Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Q: Jaka jest Wasza najładniejsza książka/seria na półce?

Nowe wydanie "Cyklu Demonicznego" na pewno może pretendować do tego tytułu w mojej biblioteczce. Już nie mogę się doczekać, aż cała seria będzie stała na moim regale, ale @fabrykaslow zapowiedziała, że nastąpi to już w tym roku.

Jak już wspominałem w recenzji poprzedniej księgi "Wojny w blasku dnia" fabuła nieuchronnie zmierzała do wielkiej bitwy i starcia z demonami. Dlatego też w powieści tej mamy mnóstwo akcji i rzezi. Bohaterowie prześcigają się w zabijaniu demonów, a oczywiście przewodzi im Arlen Bales, który odkrywa swoje nowe, potężne moce. Moim ulubieńcem jest jednak Rojer. Minstrel według mnie bardzo się rozwija i jest jedną z najciekawszych postaci. Każdy z bohaterów wnosi jednak coś do akcji i walki z demonami.

Bardzo fajnie, że pokazano walkę z potworami zarówno z perspektywy ludzi z Zakątka, jak i Krasjan.

Najlepsze jest jednak zakończenie, które zawiesza akcje w tak ważnym momencie. Już nie mogę doczekać się kolejnych części tego cyklu, ponieważ fabuła jest świetna, a styl Petera V. Bretta bardzo mi odpowiada, dzięki czemu jego książki czyta się sprawnie i z przyjemnością.
Więcej recenzji znajdziecie na moim Instagramie @chomiczkowe.recenzje, gdzie serdecznie zapraszam.

Q: Jaka jest Wasza najładniejsza książka/seria na półce?

Nowe wydanie "Cyklu Demonicznego" na pewno może pretendować do tego tytułu w mojej biblioteczce. Już nie mogę się doczekać, aż cała seria będzie stała na moim regale, ale @fabrykaslow zapowiedziała, że nastąpi to już w tym roku.

J...

Rozwiń Zwiń

"Wojna w blasku dnia. Księga I" to kolejna część "Cyklu Demonicznego", który w nowym wydaniu prezentuje się genialnie. Nie inaczej jest tym razem, książka zachwyca wizualnie, a i merytorycznie jest dobrze.

Myślę, że nie każdy autor poradziłby sobie z napisaniem powieści, w której w sumie nie dzieje się zbyt wiele i jest wstępem do prawdziwej bitwy, a jednocześnie która byłaby taka ciekawa. Według mnie to naprawdę wyczyn.

Nie znaczy to wcale, że w księdze I nie dzieje się kompletnie nic. Całość jest po prostu nastawiona bardziej na intrygi, retrospekcje i drobne potyczki, które budują napiecie przed wielką bitwą, ukazaną w kolejnej księdze. Niektórych może to nieco znudzić, zwłaszcza, że jest to książka grubsza na przykład od części kolejnej, gdzie już wiem, że akcji jest więcej. Osobiście miałem tak trochę z retrospekcjami, ponieważ za każdym razem gdy się pojawiały, miałem nadzieję, że szybko się skończą.

Co do fabuły i bohaterów, nie czułem się zawiedziony, raczej zaintrygowany i zaciekawiony dalszym rozwojem sytuacji i motywami postaci. Uważam, że Peter V. Brett wykonał naprawdę solidny kawał roboty przy tej powieści, a Fabryka Słów zrobiła to samo przy nowym wydaniu 😃
Więcej recenzji znajdziecie na moim Instagramie @chomiczkowe.recenzje, gdzie serdecznie zapraszam.

"Wojna w blasku dnia. Księga I" to kolejna część "Cyklu Demonicznego", który w nowym wydaniu prezentuje się genialnie. Nie inaczej jest tym razem, książka zachwyca wizualnie, a i merytorycznie jest dobrze.

Myślę, że nie każdy autor poradziłby sobie z napisaniem powieści, w której w sumie ...

Rozwiń Zwiń

Dawno, dawno temu, gdy byłem jeszcze w liceum...
Sięgnąłem wtedy po pierwszy tom "Samozwańca", niestety w bibliotece nie było kolejnych części. Dzięki nowemu wydaniu tej powieści, mogę w końcu nadrobić zaległości. Połączenie dwóch tomów w jedną książkę nie jest złym pomysłem, ponieważ nadal nie jest to bardzo obszerny tytuł, niecałe 700 stron to norma przy dzisiejszych książkach.

Zdecydowanie największą zaletą "Samozwańca" jest ogromna wiedza autora o czasach, które opisuje. Do tego, Jacek Komuda potrafi świetnie wykorzystać ją do stworzenia tła dla fabuły powieści i przekonania czytelnika, że właśnie siedzi w zbroi na koniu obok Jacka Dydyńskiego, jadąc na Moskwę. Uwielbiam książki klimatyczne, w których można zanurzyć się i zatracić. "Samozwaniec" jest właśnie jednym z takich tytułów.

