Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ten tom podobał mi się trochę mniej niż poprzedni, z uwagi na dość sporą dawkę nastoletniego dramatyzowania w wydaniu Hannah. Bohaterka za mocno koncentrowała się na sobie, analizowała każdą sytuację sprowadzając jej niepowodzenie do swojego działania. Było to irytujące, ale bardziej odczuwalne w drugiej połowie powieści i na szczęście w końcówce zelżało.
Isabel Sterling mogłaby popracować trochę nad warsztatem, bo mimo że nie zgrzytałam jakoś mocno zębami nad stylem pisania to i tak powieść mogłaby zostać napisana lepiej. Szczególnie przeszkadza mi tutaj ciągłe odwoływanie się do wydarzeń sprzed fabuły pierwszego tomu. Były na tyle istotne, że napisanie rozdziału, dwóch retrospekcji zdecydowanie dopełniłoby całokształt i urozmaiciło wydarzenia.
Bardzo polubiłam postać Cala w tej części, on oraz Morgan zdobyli moją sympatię już w części pierwszej. Z antypatii - zdecydowanie mama Hannah, mam wrażenie, że to jedna z mniej sympatycznych mam w młodzieżówkach, jakie miałam okazję czytać. Motyw surowego rodzica utrudniającego nastolatkowi życie jest jednak dość sztampowy.
[DELIKATYNY SPOILER BEZ KONTEKSTU] No i motyw wymazywania pamięci trochę został ograny niefortunnie i stracił sens w momencie, gdy bohaterowie rozmawiali o tym, że po wymazaniu wspomnień będzie można na nowo ujawnić te same informacje. [KONIEC]
Trochę męczyłam ten tom, ale końcówka wynagrodziła mi zgrzyty, była poprawna, bez fajerwerków.

Ten tom podobał mi się trochę mniej niż poprzedni, z uwagi na dość sporą dawkę nastoletniego dramatyzowania w wydaniu Hannah. Bohaterka za mocno koncentrowała się na sobie, analizowała każdą sytuację sprowadzając jej niepowodzenie do swojego działania. Było to irytujące, ale bardziej odczu...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom o detektyw Harbinder Kaur mnie rozczarował. Powieść wygląda tak, jakby autorka w pewnym momencie stwierdziła, że jednak woli pisać kiepskiej jakości obyczajówkę i próbowała to przemycić pod płaszczykiem kryminału. Bohaterowie w drugim tomie o Kaur są słabo nakreślonymi kukiełkami, które zachowują się naiwnie, nudzą czytelnika i nie oferują niczego, co mogłoby uchodzić za interesujące. Powiązanie ze sobą młodej opiekunki i dwójki mężczyzn, z których jeden jest w średnim a drugi w podeszłym wieku to pomysł osobliwy i trudny do realizacji, o ile nie ma się faktycznego planu. A Griffiths nie miała go w przypadku tej książki. Natalka denerwuje i jej postać odkrywa swoją przeszłość zbyt wolno. W dodatku nie wydaje się już na pierwszy rzut oka interesująca.

Mam niestety więcej zastrzeżeń do kreacji bohaterów. Tyczy się to przede wszystkim detektyw sierżant Kaur niestety blednie w porównaniu do siebie z pierwszej części. Mało w niej inicjatywy działania, mało również typowych śledczych działań z jej strony. Policjantka snuje domysły, prowadzi zwykłe rodzinne życie i nie stanowi interesującego elementu powieści. I znów mam wrażenie, że Griffiths właśnie w przypadku tej części serii za bardzo postawiła na elementy obyczajowe i konieczność pchania wątku kryminalnego do przodu nastręczała jej pewnych problemów.

Kwestie wypowiadane przez bohaterów wypadają momentami nieco naiwnie. Autorka starała się zbyt łopatologicznie przekazać czytelnikowi, co w planach mają jej postacie i mam wrażenie, że odziera to opisane wydarzenia z naturalności.


