Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet mi nie wstyd, że lubię tę książkę. Serio.

To była fajna przygoda, ciekawa i oryginalna. Niczego więcej od tego tomu nie wymagam. Zapewnił mi rozrywkę od pierwszej do ostatniej strony.

Czuję się jednak zawiedziona, bo pozytywnie nastawiłam się na kolejną część (i na Raahosha jako głównego bohatera), ale dostała mu się Liz, która wydała mi się irytująca, a jej metafory do kitu. Nawet ominięcie tego tomu nie jest super satysfakcjonujące, bo Raahosh jest świetny i tak mi żal, że padło na Liz, a nie, np na Tiffany. No cóż.

Tak czy siak, pobiorę drugi i trzeci tom i zobaczymy jak mi pójdzie.

Nawet mi nie wstyd, że lubię tę książkę. Serio.

To była fajna przygoda, ciekawa i oryginalna. Niczego więcej od tego tomu nie wymagam. Zapewnił mi rozrywkę od pierwszej do ostatniej strony.

Czuję się jednak zawiedziona, bo pozytywnie nastawiłam się na kolejną część (i na Raahosha jako ...

Rozwiń Zwiń

Kiedy płatek śniegu spotyka na swojej drodze dwóch zbyt idealnych mężczyzn i żadnego z nich nie umie docenić.

Nawet nie wiem co napisać. Zwyczajnie... nie lubię tej książki. Nie lubię i tyle. Główna bohaterka jest tak dziecinną egoistką, że aż przykro patrzeć. Wszystko jest przesadzone i nudne, ale to właśnie ona jest tu największym problemem. Niemiłosiernie irytuje mnie jej podejście do życia. To, żeby tylko nie być mainstreamowym. Pomijając to, że odgadła piosenkę, której mógł słuchać poznany przez nią pięć minut temu chłopak, Ever zadaje wszystkim przedziwne pytania i oczekuje konkretnych odpowiedzi. Nie daj boże żebyście słuchali innej muzyki niż ona, albo mieli inne podejście do sztuki! Powiem więcej. Chłopak będący pielęgniarzem z dobrej dzielnicy, będący zarazem bożyszczem z poczuciem humoru, też nie zdał egzaminu. A raczej zdał, bo to o nim częściowo jest ta książka, ale z początku wrażenia na Ever nie zrobił.

Płatek śniegu. Po prostu. Bardzo irytujący płatek śniegu.

Kiedy płatek śniegu spotyka na swojej drodze dwóch zbyt idealnych mężczyzn i żadnego z nich nie umie docenić.

Nawet nie wiem co napisać. Zwyczajnie... nie lubię tej książki. Nie lubię i tyle. Główna bohaterka jest tak dziecinną egoistką, że aż przykro patrzeć. Wszystko jest przesadzone i...

Rozwiń Zwiń

Poprzedniemu tomowi dałam ocenę 7 na 10. Przeczytałam go 3 marca, czyli równo 5 miesięcy temu. Ten mały zbieg okoliczności jest w pewien sposób satysfakcjonujący, ale nie o tym mowa! Jestem zaskoczona, że dałam mu tak niską ocenę. Co się zmieniło?

Do takich książek, jakie pisze Zofia Mąkosa, trzeba przywyknąć, jeżeli na co dzień czyta się mało wymagającą literaturę young adult. Spotkanie z Makową Spódnicą było oryginalne i chyba musiałam się z tą oryginalnością oswoić. Kiedy sięgałam po drugi tom, wiedziałam już czego mogę się spodziewać. Wracałam do domu, do postaci, które już dobrze znam i które lubię. Odkrywałam ich dalsze losy. Było to coś niezwykle miłego, coś co z wielką chęcią bym powtórzyła. Rzadko jakaś literatura wciąga mnie na tyle, żebym chciała przeczytać kolejne tomy.

Akcja jest wartka i wielowątkowa, dzięki czemu dowiadujemy się ciekawych rzeczy z różnych perspektyw, o różnych postaciach, żyjących w różnych miejscach, bowiem autorka nie skupia się na jednym głównym bohaterze, a na wszystkich, łącznie z pobocznymi, zacieśniając tym samym ich relacje i splatając losy. Historia Tytusa, kiedy poznałam ją już w całości, wydała mi się fenomenalna, chociaż długo buntowałam się przed zakończeniem, na jakie się zanosiło. Kat Michael też wniósł do książki coś ciekawego. Jest tu wiele takich smaczków, które są przecudowne i świetnie budują cały obraz powieści. Dodają życia postaciom i ubarwiają wszystkie dodatkowe elementy, jak puzzle, które razem znaczą więcej, niż pojedynczo.

Jednocześnie, im dłużej zastanawiam się nad oceną pierwszego tomu, tym bardziej dochodzę do wniosku, że jednak ten był ciekawszy. Jakub i Rozalka wkraczają w dorosłość, życie Wigi na nowo wywraca się do góry nogami. Mamy ciężkie czasy sądów nad kobietami, palenie czarownic na stosie, podejrzenia o to, kto rzuca uroki i kto po cichu spiskuje z diabłem. To wszystko ogromnie mnie wciągnęło. W poprzednim tomie widzieliśmy raczej życie wewnątrz małej wsi i problemy wyróżniającej się z tłumu zielarki. Tu wszystko rozrosło się do o wiele większej skali.

