Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki Cassandry Clare wciągają bez reszty, a wie to każdy, kto przeczytał wcześniejsze części serii Dary Anioła. Miasto niebiańskiego ognia to fantastyczne podsumowanie, ale o tym później. Muszę przetrawić trochę te wszystkie emocje.

Clary musi zmierzyć się z największym niebezpieczeństwem, czyli krótko mówiąc - jej bratem Sebastianem. Wytoczył on wojnę przeciwko Nefilim i nie spocznie, dopóki nie zniszczy każdej dobrej duszy na świecie. Posługując się Piekielnym Kielichem tworzy coraz więcej Mrocznych, którzy wkraczają do jego armii. Niesie destrukcje wszędzie tam, gdzie się pojawi.

Muszę przyznać, że tego się nie spodziewałam. Jestem tak wniebowzięta całokształtem tej książki, że nie jestem w stanie racjonalnie myśleć i skleić jakiegoś sensownego argumentu, żebyście przekonali się i kupili tę książkę. To była najdłuższa część z całej serii Darów Anioła i naprawdę sądziłam, że będzie to mozolna przeprawa. Ale ta ilość zwrotów akcji, tajemnic do odkrycia (oraz, co najważniejsze, Clary i Jace w końcu to zrobili! No nareszcie, bo myślałam, że Jace bierze przykład z Cichych braci.) oraz wielu, wielu innych ciekawych wątków, uczuć i emocji nie pozwoliła mi w spokoju odetchnąć.

Bardzo podobał mi się koncept Edomu - wymiar piekła, w którym, jak możemy się domyślić, pomieszkiwały demony. To tam Sebastian miał swój upragniony tron i właśnie tam chciał bawić się w dom ze swoją siostrą, Clary, co niezbyt przypadło jej do gustu. Rzeczywiście czułam, że był to świat okropny i przesiąknięty złem. Same demony przyprawiały mnie o ciarki.

A co do uczuć, jak zawsze jest ich co nie miara. Nienawiść i miłość, czyli dwie główne emocje powieści Miasta niebiańskiego ognia. Cassandra Clare ma smykałkę do opisywania relacji między bohaterami. Nie są one płytkie, czy źle nakreślone. Są głębokie, jakie by nie były. Oczywiście miłość Clary do Jace i odwrotnie była głównym motorem ich działań. Musieli o siebie dbać i walczyć o wspólną przyszłość.

Najbardziej ucieszyło mnie zakończenie, ponieważ otwiera ono furtkę dla dalszej historii Nocnych łowców. Jestem wdzięczna autorce, że wprowadziła postaci Emmy i Juliana, gdyż dzięki temu, mimo że to koniec, mam nadzieję na więcej powieści osadzonych w tym bajkowym świecie Aniołów.

Książki Cassandry Clare wciągają bez reszty, a wie to każdy, kto przeczytał wcześniejsze części serii Dary Anioła. Miasto niebiańskiego ognia to fantastyczne podsumowanie, ale o tym później. Muszę przetrawić trochę te wszystkie emocje.

Clary musi zmierzyć się z największym niebezpieczeństwem, czyli krótko mówiąc - jej bratem Sebastianem. Wytoczył on wojnę przeciwko Nefilim...

Agnieszka Lingas-Łoniewska to autorka licznych powieści, których głównym motywem jest cudowna i potężna miłość. Jestem po lekturze minimum sześciu jej książek, dzięki czemu czuję się na siłach, by rzetelnym okiem spojrzeć na ostatnie dzieło, które nosi tytuł "Skazani na ból".

Historia ma miejsce we Wrocławiu, gdzie aktualnie mieszka autorka. Dzięki temu opisy miejsc, w których żyli bohaterowie odebrałam bardzo wiarygodnie. Jeżeli chodzi o postacie - Amelia i Aleks to młodzi ludzie, którzy wiedzą co to odrzucenie, a mimo to poznali smak prawdziwej miłości, a o tym pani Lingas-Łoniewska lubi pisać i wychodzi jej to dosyć fajnie. Osobiście postać Amelii, mimo że silna i niezłomnie dążąca do obranego celu, wydała mi się raczej naiwna. Z kolei osoba Aleksa wypadła niesamowicie. Agnieszka Lingas-Łoniewska jest mistrzynią w tworzeniu męskich osobowości.