Fabuła jest według mnie ciekawa, choć momentami można odnieść wrażenie, że nieco rozwleczona. Autor nie stroni od obszernych opisów, co powoduje spowolnienie akcji. Mnie to jednak nie przeszkadzało. Warto zwrócić uwagę na głównego bohatera, Jacka Dydyńskiego. W literaturze bardzo często antagoniści są prawie że nieskazitelnie dobrzy. Dydyńskiego nawet nie wiem czy nazwałbym antagonistą.

"Samozwaniec" to powieść obowiązkowa dla fanów historii i powieści o czasach minionych. Świetnie wykorzystana wiedza, styl nawiązujący do dawnych dziejów i ciekawa fabuła to aspekty, które wyróżniają tę powieść.
Więcej recenzji znajdziecie na moim Instagramie @chomiczkowe.recenzje, gdzie serdecznie zapraszam.

Dawno, dawno temu, gdy byłem jeszcze w liceum...
Sięgnąłem wtedy po pierwszy tom "Samozwańca", niestety w bibliotece nie było kolejnych części. Dzięki nowemu wydaniu tej powieści, mogę w końcu nadrobić zaległości. Połączenie dwóch tomów w jedną książkę nie jest złym pomysłem, ponieważ nad...

Rozwiń Zwiń

Q: Gracie w League of Legends?

Mi zdarzyło się na przestrzeni kilku lat trochę pograć ale były to pojedyncze mecze, potem rozbrat na dłuuugi czas i znów kilka meczów. Nigdy nie miałem wystarczająco czasu, aby nauczyć się dobrze grać w tę grę. Jednakże, zawsze uważałem, że postaci i ich historie są naprawdę ciekawe oraz dobrze dopracowane. Dlatego też sięgnąłem po książkę od @insignis_media, która opowiada o przygodach kilku z bohaterów LoLa.

Główną bohaterką "Zrujnowania" jest Kalista, siostrzenica króla Viega, której zadaniem jest odnalezienie legendarnych Błogosławionych Wysp, po tym jak królową dosięgło zatrute ostrze. Musi odnaleźć lek, by powstrzymać króla przed popadnięciem w obłęd.

Fabuła nie jest początkowo jakoś zbyt skomplikowana, choć ciekawe jest, że obserwujemy ją z perspektywy dwóch osób, Kalisty, a po drugiej stronie z ujęcia Erloka Graela, który znajduje się na Błogosławionych Wyspach. Z czasem jednak akcja nabiera rozpędu i mniej więcej od połowy, książka staje się o wiele ciekawsza. Końcówka jest dla mnie naprawdę satysfakcjonująca i zaskakująca, choć pewnie fani LoLa znają zakończenie tej historii.

Bohaterowie nie są może zbyt rozbudowani, ale niektórym z nich nie brakuje motywacji i charyzmy, przez co są postaciami ciekawymi. Uważam, że te książkę można było trochę nieco rozbudować, przez co zyskałaby na jakości, ale nadal jest to całkiem dobra pozycja.
Więcej recenzji znajdziecie na moim Instagramie @chomiczkowe.recenzje, gdzie serdecznie zapraszam.

Q: Gracie w League of Legends?

Mi zdarzyło się na przestrzeni kilku lat trochę pograć ale były to pojedyncze mecze, potem rozbrat na dłuuugi czas i znów kilka meczów. Nigdy nie miałem wystarczająco czasu, aby nauczyć się dobrze grać w tę grę. Jednakże, zawsze uważałem, że postaci i ich hi...

Rozwiń Zwiń

Q: Macie autora, który jest dla Was gwarantem dobrej książki?

Osobiście mam kilku takich i choć czytałem tylko jedną serię Wasilija Machanienki, to jednak wiedziałem, że po kolejnej jego powieści mogę spodziewać się wiele. Tym bardziej, że "Świat przeistoczonych" również należy do gatunku LitRPG. Z tego powodu moje wymagania wobec "Bez prawa do błędu" były dosyć wysokie.

Fabuła tej książki od samego początku rzuca nas w wir wydarzeń. Od pierwszej strony dużo się dzieje i to do samego końca powieści. Przez to czyta się ją szybko i z zainteresowaniem. Nie ma tu zbędnych scen czy rozwleczonych opisów, tylko ciągła akcja i rozwałka.