Nie zmienia to faktu, że całość Makowej Spódnicy, zarówno pierwszy jak i drugi tom, są warte przeczytania. Niosą historię, którą chce się odkrywać. Gdyby ta seria miała jeszcze jeden tom (chociaż wcale go nie potrzebuje, bo zakończenie było idealne!) to i tak bym po niego sięgnęła. Gratuluję Pani Zofii świetnie napisanej dylogii!

Poprzedniemu tomowi dałam ocenę 7 na 10. Przeczytałam go 3 marca, czyli równo 5 miesięcy temu. Ten mały zbieg okoliczności jest w pewien sposób satysfakcjonujący, ale nie o tym mowa! Jestem zaskoczona, że dałam mu tak niską ocenę. Co się zmieniło?

Do takich książek, jakie pisze Zofia Mąk...

Rozwiń Zwiń

Książka zapowiadała się ciekawie, przez co długo krążyła mi po głowie. Kiedy ją kupiłam, od razu zabrałam się za czytanie i jak się domyślacie... zawiodłam się.

Początek był świetny. Mówiłam o niej z pasją i z zapałem, bo naprawdę dobrze się bawiłam. Chciałam zobaczyć wojowniczkę z krwi i kości, walczącą o swój honor. Chciałam odstawić na bok romanse, proste schematy i miałam nadzieję zatopić się w wirze walk, gdzie pot i krew leją się strumieniami. Wszystko miało być okraszone motywem zdrady, co jeszcze bardziej podsycało mój zapał.

Finalnie otrzymałam bardzo prostą i schematyczną książkę. Mamy kilka walk z dzikimi zwierzętami, kilka podchodów do pokonania głównego antagonisty, o którym długo nic nie wiemy, a kiedy ten wreszcie wyciąga swoje karty na stół, okazuje się, że był nijaki i nie wart naszej uwagi.
Dialogi są sztywne, niekiedy nudne. Wszystko jest łatwe do przewidzenia. Pojawia się też wątek romantyczny, który jest młodzieżowy i niskich lotów.

Potencjał miała jedna z końcowych scen, gdzie na kilka minut nabrałam ochoty na czytanie. Powiedziałam sobie wtedy, że jeśli autorka ma zamiar skończyć tę książkę tak, jak mam nadzieję, że ją skończy (patrząc na to, jak rozwijała się ta scena) wybaczę jej wszystko i będę z tej lektury bardzo zadowolona. Chyba domyślacie się już, że nic takiego się nie stało. Złapano mnie za nos, tylko po to, żebym kolejny raz się rozczarowała.

Jeśli mogę ją komuś polecić, to może jedynie młodszym czytelnikom w wieku nastoletnim. Swoją drogą, gdybym miała podać kilka elementów, które mogłyby poprawić tę historię, to na pewno byłoby to:

- Stworzenie bardziej wiarygodnego antagonisty, który swoim zbyt impulsywnym i chaotycznym zachowaniem mógłby przejawiać strach, co dałoby bohaterce miejsce na rozmyślanie, kim tak naprawdę jest i dlaczego najpotężniejsza istota we wszechświecie się boi. Więcej scen, więcej dialogów, więcej chaosu.
- Motyw zdrady powinien zostać pociągnięty dalej, ewentualnie powinien pojawić się ponownie i kolejny raz skrzywdzić bohaterkę - wyłącznie w celu jej osobistej przemiany oraz w celu dołożenia dramaturgii do całej książki. Na końcu aż prosiło się, żeby skala emocji podskoczyła do góry i żeby czytelnik bardziej wczuł się w sytuację Rasmiry.
- Bohaterowie powinni być wielowymiarowi. Wszyscy są idealni w swoim fachu - jedni są wspaniałymi wojownikami, drudzy kowalami, trzeci medykami. Świat nie stoi na ideałach.
- Pod nieznanymi nam nazwami niebezpiecznych istot z krainy Rasmiry kryły się zwyczajne zwierzęta, a walka z nimi nigdy nie będzie ani satysfakcjonująca ani ciekawa, zwłaszcza jeśli trafia się trzeci albo czwarty raz z rzędu. Takie sceny nabierają rozmachu, kiedy któraś ze stron coś traci, kiedy narasta emocjonalność. Kiedy nie wiemy kto i czy na pewno, powinien ponieść porażkę. Może lepsza byłaby walka z człowiekiem, a nie ze zwierzęciem? Pokusiłabym się tu o motyw rywalizacji albo wyścigu, w którym dwie postacie muszą wykonać to samo zadanie i w którym jedna ze stron traci wszystko.
- Czemu zdradzona Rasmira, z zadaniem zabicia boga, miałaby nie złapać z nim nici porozumienia i finalnie przeżyć konflikt wewnętrzny związany z sensem swojej misji? Zabić kogoś, kto nas rozumie żeby odzyskać to, co utraciliśmy czy zostać wygnańcem ale z człowiekiem, wobec którego czujemy sympatię. Czyli kolejny raz - emocje i drama.

Wiele poprawiłabym w tej książce, żeby pociągnąć ją wyżej. Szkoda, że autorka nie miała na nią lepszego pomysłu. 5 gwiazdek z przymrużeniem oka.

Książka zapowiadała się ciekawie, przez co długo krążyła mi po głowie. Kiedy ją kupiłam, od razu zabrałam się za czytanie i jak się domyślacie... zawiodłam się.

Początek był świetny. Mówiłam o niej z pasją i z zapałem, bo naprawdę dobrze się bawiłam. Chciałam zobaczyć wojowniczkę z krwi ...

Rozwiń Zwiń