Czytałam lepsze książki tej autorki, na pewno ze względu na fakt, iż szablon wydarzeń zaczął się w jej przypadku powielać dosyć wyraźnie. Rzutowało to negatywnie na mój ostateczny odbiór książki, mimo że sama historia jest piękna. Wcześniejsze powieści czytałam z zapartym tchem, lecz w tej wydawało mi się, jakbym była w stanie przewidzieć dalszy tor zdarzeń, jak i samo zakończenie. Punkt kulminacyjny, który pojawia się dość blisko zakończenia, bo przed samym epilogiem, nie był dla mnie zaskoczeniem, gdyż zaczęłam się go domyślać o wiele wcześniej.

Drodzy czytelnicy, powiem tak: jeżeli nie czytaliście poprzednich książek Agnieszki Lingas-Łoniewskiej, to jak najbardziej nie będziecie zawiedzeni. Jest to piękna powieść, rozdzierająca serce i zmuszająca do poważniejszej refleksji. Jednak dla mnie, dosyć wiernej czytelniczki autorki, jest to jedna z jej gorszych książek. Jest mi z tego powodu bardzo przykro, bo wiem, że stać ją na o wiele więcej niż pokazała w "Skazanych na ból".

Autorem tekstu jest A. Biardzka

Agnieszka Lingas-Łoniewska to autorka licznych powieści, których głównym motywem jest cudowna i potężna miłość. Jestem po lekturze minimum sześciu jej książek, dzięki czemu czuję się na siłach, by rzetelnym okiem spojrzeć na ostatnie dzieło, które nosi tytuł "Skazani na ból".

Historia ma miejsce we Wrocławiu, gdzie aktualnie mieszka autorka. Dzięki temu opisy miejsc, w...

Z twórczością Igi miałam styczność zanim jeszcze wydała swoją pierwszą książkę "Nocny motyl". Pierwsza jej bohaterka Malice ("Spod flagi magii", "Żyli niedługo i nieszczęśliwie") przyciągała mnie do siebie, jak lep muchy. Z Księżniczką ("Nocny motyl") nie zbratałam się aż tak bardzo, ale Diana z "Pięć minut" przypomniała mi, za co lubię twórczość Igi.
Autorka nie boi się trudnych tematów. Narkotyki, załamania nerwowe, różne złośliwości wobec ludzi, dążenie do celu za wszelką cenę. To wszystko i więcej można znaleźć u Igi. Ale skupmy się na "Pięciu minutach". Co jest w środku i czy warto sięgnąć po tę książkę? Przyznam szczerze, że podczas czytania miałam mieszane uczucia. Dwunastoletnie dzieciaki i alkohol na ich imprezach urodzinowych? Myślałam, że Iga przesadziła, a potem moja młodsza siostra zwróciła mi uwagę, że to już nie te czasy, kiedy pierwszy raz alkoholu próbujesz w liceum albo później. Zrozumiałam, że jestem eksponatem z muzeum i czytałam dalej. Im dalej brnęłam, tym więcej wyciągałam. Diana to bohaterka, którą rodzice zepchnęli na boczny tor. Jak duży odsetek dzieci zmaga się teraz z tym problemem? Tylko w moim otoczeniu mogłabym znaleźć kilkanaście takich przykładów, a gdzie reszta świata... "Pięć minut" to niby książka dla młodzieży, ale ja uważam, że jest to przestroga dla rodziców, którzy poświęcają zbyt mało uwagi swoim dzieciom. W przypadku głównej bohaterki książki skończyło się to tragedią.
Z całego serca polecam książkę. Może nie wciąga od pierwszej strony, ale kiedy dojdziesz do piątej nie przerwiesz czytania aż do końca książki, tym bardziej, że ma ponad 170 stron. Styl Igi jest przyjemny, bez zbędnych ozdobników oraz nadmuchanych metafor. Mam nadzieję, że autorka na "Pięciu minutach" nie poprzestanie i napisze kolejną tak przejmującą, a jednak w jakimś stopniu przyjemną historię.

Z twórczością Igi miałam styczność zanim jeszcze wydała swoją pierwszą książkę "Nocny motyl". Pierwsza jej bohaterka Malice ("Spod flagi magii", "Żyli niedługo i nieszczęśliwie") przyciągała mnie do siebie, jak lep muchy. Z Księżniczką ("Nocny motyl") nie zbratałam się aż tak bardzo, ale Diana z "Pięć minut" przypomniała mi, za co lubię twórczość Igi.
Autorka nie boi się...