Główny bohater, Mark Dervine, nie jest według mnie tak charyzmatyczny jak Szaman Machan, ale to nie zmienia faktu, że czytelnik ciągle mu kibicuje. Uważam, jednak że Mark jest zbyt mocny w czasie trwania akcji książki. Szaman miał swoje wzloty i upadki, tymczasem ten gracz moim zdaniem za szybko rośnie w siłę, przez co ciągle wszystko mu wychodzi.

Z drobnych wad, muszę jeszcze wspomnieć o niektórych imionach, które jak dla mnie średnio pasowały do świata, jak na przykład Wiewiórka, siostra Marka.

Całość jest jednak bardzo dobra, a dzięki cliffhangerowi na końcu, tym bardziej chce się sięgnąć po kolejną część. Uważam, że ta seria ma potencjał, ale czy został on wykorzystany, przekonam się przy premierze kolejnych części.
Więcej recenzji znajdziecie na moim Instagramie @chomiczkowe.recenzje, gdzie serdecznie zapraszam.

Q: Macie autora, który jest dla Was gwarantem dobrej książki?

Osobiście mam kilku takich i choć czytałem tylko jedną serię Wasilija Machanienki, to jednak wiedziałem, że po kolejnej jego powieści mogę spodziewać się wiele. Tym bardziej, że "Świat przeistoczonych" również należy do gatunku...

Rozwiń Zwiń

Nie wiem czemu, ale przed lekturą "Pożogi" założyłem, że "Ukryte dziedzictwo" to trylogia i jest to moje pożegnanie z Nevadą Baylor i Szalonym Roganem. Bardzo się cieszę, że moje założenia (nie mam pojęcia skąd się one wzięły) okazały się błędne, ponieważ uwielbiam tę serię Ilony Andrews i bardzo chętnie sięgnę po kolejne części.

W "Pożodze" Nevada wraz z Connorem Roganem ma wiele spraw do załatwienia. Musi odnaleźć zaginionego męża swojej klientki, przeciwstawić się własnej babce oraz zadbać o bezpieczeństwo swojej rodziny, czyli dzień jak co dzień u Nevady. Fabuła jest bardzo wartka i nie sposób się nudzić, ciagle dzieje się coś ciekawego, więc naprawdę ciężko przerwać lekturę, gdy już musimy.

Ponadto, warto zwrócić uwagę na nowe postaci pojawiające się w tym cyklu. Każda nowy bohater wprowadza coś nowego do tego świata i nie chodzi mi tylko o inne rodzaje magii, choć tych też jest sporo.

Jedynym małym minusem, dla mnie, bo pewnie niektórym będzie to odpowiadało, były sceny erotyczne, których było więcej niż w poprzednich częściach, a do tego momentami były bardziej szczegółowe.

Zdecydowanie gorąco polecam "Pożogę", jak i poprzednie części tej serii Ilony Andrews, ponieważ jest to wyśmienite urban fantasy z magią i intrygami w roli głównej.

Nie wiem czemu, ale przed lekturą "Pożogi" założyłem, że "Ukryte dziedzictwo" to trylogia i jest to moje pożegnanie z Nevadą Baylor i Szalonym Roganem. Bardzo się cieszę, że moje założenia (nie mam pojęcia skąd się one wzięły) okazały się błędne, ponieważ uwielbiam tę serię Ilony Andrews i...

Rozwiń Zwiń

"Tygiel dusz" Mitchella Hogana była jedną z ciekawszych powieści, które przeczytałem w tamtym roku, dlatego od razu po lekturze czekałem na kolejny tom "Hierarchii Magii". Druga część, czyli "Krew niewinnych" ukazała się ostatnio i dzięki uprzejmości @fabrykaslow mogłem ją przeczytać i zrecenzować.

W pierwszej części tego cyklu najbardziej spodobał mi się system magii oparty między innymi na rzemyśliwach. W tej powieści mamy jeszcze więcej magii i jej nowe odsłony, choć rzemyśliwa nadal są w użyciu, z czego się cieszę. Fabuła "Krwi niewinnych" jest naprawdę bardzo ciekawa, ale i nieco zagmatwana przez wielowątkowość. Widać, że wszystkie historie dążą do tego by się splątać i rozwikłać, ale jak na razie więcej jest pytań niż odpowiedzi.

Koniecznie muszę wspomnieć o bohaterach tej powieści. Bardzo podoba mi się to, że żaden z nich nie jest do końca dobry czy zły (no całkiem źli może jednak by się znaleźli). Zdecydowana większość obraca się w kręgach szarości i choć do złego popychają ich motywy, które można zrozumieć, to nadal są to złe postępki.

"Krew niewinnych" to kawał bardzo dobrej fantastyki, choć myślę, że kolejna część może być jeszcze lepsza. Czekam aż wszystkie wątki się ze sobą połączą i dostaniemy odpowiedzi, na które czekamy.
Więcej recenzji znajdziecie na moim Instagramie @chomiczkowe.recenzje, gdzie serdecznie zapraszam.

