Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdecydowanie odpowiednia pozycja dla wszystkich fok, które czują, że są na bakier ze statystyką! Książka w ciekawy, humorystyczny i przede wszystkim przystępny sposób tłumaczy podstawowe zagadnienia z tej dziedziny nauki i pozostawia zdrowy niedosyt, aby - być może - zagłębić się w ten świat ciut bardziej. Polecam!

Zdecydowanie odpowiednia pozycja dla wszystkich fok, które czują, że są na bakier ze statystyką! Książka w ciekawy, humorystyczny i przede wszystkim przystępny sposób tłumaczy podstawowe zagadnienia z tej dziedziny nauki i pozostawia zdrowy niedosyt, aby - być może - zagłębić się w ten świat ciut bardziej. Polecam!

Literatura pogranicza najtrudniejszych tematów. Przez którą ciężko przejść, a jednak hipnotyzuje stylem, uwikłaniem w głębokie wnętrza bohaterów. Można ich wręcz dotknąć. Można poczuć ich cierpienia i poznać myśli.

Czasami strony snuły swoją opowieść bardzo wolno, przytłaczając mnie nagromadzeniem treści. Czasami słowa pędziły po kartkach, nie pozwalając oderwać wzroku. Obrzydzenie mieszało się z fascynacją, nuda z niezdrowym wręcz zaciekawieniem. A może to to samo? Tak jak w tej opowieści, nie można być pewnym własnych odczuć. A co dopiero czyichś.

"Pianistka" nie pozostawia złudzeń, nie mami pięknem i cudownościami. Pokazuje prawdę, niekiedy przerysowaną. Osobistą. Trudno wystawić ocenę, ponieważ i kryteria oceny nie są jednoznaczne. Pozostawia pewien niesmak. I niedosyt. Pomimo wydźwięku książki - pozytywny.

Literatura pogranicza najtrudniejszych tematów. Przez którą ciężko przejść, a jednak hipnotyzuje stylem, uwikłaniem w głębokie wnętrza bohaterów. Można ich wręcz dotknąć. Można poczuć ich cierpienia i poznać myśli.

Czasami strony snuły swoją opowieść bardzo wolno, przytłaczając mnie nagromadzeniem treści. Czasami słowa pędziły po kartkach, nie pozwalając oderwać wzroku....

Do sagi o Wiedźminie przymierzałam się długo. Zawsze były inne książki, po które warto sięgnąć, niekończąca się wymarzona lista z bibliotecznych półek, prawie nigdy nie zrealizowana, wciąż czekająca na spełnienie.

Po pierwszy tom sięgnęłam przez usilną namowę przyjaciela. Przeczytaj chociaż opowiadania, mówił. Jeżeli Ci się znudzi, odłożysz. Ale ręczę, że Ci się spodoba. Nie pomylił się.

Każde opowiadanie to osobna, idealnie skrojona historia, pełna charakterystycznych bohaterów, których losy wsiąkają w życie Wiedźmina. Jego sylwetki chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Dobrze wyważone opowieści, barwne, lekko (a czasem znacznie) moralizujące. Fantastyka, tak. Ale współczesna, jak najbardziej. Pod płaszczykiem demonów, potworów, niesamowitych sytuacji ukrywa się bardzo dobrze widoczna aluzja do naszego życia. Tego typowego, "normalnego". Jest to rodzaj prozy, który do mnie przemawia - pokazując niewyobrażalne, uzmysławia zwyczajność. W ten sposób można pisać jedynie wtedy, gdy posiada się niesamowity kunszt. A tego na pewno nie można odmówić panu Sapkowskiemu.

Tym sposobem saga tak uparcie przeze mnie omijana staje się jedną z moich ulubionych. Staje się - bo wciąż ją czytam, opowiadania są jedynie przedsmakiem pełnej historii. Staje się - bo z pewnością będę do tej pozycji wracać.

Do sagi o Wiedźminie przymierzałam się długo. Zawsze były inne książki, po które warto sięgnąć, niekończąca się wymarzona lista z bibliotecznych półek, prawie nigdy nie zrealizowana, wciąż czekająca na spełnienie.

Po pierwszy tom sięgnęłam przez usilną namowę przyjaciela. Przeczytaj chociaż opowiadania, mówił. Jeżeli Ci się znudzi, odłożysz. Ale ręczę, że Ci się spodoba....