Doceniam na pewno pomysł na fabułę. Akcja rozpoczyna się, gdy śmierć z przyczyn naturalnych zdaje się jednak być czymś więcej. Griffiths bardzo się stara, żeby faktyczne odejście Pani Smith nie wzbudziło podejrzeń i fakt, że w ogóle rozpoczyna się rozwiązywanie tej zagadki wynika z pewnej błyskotliwości ze strony nowych na scenie postaci. Autorka umieszcza w drugiej części również drobny łącznik z poprzednim tomem (Puste jest piekło) i puszcza czytelnikowi w ten sposób oko.

Wśród pozytywów mogę wymienić jeszcze tematykę literacką, do której powraca autorka ponownie w części drugiej. Widać, że książki stanowią jej pasję i ważny element życia, bo nawiązuje do nich wprost, w dodatku w pewnym sensie składając hołd legendom gatunku. Gdyby ten trend utrzymał się w kolejnych częściach cyklu myślę, że mnóstwo nałogowych czytelników będzie usatysfakcjonowanych. P.S. Dzięki za zbrodnię w realistyczny sposób portretuje światek literacki i uchyla rąbka tajemnicy w kwestii kulis powstawania i promowania czytelniczych hitów.

Ze względu na to, że w każdym tomie jak wnioskuję poruszana będzie inna historia kryminalna i na scenie będziemy mieć nowe postacie nie mam zamiaru porzucać tego cyklu. Liczę jednak na to, że autorka w kolejnej części położy naciska na kwestie charakterystyczne dla gatunku, w którym tworzy i tchnie trochę więcej życia w postać Harbinder Kaur. Detektyw sierżant wypada nijako w drugim tomie i może rozczarować, choć w pierwszej części jej kreacja wyglądała interesująco. Pozostaje mieć nadzieję, że to po prostu chwilowy spadek jakości i w trzeciej części autorka pokaże na co ją stać.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Albatros oraz portalowi Bookhunter

Drugi tom o detektyw Harbinder Kaur mnie rozczarował. Powieść wygląda tak, jakby autorka w pewnym momencie stwierdziła, że jednak woli pisać kiepskiej jakości obyczajówkę i próbowała to przemycić pod płaszczykiem kryminału. Bohaterowie w drugim tomie o Kaur są słabo nakreślonymi kukiełkami...

Rozwiń

Zwiń

Ciężko mi ocenić ten tom, bo mimo zachwytu nad stylem Valente niestety drugą część męczyłam przez ponad miesiąc. Miała dobre momenty, ale w pewnej chwilo zorientowałam się, że Valente za mocno zaplotła te kolejne opowieści. W tym gąszczu podczas pierwszej części się odnajdowałam i bardziej ciekawiła mnie całość. W tej drugiej części opowieści Sieroty byłam w dużo mniejszym stopniu zaangażowana w to, co z czego wynika i jak się wiąże z pozostałymi wątkami. Piękna baśń dla dorosłych, ale nieco zbyt mocno pokomplikowana w swoim zwieńczeniu.

Ciężko mi ocenić ten tom, bo mimo zachwytu nad stylem Valente niestety drugą część męczyłam przez ponad miesiąc. Miała dobre momenty, ale w pewnej chwilo zorientowałam się, że Valente za mocno zaplotła te kolejne opowieści. W tym gąszczu podczas pierwszej części się odnajdowałam i bardziej...

Rozwiń

Zwiń

Oto opowieść o złu, które wyzwala zło i złu, które człowiek zgotował człowiekowi.

W Widzialnej ciemności, w jej pierwszej części, obserwujemy losy Matty’ego, którego twarz po oparzeniach budzi odrazę wśród otoczenia. W drugiej części natomiast poznajemy Toni i Sofi, siostry, które łączy wyjątkowa więź i które w pewnym momencie los rozdziela.

Nie są to bohaterowie, których można polubić. Kreacje są dość interesujące i Golding dba o to, żeby postacie te były wyraziste. Autor starał się, żeby bohaterowie przykuwali uwagę czytelnika. Och działanie wynika bezpośrednio z życiowych perypetii, jednak mimo starań autora ja nie poczułam się zaangażowana w losy czy to Matty’ego czy Sofi i Toni. Przerzucałam kartki w poszukiwaniu czegoś dla siebie, może nawet sensu, dla którego Sofi postępuje w taki, a nie inny sposób, ale nie potrafiłam tego znaleźć. Stąd moje przekonanie, że nie jest to powieść dla każdego. Nie jest nijaka, wręcz przeciwnie, jest bardzo konkretna pod względem myśli przewodniej, jednak do mnie ta forma portretowania nikczemności, zwichniętych psychik i trudnych relacji nie trafiła.

