Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek jest jak kosz na śmieci, do którego otoczenie wrzuca swoje odpadki. Nasi przyjaciele, bliscy, nasza rodzina zarzucają nas swoimi problemami. Często dobrowolnie na to pozwalamy. Sami milczymy, powstrzymując się przed obarczaniem kogoś naszymi zmartwieniami, skrywamy nasze prawdziwe myśli, nasze lęki. Ale kiedyś ten kosz na śmieci zapełni się całkowicie, wówczas nasz żal, rozpacz, wszystkie emocje nas przytłoczą. Wyleją się, a my sami nie będziemy w stanie poradzić sobie z tym bałaganem. I ktoś będzie musiał nam pomóc posprzątać".

Człowiek jest jak kosz na śmieci, do którego otoczenie wrzuca swoje odpadki. Nasi przyjaciele, bliscy, nasza rodzina zarzucają nas swoimi problemami. Często dobrowolnie na to pozwalamy. Sami milczymy, powstrzymując się przed obarczaniem kogoś naszymi zmartwieniami, skrywamy nasze prawdziwe myśli, nasze lęki. Ale kiedyś ten kosz na śmieci zapełni się całkowicie, wówczas nasz żal...

Z mojej per­spek­ty­wy de­pre­sja ni­czym nie różni się od raka. To walka na śmierć i życie, a i tak nie masz gwa­ran­cji, czy znowu nie za­ata­ku­je.

Z mojej per­spek­ty­wy de­pre­sja ni­czym nie różni się od raka. To walka na śmierć i życie, a i tak nie masz gwa­ran­cji, czy znowu nie za­ata­ku­je.

Poczucie wdzięczności za otaczające piękno to nie plasterek na skaleczenie,Ellie.Człowiek nadal musi doświadczać uczuć,by móc je przepracować.Piękno i wdzięczność jedynie pozwalają jakoś to znieść.Czasem pomaga przetrwanie do końca dnia,innym razem wytrzymanie z chwili na chwilę".

Poczucie wdzięczności za otaczające piękno to nie plasterek na skaleczenie,Ellie.Człowiek nadal musi doświadczać uczuć,by móc je przepracować.Piękno i wdzięczność jedynie pozwalają jakoś to znieść.Czasem pomaga przetrwanie do końca dnia,innym razem wytrzymanie z chwili na chwilę".

Każ­de­go prę­dzej czy póź­niej spo­ty­ka coś, co do­kła­da ce­gieł­kę do zmia­ny kon­struk­cji cha­rak­te­ru czło­wie­ka. Cza­sem dzie­je się to po­wo­li i cią­gnie się la­ta­mi, a cza­sem gwał­tow­nie, jak w na­szych przy­pad­kach, i ab­so­lut­nie nikt nie był wolny od tego pro­ce­su.

Każ­de­go prę­dzej czy póź­niej spo­ty­ka coś, co do­kła­da ce­gieł­kę do zmia­ny kon­struk­cji cha­rak­te­ru czło­wie­ka. Cza­sem dzie­je się to po­wo­li i cią­gnie się la­ta­mi, a cza­sem gwał­tow­nie, jak w na­szych przy­pad­kach, i ab­so­lut­nie nikt nie był wolny od tego pro­ce­su.

Byłem mi­strzem fa­bu­ły. Wie­dzia­łem, czego po­trze­ba do­brej książ­ce. Świet­na opo­wieść nie po­trze­bo­wa­ła słów, które nie współ­gra­ły. W świet­nej opo­wie­ści każde słowo miało zna­cze­nie, było ważne i li­czy­ło się pod­czas prze­bie­gu akcji. Były rów­nież znaki za­po­wia­da­ją­ce zwrot akcji, po któ­rym hi­sto­ria mogła roz­wi­nąć się w róż­no­ra­kie stro­ny. Jeśli czy­tel­nik był wy­star­cza­ją­co uważ­ny, mógł je za­ob­ser­wo­wać. Mógł sma­ko­wać sedno każ­de­go słowa prze­la­ne­go na stro­nę, by pod ko­niec zo­stać usa­tys­fak­cjo­no­wa­nym. Dobra książ­ka za­wsze miała prze­my­śla­ną struk­tu­rę. Ale życie nie było dobrą książ­ką. Życie było ba­ła­ga­nem słów, które tylko cza­sem ze sobą współ­gra­ły. Praw­dzi­we życie było cią­giem emo­cji le­d­wie ma­ją­cych ja­ki­kol­wiek sens. Było rę­ko­pi­sem z nie­do­rób­ka­mi, po­wy­kre­śla­ny­mi zda­nia­mi, a wszyst­ko za­pi­sa­ne kred­ką. Nie było pięk­ne. Nie da­wa­ło żad­nych zna­ków ostrze­gaw­czych. Nie było łatwe. A kiedy cię do­pa­da­ło, bez­li­to­śnie ści­na­ło cię z nóg, by zo­sta­wić twoje krwa­wią­ce serce wil­kom na po­żar­cie.

