Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) lata studenckie to jedyny szczęśliwy okres w życiu, kiedy przyszłość stoi otworem i wszystko zdaje się możliwe, natomiast życie dorosłe, praca zawodowa to powolne i stopniowe zapadanie się; zresztą pewnie właśnie dlatego młodzieńcze przyjaźnie nawiązywane podczas studiów, jedyne prawdziwe przyjaźnie, rozpadają się po wejściu w życie dorosłe: unikamy spotkań z przyjaciółmi z dawnych lat, gdyż nie chcemy być konfrontowani ze świadkami naszych straconych nadziei, z oczywistością naszego upadku.

(...) lata studenckie to jedyny szczęśliwy okres w życiu, kiedy przyszłość stoi otworem i wszystko zdaje się możliwe, natomiast życie dorosłe, praca zawodowa to powolne i stopniowe zapadanie się; zresztą pewnie właśnie dlatego młodzieńcze przyjaźnie nawiązywane podczas studiów, jedyne prawdziwe przyjaźnie, rozpadają się po wejściu w życie dorosłe: unikamy spotkań z przyjaciółmi...

Z wiekiem pragnienie życia towarzyskiego maleje, aż w końcu człowiek stwierdza, że ma to już za sobą.

Z wiekiem pragnienie życia towarzyskiego maleje, aż w końcu człowiek stwierdza, że ma to już za sobą.

Nastrój globalnej katastrofy zawsze choć trochę pomaga w odbiorze katastrofy osobistej, pewnie dlatego samobójstwa tak rzadko się zdarzają podczas wojny.

Nastrój globalnej katastrofy zawsze choć trochę pomaga w odbiorze katastrofy osobistej, pewnie dlatego samobójstwa tak rzadko się zdarzają podczas wojny.

Na mapie w skali 1:200 000, zwłaszcza na mapie Michelina, wszyscy sprawiają wrażenie szczęśliwych; rzeczy gorzej wyglądają na mapie o większej skali, jak mapa wyspy Lanzarote, którą miałem w ręku: zaczynamy wtedy rozróżniać hotelowe rezydencje i całą infrastrukturę wypoczynku. W skali 1:1 znajdujemy się w normalnym świecie, co w żaden sposób nie jest zabawne; ale jeżeli jeszcze ją powiększymy, pogrążymy się w koszmarze: zaczynamy rozróżniać roztocza grzyby i pasożyty toczące bebechy.

Na mapie w skali 1:200 000, zwłaszcza na mapie Michelina, wszyscy sprawiają wrażenie szczęśliwych; rzeczy gorzej wyglądają na mapie o większej skali, jak mapa wyspy Lanzarote, którą miałem w ręku: zaczynamy wtedy rozróżniać hotelowe rezydencje i całą infrastrukturę wypoczynku. W skali 1:1 znajdujemy się w normalnym świecie, co w żaden sposób nie jest zabawne; ale jeżeli jeszcze...

Młodość była czasem szczęścia, jego jedynym sezonem, młodzi ludzie, prowadząc próżniacze i pozbawione zmartwień życie, (...) do woli mogli się poświęcać radosnym uniesieniom ciała. (...) Stanowili sól ziemi, wszystko było im dane, wszystko dozwolone i wszystko możliwe. Później, założywszy rodzinę i tym samych wchodząc w świat dorosłych, poznawali kłopoty, mozół, obowiązki, trud istnienia; musieli płacić podatki, podporządkować się wymogom administracyjnym, a jednocześnie być bezradnym i zawstydzonym świadkiem z początku powolnej, a potem coraz szybciej postępującej degradacji własnego ciała; przede wszystkim zaś musieli opiekować się dziećmi, niczym śmiertelnymi wrogami mieszkającymi w tym samym domu, musieli je dopieszczać, karmić, martwić się ich chorobami, zapewniać środki na ich edukację oraz przyjemności, a w przeciwieństwie do tego, co dzieje się u zwierząt, nie trwa to tylko przez jeden sezon, na zawsze już pozostają niewolnikami własnego potomstwa, dla nich czas radości kończy się na dobre, potem będą już tylko zmagać się z bólem i wzrastającymi kłopotami zdrowotnymi, aż do czasu, kiedy nie będą już się nadawać do niczego i ostatecznie zostaną potraktowani jak odpadki, niepotrzebni i zawadzający starcy. Dzieci w odpowiedzi za nic nie będą im wdzięczne, wręcz przeciwnie, ich wysiłki, jakkolwiek usilne, nigdy nie będą uznane za wystarczające; z tej prostej przyczyny, że są rodzicami, zawsze będą uznani za winnych. Z tego cierpiętniczego wypełnionego wstydem życia zostanie bezwzględnie wygnana wszelka radość. Jeżeli tylko zapragną zbliżyć się do młodych ciał, będą prześladowani, odrzuceni, okryci śmiesznością i hańbą, a w naszych czasach coraz częściej skazani na więzienie. Cielesność młodych (...) była zarezerwowana wyłącznie dla młodych, przeznaczeniem starych było pracować i cierpieć. Taki był prawdziwy sens międzypokoleniowej solidarności: zasadzał się po prostu na holokauście każdej kolejnej generacji na rzecz tej, która miała ją zastąpić (...).

Młodość była czasem szczęścia, jego jedynym sezonem, młodzi ludzie, prowadząc próżniacze i pozbawione zmartwień życie, (...) do woli mogli się poświęcać radosnym uniesieniom ciała. (...) Stanowili sól ziemi, wszystko było im dane, wszystko dozwolone i wszystko możliwe. Później, założywszy rodzinę i tym samych wchodząc w świat dorosłych, poznawali kłopoty, mozół, obowiązki, trud...

(...) Katolicyzm, (...) ta wiara najdziwaczniejsza i najbardziej że wszystkich wiara zaprzęgająca człowieka w niewolę.

(...) Katolicyzm, (...) ta wiara najdziwaczniejsza i najbardziej że wszystkich wiara zaprzęgająca człowieka w niewolę.