Styl Goldinga sprzyja lekturze, autor dość trafnie dobiera słowa, bez wysiłku zawierając w konkretnych akapitach swoje przesłanie. Szczególnie wrażenie robi początek, bardzo wyraźnie sygnalizujący czytelnikowi ciężar całej powieści. Widzialna ciemność rozpoczyna się w brutalny, wrzucający odbiorcę w mroki wojny sposób. Jeżeli do czegoś mogę mieć zarzut, to do sporej liczby fragmentów erotycznych. W żadnym razie nie oczekiwałam, by były estetyczne, kwieciste i poetyckie, bo nie taka jest to historia, jednak uważam, że wyszły dość słabo, co więcej, niekiedy były zupełnie nieistotne. W pewnym momencie autor wykorzystał erotykę jako element kreacji postaci, ale potem wzmianki o kolejnych zbliżeniach, czy innych około seksualnych praktykach nie wnosiły nic do fabuły.

Widzialna ciemność należy do trudniejszych w odbiorze powieści. Takich, w których dużo jest bólu, niegodziwości, szorstkiego losu i daremnych prób przeciwstawienia się temu wszystkiemu. Myślę, że książka przede wszystkim przypadnie fanom autora, którzy odnajdą się w tej specyficznej mieszance, nieco ciężkostrawnej dla przypadkowego czytelnika. Postacie na kartach powieści wielu rzeczy nie mówią wprost, a wątki prowadzone przez autora wydają się być pocięte, szarpane, czasem wskazujące na utknięcie w ślepej uliczce. Na pewno powieść ta jest jakimś komentarzem do ludzkiego żywota, ale niestety chwilami dość słabo wybrzmiewającym. Kilkukrotnie zastanawiałam się podczas czytania, czy dana scena, na którą autor poświęca papier i mój czas oraz uwagę jest faktycznie warta tych zasobów. Do żadnego z bohaterów nie poczułam przywiązania, a los większości był mi obojętny, choć wydawać by się mogło, że perypetie Matty’ego powinny w jakiś sposób przemówić trafić do wrażliwości odbiorcy.

Na pewno nie jest to powieść dla każdego i przed sięgnięciem po nią dobrze jest zapoznać się z tym, co oferuje treść, chociażby ze względu na ciężar opisywanych wydarzeń. Na pewno jest to pozycja nieprzystająca klimatem do obecnej za oknami letniej aury, ale dla czytelników zainteresowanych ponurymi przemyśleniami i kpiną losu może zapewnić zajęcie (bo nie rozrywkę) na kilka popołudni.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka.

Oto opowieść o złu, które wyzwala zło i złu, które człowiek zgotował człowiekowi.

W Widzialnej ciemności, w jej pierwszej części, obserwujemy losy Matty’ego, którego twarz po oparzeniach budzi odrazę wśród otoczenia. W drugiej części natomiast poznajemy Toni i Sofi, siostry, które łączy w...

