Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wziąłem się za Schultza zachęony powszechnymi peanami na cześć jego "magiczności" i "niesamowitego onirycznego klimatu". Na początku rzeczywiście, nastrój mnie urzekł, tak że byłem w stanie wybaczyć ubóstwo fabularne, ale z biegiem czytania ogarniała mnie lekka irytacja - ile można czytać przekombinowanych opisów praktycznie o niczym? Mógłbym to usprawiedliwić "niesamowitą zdolnością autora do odnajdywania poezji i sensu w najardziej prozaicznych rzeczach" czy czymś podobnym, ale wolę raczej stwierdzić że król jest nagi - a opowiadania w tym zbiorze to praktycznie klasyczny przykład przerostu formy nad treścią. No, ale może to nie mój typ literaury.

Wziąłem się za Schultza zachęony powszechnymi peanami na cześć jego "magiczności" i "niesamowitego onirycznego klimatu". Na początku rzeczywiście, nastrój mnie urzekł, tak że byłem w stanie wybaczyć ubóstwo fabularne, ale z biegiem czytania ogarniała mnie lekka irytacja - ile można czytać przekombinowanych opisów praktycznie o niczym? Mógłbym to usprawiedliwić "niesamowitą...

Andrzejowi Sapkowskiemu, jako postaci, można zarzucać bufoniadę i intelektualny narcyzm, ale jedno trzeba mu przyznać - jest mistrzem słowa totalnym, który mówi tak samo niesamowicie jak pisze. Dlatego wywiad-rzeka z nim musi być fascynujący - i rzeczywiście, nieważne czy z panem Beresiem rozmawia o historiozofii, poglądach na dostęp do broni, fandomie, swoim warsztacie, biografii czy łowieniu ryb - nie idzie się oderwać. Jedna z najbardziej ciekawych i mądrych książek jakie ostatnio czytałem. Absolutnie polecam - nawet tym, którzy Sapkowskiego kojarzą jedynie z "Cyberiadą".

Andrzejowi Sapkowskiemu, jako postaci, można zarzucać bufoniadę i intelektualny narcyzm, ale jedno trzeba mu przyznać - jest mistrzem słowa totalnym, który mówi tak samo niesamowicie jak pisze. Dlatego wywiad-rzeka z nim musi być fascynujący - i rzeczywiście, nieważne czy z panem Beresiem rozmawia o historiozofii, poglądach na dostęp do broni, fandomie, swoim warsztacie,...

Kultowe wlaściwie (zwłaszcza wśród neopogan typu Wicca) dzieło autora "Ja, Klaudiusz" nie jest zwykłą książką religioznawczą, ale można nazwać ją manifestem autora, który był nie tylko badaczem kwestii tytułowej Bogini, ale twierdził, że objawiła mu się ona we własnej osobie. Owa Bogini jest według autora istniejącą we wszystkich religiach (nawet, jak się okazuje, w chrześcijańskiej) postacią uosabiającą żeński pierwiastek boski, a przez 600 stron dzieła śledzimy rzekome dowowy na to w mitach, legendach, dziełach kultury europejskiej a nawet starożytnych alfabetach.

Jeżeli ktoś interesuje się religioznawstwem, tradycją kultury i tajemnicami z przeszłości powinien przejść lekturę z zaciekawieniem, ale można jej wiele zarzucić. Po pierwsze, nie spodziewajmy się dzieła naukowego (co nie znaczy, że nie jest przejawem powalającej wręcz erudycji). Książka bardziej przypomina momentami dzieła Dana Browna; autor każde nawet najbłahsze i najodleglejsze skojarzenie między semicką legendą a średniowiecznym poematem potrafi potraktować jako niezaprzeczalny dowód swej teorii, co momentami staje się wręcz karykaturalne. Po drugie, styl jest bardzo niejasny, zarzucani jesteśmy taką ilością informacji, że po jednej stronie nieraz gubimy wątek, a jeśli ktoś nie jest obeznany w temacie, natłok nowych faktów go przytłoczy.

Reasumując, nie należy traktować tego jako pracę naukową, ale jako swoistą ciekawostkę, manifest gorliwego wyznawcy i kopalnię informacji o religii i kulturze.

Kultowe wlaściwie (zwłaszcza wśród neopogan typu Wicca) dzieło autora "Ja, Klaudiusz" nie jest zwykłą książką religioznawczą, ale można nazwać ją manifestem autora, który był nie tylko badaczem kwestii tytułowej Bogini, ale twierdził, że objawiła mu się ona we własnej osobie. Owa Bogini jest według autora istniejącą we wszystkich religiach (nawet, jak się okazuje, w...