Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poetycka proza dla wrażliwców.
Dziwna to książka. Ale taki był Stachura.
I taka jest jego twórczość. Inna. Nietypowa.
W tych opowiadaniach, w których tak dużo o cierpieniu, nie ma bohaterów. Jest SIĘ. Wszechobecne. Wszystko SIĘ tu dzieje samo, bez niczyjego udziału.
Nie jest to proza dla wszystkich. Nie każdy będzie chciał ją czytać. Bo to dziwne czytanie, niełatwe.
Mnie SIĘ podobało. Nawet bardzo.
Niby proza, a niemal w każdym słowie poezja.
Cały Stachura.
Lubię go od dawna i SIĘ to raczej nie zmieni.

PS
„Się wierzy, się mocno wierzy, że się ją posiada, tę cechę, która jest u człowieka, u każdego, jedną z cech najpiękniejszych lub najpiękniejszą na pewno: delikatność.”

Poetycka proza dla wrażliwców.
Dziwna to książka. Ale taki był Stachura.
I taka jest jego twórczość. Inna. Nietypowa.
W tych opowiadaniach, w których tak dużo o cierpieniu, nie ma bohaterów. Jest SIĘ. Wszechobecne. Wszystko SIĘ tu dzieje samo, bez niczyjego udziału.
Nie jest to proza dla wszystkich. Nie każdy będzie chciał ją czytać. Bo to dziwne czytanie, niełatwe.
Mnie...

Refleksyjne opowiadania. Nostalgiczne. Smutne.
Samotny - „falujący na wietrze” - taki był „Sted”.
Jego życie to jedna wielka samotność.
Włóczy się po brzydkiej komunistycznej Polsce i opisuje ją.
Z ogromną czułością.
Czuje się wolny. Zachłystuje się tą wolnością.
Widać to niemal w każdym opowiadaniu.
Urzekły mnie te liryczne opowieści. Chwilami łza się w oku pojawiała.
Mam słabość do Stachury. Przemawiają do mnie jego utwory.
Budzą współczucie. Mam w pamięci jego smutny życiorys.

Tak wiele mówi o nim ten cytat - wzruszający:
„Jeszcze jestem obecny. Jeszcze żyję. Tak, jak umiem żyć. Tak, jak kocham żyć. Z całej duszy z całych sił. Do upadłego. Twardo. Bez reszty, bez iluzji, bez sztuczek, bez maski. Czasami tylko czapkę błazeńską z dzwoneczkami wkładają mi na głowę ci, którym się zdaje, że są mądrzy.”

Refleksyjne opowiadania. Nostalgiczne. Smutne.
Samotny - „falujący na wietrze” - taki był „Sted”.
Jego życie to jedna wielka samotność.
Włóczy się po brzydkiej komunistycznej Polsce i opisuje ją.
Z ogromną czułością.
Czuje się wolny. Zachłystuje się tą wolnością.
Widać to niemal w każdym opowiadaniu.
Urzekły mnie te liryczne opowieści. Chwilami łza się w oku...

Sted – niepokorny artysta - buntownik.
Legendarny poeta, pisarz, autor piosenek i poematów.
Jakim człowiekiem był Edward Stachura?
O czym nie wiedziałam, a czego dowiedziałam się z tej biografii:
- Nie dbał o pieniądze, wyszydzał materializm.
- Nie dbał o zdrowie, dużo pił.
- Był doskonałym graczem w pokera.
- Miał narcystyczne skłonności.
- Nie miał dystansu do siebie.
- Nie dopuszczał krytyki swojej twórczości - uważał, że jest najlepszy.
- Przyjaciołom trudno było z nim wytrzymać - obrażał się, zrywał znajomości.
- Dużo czytał - jego literackim guru był Norwid.
Nie da się w krótkiej opinii przekazać o nim tyle ile bym chciała.
O jego życiu rodzinnym, o konflikcie z despotycznym ojcem, o nieszczęśliwej miłości do żony, o problemach finansowych i chorobie psychicznej.

Mimo wielu wad - był szczerym, wrażliwym człowiekiem.
Człowiekiem o złożonej osobowości i filozoficznych skłonnościach.
Środowisko w którym się obracał nie zdawało sobie sprawy, co dzieje się w jego chorej głowie.
Ale nikt nie mógł mu pomóc - odrzucał pomoc.
Pod koniec życia miał już omamy. Był świadomy swojej choroby - odciął się od wszystkich. W ostatnim utworze napisał:

„Umieram
za winy moje i niewinność moją
za brak, który czuję każdą cząstką ciała i każdą cząstką duszy…
bo nawet obłęd nie został mi zaoszczędzony
bo wszystko mnie boli straszliwie”

Aż łza się w oku kręci.
Chciał być podziwiany, chciał udowodnić, że jest najlepszy. – Zmierzał jednak ku autodestrukcji.
Mimo słabości i wad - ma mój ogromny podziw, moją sympatię, a także współczucie.
PS
Ta biografia to także opowieść o jego twórczości, relacje przyjaciół, znajomych, fragmenty jego dziennika i fotografie.
To perełka dla miłośników twórczości Edwarda Stachury.

Sted – niepokorny artysta - buntownik.
Legendarny poeta, pisarz, autor piosenek i poematów.
Jakim człowiekiem był Edward Stachura?
O czym nie wiedziałam, a czego dowiedziałam się z tej biografii:
- Nie dbał o pieniądze, wyszydzał materializm.
- Nie dbał o zdrowie, dużo pił.
- Był doskonałym graczem w pokera.
- Miał narcystyczne skłonności.
- Nie miał dystansu do siebie.
-...

Był wrażliwym artystą - miał genialny umysł i wyobraźnię.
Czy za późno dziś na Stachurę? – moim zdaniem – nie.

Piękne wiersze - przepiękne poematy i piosenki.
- Mój wybrany poemat to: „Po ogrodzie niech hula szarańcza”:
„Dlaczego
usiadłem teraz pod niebem
i bić pięściami począłem ziemię
bo zabolało mnie
z tym sobie nigdy nie dam rady”
….
„Nieszczęście moje wiem jakie jest:
że nie mogę rozsypać się
na tysiąc i jeden ziaren
po najmilszej planecie.”

Już te fragmenty mówią jak bardzo był nieszczęśliwym człowiekiem.
Teksty piosenek są pełne miłości, tęsknoty, bólu.
Moje ulubione: „Zobaczysz”, „Z nim będziesz szczęśliwsza”, „Życie to nie teatr”, „Musisz mi pomóc”.
Tę czytałam ze łzami w oczach:

„Kocham za siebie, kocham za ciebie,
Kocham jeden za dwoje.
…Musisz mi pomóc, musisz mi pomóc,
Swoją miłością musisz mi pomóc;
Musisz pokochać mnie więcej,
…Sam nie podołam, sam nie dam rady
Unieść tyle miłości.
…Sił mi brakuje, o pomoc proszę!”

Wzruszający tekst – choć to tylko fragmenty.
Przemawiają do mnie jego utwory. – Do mojego serca trafił.

Był wrażliwym artystą - miał genialny umysł i wyobraźnię.
Czy za późno dziś na Stachurę? – moim zdaniem – nie.

Piękne wiersze - przepiękne poematy i piosenki.
- Mój wybrany poemat to: „Po ogrodzie niech hula szarańcza”:
„Dlaczego
usiadłem teraz pod niebem
i bić pięściami począłem ziemię
bo zabolało mnie
z tym sobie nigdy nie dam rady”
….
„Nieszczęście moje wiem jakie...