Rozwiń

Zwiń

Po latach od przeczytania opowiadania "Stara kobieta i smok" wreszcie sięgnęłam po kolejny tytuł spod pióra Przybyłka. Na początku bardzo rozczarowałam się formą, bo nie spodziewałam się zbioru opowiadań. Mam wrażenie, że polscy twórcy fantastyki za bardzo upodobali sobie ten format i nieco mnie to znużyło. Dałam jednak Gamedecowi szansę i okazało się, że słusznie. Gamedec: Granica rzeczywistości to przede wszystkim teksty rozrywkowe, z ciekawszymi i mniej porywającymi sprawami detektywa Torkila działającego w wirtualnym świecie. Przekonałam się. Czasami zdarzyło mi się skrzywić, bo męski bohater niestety patrzy na kobiety głównie jako obiekty seksualne, a w momencie, gdy rozważa nad uczuciami do trzech bohaterek już miałam lekko dość, ale na szczęście główną osią fabuły są sprawy rozwiązywane przez bohatera. Opowiadania co prawda nie pozwalają na solidne rozwinięcie żagli, ale w każdym z kolejnych tekstów poznajemy nowy wycinek rzeczywistości, którą stworzył autor i bardzo liczę na to, że drugi tom, będący już powieścią, pozwoli mi na dobre przekonać się do tego świata. Nie mam zbyt wiele doświadczenia z cyberpunkiem, ale myślę, że mogłabym bardziej rozgościć się w tej gałęzi gatunkowej. Nie tylko ze względu na cykl o Gamedecu, którego kontynuację rozważę dopiero po przeczytaniu drugiej części, ale ze względu na to, że jednak jest to dla mnie nowinka.
Trzymam kciuki za lepsze kolejne części i ostatecznie mogę zachęcać do lektury, ponieważ mimo mankamentów tytuł oferuje całkiem błyskotliwą rozrywkę.

Po latach od przeczytania opowiadania "Stara kobieta i smok" wreszcie sięgnęłam po kolejny tytuł spod pióra Przybyłka. Na początku bardzo rozczarowałam się formą, bo nie spodziewałam się zbioru opowiadań. Mam wrażenie, że polscy twórcy fantastyki za bardzo upodobali sobie ten for...

Rozwiń

Zwiń

Cztery pory roku to cztery opowiadania, z których pierwsze jest jednym z flagowych tekstów Kinga, ale możliwe, że to za sprawą ekranizacji. Skazani na Shawshank to historia ucieczki z więzienia, w której dość mocno wchodzimy w więzienną rzeczywistość. Ta tematyka zawsze budzi we mnie dylemat moralny - bo z jednej strony więźniowie za coś trafili gdzie trafili. Z drugiej nie ma chyba gorszej wizji niż dożywotnie pozbawienie wolności. Ta opowieść to King w swoim najlepszym wydaniu, dużo gadaniny, kilka ciekawych, choć szybko nakreślonych portretów jednostek upadłych i walka o wolność. Podobała mi się narracja, której King jest mistrzem i docenia się go nawet, gdy trochę przynudza.

Zdolny uczeń zrobił na mnie największe wrażenie. Dosłownie każda postać pojawiająca się w tym opowiadaniu zahipnotyzowała mnie i przykuła uwagę. Oczywiście tytułowy zdolny uczeń to kreacja zasługująca na miejsce w panteonie najlepszych portretów stworzonych przez autora. Pomysł na fabułę i umiejętność sportretowania nikczemnego pierwiastka, który kryć się może uśpiony mocniej lub słabiej w każdym człowieku spowodowały, że zarazem czułam niepokój i ciekawość. Najlepszy i najokrutniejszy efekt, jaki może osiągnąć autor.

Ciało najmniej mnie zaangażowało, było najbardziej rozwleczone i niestety nie czułam, żeby z obraną przez Kinga tematyką w tym konkretnym przypadku było mi po drodze. Opowiadanie ma klimat młodzieńczego okresu dorastających chłopców i ciężko mi było znaleźć w nim coś dla siebie.

Metoda oddychania z kolei wzbudziła we mnie nieco nieufności, bo obawiałam się co King może zrobić czyniąc głównym tematem opowieści kobietę przygotowującą się do narodzin dziecka, ale na szczęście autor wyszedł z tego obronną ręką. Podczas lektury miałam skojarzenia z Opowieścią wigilijną Dickensa a także Dzieckiem Rosemary Levina. Z raz lekko się skrzywiłam, ale finalnie tekst okazał się bardzo dobrym reprezentantem gatunku.

Cztery pory roku to naprawdę trafna propozycja lektury na lato - czas, który sprzyja krótkim formom. Krótkim, nie lekkim. Dobry King, który zapada w pamięci.

Cztery pory roku to cztery opowiadania, z których pierwsze jest jednym z flagowych tekstów Kinga, ale możliwe, że to za sprawą ekranizacji. Skazani na Shawshank to historia ucieczki z więzienia, w której dość mocno wchodzimy w więzienną rzeczywistość. Ta tematyka zawsze budzi we mnie dylem...

Rozwiń

Zwiń