Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kim jest Pan White? Czy Antonia odnajdzie Sandrę i kim ona jest? O co w tym wszystkim chodzi?
Ten tom trzyma w napięciu od pierwszych stron. Pojawiają się tu nowe i stare sprawy do rozwiązania. Dzieje się dużo. Bardzo dużo.
Czasem wystarczy kilka tygodni lub miesięcy by nowo poznana osoba stała się jedną z najważniejszych osób na świecie. A kiedy takiej osobie dzieje się krzywda, stawiamy na głowie niebo i ziemię by coś z tym zrobić, naprawić.
I kimś takim stał się dla Antonii Jon. A czym by była ta seria bez Jona?
Antonia Scott jest jak Sherlock Holmes (i trochę jak Sheldon Cooper). Ma problem z poczuciem humoru, rozpoznawaniem emocji oraz z uzależnieniem od pewnych kapsułek. Patrząc na ofiarę widzi wszystkie możliwe poszlaki. A więc jeśli Antonia jest Holmsem to Jon jest jej Watsonem. Oboje bardzo dobrze sprawdzają się w swoich rolach.
Uwielbiam obrazowe opisy autora, które mocno działają na moją wyobraźnie oraz podniesienie kącików ust, jak np. "Ogrodzone działki z banerami NA SPRZEDAŻ, z których słońce zżarło czerwień i czerń, żeby zwymiotować jasnym różem i wyblakłą szarością."
Autor ma również ciekawe spostrzeżenia: "w łóżku jest jej tak przyjemnie pod urokiem Dana Browna. To jej ulubiony autor, ponieważ od dwudziestu lat raz za razem wydaje tę samą powieść" i wiele innych.
Ta część jest najbardziej dopracowaną i tym samym wciągającą z całej trylogii. Jest wiele zaskoczeń i mimo że części zagadek można się domyślić to od lektury trudno się oderwać.
Jeszcze więcej jest tu smaczków językowych i troszkę mniej humoru z uwagi na powagę sytuacji (ale nadal sporo). Nie będziecie zawiedzeni.
Zakończenie może i nie wdeptało mnie w ziemię, ale emocji było sporo. Czytanie tej trylogii było świetną przygodą. Wiem, że będę bardzo tęsknić za Antonią i Jonem i mam nadzieję że kiedyś jeszcze się spotkamy :)
Recenzja powstała w ramach przedpremierowej akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN.

Kim jest Pan White? Czy Antonia odnajdzie Sandrę i kim ona jest? O co w tym wszystkim chodzi?
Ten tom trzyma w napięciu od pierwszych stron. Pojawiają się tu nowe i stare sprawy do rozwiązania. Dzieje się dużo. Bardzo dużo.
Czasem wystarczy kilka tygodni lub miesięcy by nowo poznana osoba ...

Rozwiń

Zwiń

Książką zainteresowałam się z ciekawości. Po fantastykę historyczną sięgam rzadko, ale będąc fanką Trylogii Husyckiej postanowiłam poznać tę opowieść.
Początek dosyć długo się rozkręca, trudno było mi się wgryźć w tę historię. Jednak już po mniej więcej 60 stronach wciągnęłam się ogromnie w ten świat XVII-wiecznych Niemiec.
Historia toczy się dwutorowo. Na zmianę śledzimy losy zakonnika Dominika Erquicii oraz młodziutkiej szlachcianki Katarzyny i jej niespodziewanych towarzyszy.
Akcja zaczyna się tak naprawdę nagle, by do ostatniej strony już nie zwalniać tempa i trzymać w napięciu. Ni stąd ni zowąd całe dotychczasowe życie Katarzyny zostaje zniszczone i dziewczyna zmuszona jest uciekać do Holandii wraz z nieznajomymi najemnikami przed dominikańskimi inkwizytorami.
Część bohaterów posiada specyficzne zdolności, bardzo ciekawie określane jako "nie czary", bo przecież "czary" pochodzą z piekła.
Fabuła jest ogromnym plusem tej powieści. Połączenie historii wojny 30-letniej na terenie Niemiec z nadaniem jej niewielkiego ale znaczącego wątku fantastycznego jest zabiegiem oryginalnym i odważnym. Książka jest bardzo dobrze napisana. Nieprzewidywalna. Świetne sceny akcji i walki - były wciągające, obrazowe, nie przedłużające, nie nudzące. Dialogi i opisy dobre, realistyczne. Stworzeni bohaterowie są warci swojej uwagi, ale potrzebują jeszcze rozwinięcia, na które liczę w drugim tomie (spoiler alert! - "ciąg dalszy nastąpi"). Chciałabym lepiej ich poznać, zbliżyć się do nich jeszcze bardziej. Mam wrażenie, że autor popędził trochę z akcją pomijając możliwość dojrzewaniu bohaterów i relacji między nimi, obawiając się że za długa powieść odstraszy czytelnika przy debiucie. Dla mnie była za krótka.
Głównym minusem książki jest słaba korekta, pewnie za szybka. Zauważyłam sporo literówek, braki przyimków czy powtórzenia nawet połowy zdania.
Podsumowując jest to dobry debiut z aspiracją na świetny rozwój pisarski. Zdecydowanie chcę poznać dalsze losy Katarzyny, Dominika i Shenka.
Recenzja powstała w ramach przedpremierowej akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN.