Byłem mi­strzem fa­bu­ły. Wie­dzia­łem, czego po­trze­ba do­brej książ­ce. Świet­na opo­wieść nie po­trze­bo­wa­ła słów, które nie współ­gra­ły. W świet­nej opo­wie­ści każde słowo miało zna­cze­nie, było ważne i li­czy­ło się pod­czas prze­bie­gu akcji. Były rów­nież znaki za­po­wia­da­ją­ce zwrot akcji, po któ­rym hi­sto­ria mogła roz­wi­nąć się w róż­no­ra­kie stro­ny. Jeśli...

Każdy ma pewną gra­ni­cę świa­do­mo­ści, po prze­kro­cze­niu któ­rej su­mie­nie scho­dzi na dal­szy plan. Je­ste­śmy, kim je­ste­śmy, chce­my tego, czego chce­my i nie za­sta­na­wia­my się nad tym, co musi się stać.

Każdy ma pewną gra­ni­cę świa­do­mo­ści, po prze­kro­cze­niu któ­rej su­mie­nie scho­dzi na dal­szy plan. Je­ste­śmy, kim je­ste­śmy, chce­my tego, czego chce­my i nie za­sta­na­wia­my się nad tym, co musi się stać.

Życie po­zo­sta­wia po sobie bli­zny. Cza­sa­mi za­uwa­ża się je do­pie­ro póź­niej. Cza­sem nie wiesz, skąd się wzię­ły. Po­tra­fią znik­nąć na two­ich oczach. Ale świat zo­sta­wia na nas swój znak.

Życie po­zo­sta­wia po sobie bli­zny. Cza­sa­mi za­uwa­ża się je do­pie­ro póź­niej. Cza­sem nie wiesz, skąd się wzię­ły. Po­tra­fią znik­nąć na two­ich oczach. Ale świat zo­sta­wia na nas swój znak.

 Sa­mot­ność jest złym do­rad­cą – od­parł Gra­ham, sie­dząc na skra­ju łóżka. – Jest tok­sycz­na, prze­waż­nie za­bój­cza. Zmu­sza ludzi do wiary, że le­piej by im było z samym dia­błem niż sa­mot­nie, po­nie­waż bycie sa­me­mu ozna­cza po­raż­kę. W jakiś spo­sób sa­mot­ność zna­czy bycie nie­wy­star­cza­ją­co do­brym, czę­sto więc tru­ci­zna sa­mot­no­ści wnika w życie i spra­wia, że osoba bie­rze ja­ką­kol­wiek uwagę za mi­łość. Fał­szy­wa mi­łość zbu­do­wa­na na pod­wa­li­nach sa­mot­no­ści nie prze­trwa, po­wi­nie­nem był o tym wie­dzieć. Przez całe życie byłem sa­mot­ny.

 Sa­mot­ność jest złym do­rad­cą – od­parł Gra­ham, sie­dząc na skra­ju łóżka. – Jest tok­sycz­na, prze­waż­nie za­bój­cza. Zmu­sza ludzi do wiary, że le­piej by im było z samym dia­błem niż sa­mot­nie, po­nie­waż bycie sa­me­mu ozna­cza po­raż­kę. W jakiś spo­sób sa­mot­ność zna­czy bycie nie­wy­star­cza­ją­co do­brym, czę­sto więc tru­ci­zna sa­mot­no­ści wnika w życie i spra...