniwie. Chociaż słowo płynie sugeruje jakąś chronologię zdarzeń której w tej książce nie ma - raz jesteśmy w Rosji, za chwilę w Paryżu. Autorka skacze po wydarzeniach zbyt chętnie, niepomna na to, że czytelnik dawno się zgubił w syberyjskich lasach. Na plus ciekawe można autorce zaliczyć czas i miejsce - ostatnie dni rodziny Romanowów, ale nawet ten atut nie uratuje tej płytkiej opowieści.

Spodziewałam się czegoś lepszego - choćby odrobiny akcji, jakiegoś punktu kulminacyjnego. A ta książka to smętna opowieść, która płynie leniwie. Chociaż słowo płynie sugeruje jakąś chronologię zdarzeń której w tej książce nie ma - raz jesteśmy w Rosji, za chwilę w Paryżu. Autorka skacze po wydarzeniach zbyt chętnie, niepomna na to, że czytelnik dawno się zgubił w...