"Tygiel dusz" Mitchella Hogana była jedną z ciekawszych powieści, które przeczytałem w tamtym roku, dlatego od razu po lekturze czekałem na kolejny tom "Hierarchii Magii". Druga część, czyli "Krew niewinnych" ukazała się ostatnio i dzięki uprzejmości @fabrykaslow mogłem ją przeczytać i zre...

Rozwiń Zwiń

"Jaśminowy tron" był moim kolejnym podejściem do twórczości Tashy Suri po dylogii "Kroniki Ambhy", która nie do końca przypadła mi do gustu. Z tego względu nowa powieść tej autorki była moją szansą na przekonanie się do jej stylu.

Od początku muszę przyznać, że książka wywołała we mnie ambiwalentne odczucia, jednak pozytywów było więcej niż wad. Przede wszystkim fabuła, choć początkowo trochę niemrawa, to po rozwinięciu się była naprawdę wciągająca i pomimo uchybień nie mogłem się doczekać, aż dowiem się co będzie dalej i ten stan nie minął wraz ze skończeniem lektury. Ponadto, podobał mi się system magiczny oraz tajemnicze butwienie, nękające ludzi. Do tego, w książce było paru bohaterów (choć niekoniecznie tych głównych), którym kibicowałem i polubiłem.

Jednakże, czytając "Jaśminowy tron" miałem trochę deja vu z "Kronik Ambhy". Cesarstwo składające się z kilku krain, gdzie jedna narzuca swoją wolę i kulturę innym, zakazana magia jednego z ludów, prześladowania, dziewczyna, która włada nią w tajemnicy. Jak dla mnie za dużo podobieństw, czułem się jakbym czytał kolejną książkę opartą na tym samym schemacie. A do tego jakoś nie umiem przekonać się ostatecznie do stylu autorki.

Pomimo tych wad, uważam że "Jaśminowy tron" jest powieścią dobrą i wciągającą. Na pewno sięgnę po kolejny tom, by przekonać się jak potoczą się dalsze losy bohaterów.
Więcej recenzji znajdziecie na moim Instagramie @chomiczkowe.recenzje, gdzie serdecznie zapraszam.

"Jaśminowy tron" był moim kolejnym podejściem do twórczości Tashy Suri po dylogii "Kroniki Ambhy", która nie do końca przypadła mi do gustu. Z tego względu nowa powieść tej autorki była moją szansą na przekonanie się do jej stylu.

Od początku muszę przyznać, że książka wywołała we mnie am...

Rozwiń Zwiń

Bardzo lubię styl Adama Przechrzty, uwielbiam obydwa cykle o Opłacie Rudnickim, dlatego nie mogłem doczekać się lektury powieści kończącej "Materia secunda". Od samego początku wiedziałem, że się nie zawiodę, a czas poświęcony na czytanie tej książki będzie czasem spędzonym przyjemnie. Czy po skończeniu tej pozycji mogę powiedzieć, że się myliłem? Oczywiście, że nie!

Fabuła, jak to bywa w książkach Przechrzty, od samego początku bywa wciągająca i naszpikowana akcją oraz emocjami. Zdecydowanie jest to książka dla osób, które lubią dużo opisów krwawych starć. Oprócz tego są jednak intrygi, carska Rosja w pełnej krasie i Okoniowa, która nie da sobie w kaszę dmuchać.

Bohaterowie, Olaf Rudnicki i hrabia Samarin jak zwykle trzymają poziom i nie wiem czy da się ich nie lubić i im nie kibicować. Pojawiło się również trochę nowych, równie ciekawych postaci, które wcale nie są tłem dla wydarzeń.

Jedyne do czego mogę się przyczepić to końcówka, w której mam wrażenie, że autor poszedł na skróty i bardzo enigmatycznie opisał jedną ze scen.

"Sługa cesarstwa" to powieść naprawdę bardzo dobra i cieszę się, że mam ją na swojej półce. Teraz tylko dorwać ponownie Adama Przechrztę, żeby podpisał również i tę część.
Więcej recenzji znajdziecie na moim Instagramie @chomiczkowe.recenzje, gdzie serdecznie zapraszam.

Bardzo lubię styl Adama Przechrzty, uwielbiam obydwa cykle o Opłacie Rudnickim, dlatego nie mogłem doczekać się lektury powieści kończącej "Materia secunda". Od samego początku wiedziałem, że się nie zawiodę, a czas poświęcony na czytanie tej książki będzie czasem spędzonym przyjemnie. Czy...

Rozwiń Zwiń