Książką zainteresowałam się z ciekawości. Po fantastykę historyczną sięgam rzadko, ale będąc fanką Trylogii Husyckiej postanowiłam poznać tę opowieść.
Początek dosyć długo się rozkręca, trudno było mi się wgryźć w tę historię. Jednak już po mniej więcej 60 stronach wciągnęłam się ogromnie ...

Rozwiń

Zwiń

Dawno nie czytałam czegoś tak źle napisanego (napisana dziecinnie do tego jakby bez jakiejkolwiek redakcji).
Erotyk dla nastolatek, które tak naprawdę nie powinny tego czytać. Książka mogłaby spokojnie być skierowana głównie dla młodzieży ale wątek erotyczny (obciąganie już na początku książki), dyskwalifikuje totalnie
Chlopak, 17 lat, zakochany po uszy, w sumie inteligentny i nie łobuz, nie myśli o kochaniu się ze swoją dziewczyna, pójściu z nią do łóżka, przespaniu się z nią czy uprawianiu seksu tylko o pieprzeniu jej i rżnięciu. To nawet trudno powiedzieć że to nie na miejscu.
Autorka ewidentnie bała się umieścić w fabule jakiekolwiek mocniejsze plot-twisty (a zrobiła sobie do tego WIELE okazji), a jeśli jakieś są to rozwiązują się po paru stronach i znowu jest tylko "pieprzenie".

Dawno nie czytałam czegoś tak źle napisanego (napisana dziecinnie do tego jakby bez jakiejkolwiek redakcji).
Erotyk dla nastolatek, które tak naprawdę nie powinny tego czytać. Książka mogłaby spokojnie być skierowana głównie dla młodzieży ale wątek erotyczny (obciąganie już na początku ksi...

Rozwiń

Zwiń

Pomysł na powrót do bohaterów i opowiedzenia co u nich słychać jest bardzo dobry, ale kierunek w jakim historia dotycząca Wery, Alexa i Tomka poszła nie specjalnie mi się spodobała.
Pierwszy raz czuję przesyt jakimś autorem. Długie przemyślenia na te same wydarzenia i tematy tylko z perspektywy innych osób stały się bardzo nużące.

Pomysł na powrót do bohaterów i opowiedzenia co u nich słychać jest bardzo dobry, ale kierunek w jakim historia dotycząca Wery, Alexa i Tomka poszła nie specjalnie mi się spodobała.
Pierwszy raz czuję przesyt jakimś autorem. Długie przemyślenia na te same wydarzenia i tematy tylko z perspe...

Rozwiń

Zwiń

Długo obserwowałam autorkę na IG (chyba ponad rok), tak samo długo zastanawiałam się nad nabyciem książek, ponieważ wiele instagramowych poleceń do mnie nie przemówiło. W końcu zdecydowałam się na nabycie od razu czterech tomów (po co się rozdrabniać) i nie żałuję.
Aline, kapitan wywiadu małego neutralnego państwa Sagesii, a jednocześnie księżniczka wielkiego Królestwa Żeglarzy, ma do wykonania ważne zadanie (pod przykrywką innego oficjalnego zadania) na terenie wrogiego Cesarstwa Słońca. Podczas kilkutygodniowych przygotowań dziewczyna w raz ze swoim damskim odziałem, pozwalają sobie poznać życie w kraju, którym kobiety mogą się zabawić, a nie tylko wychowywać dzieci. Nad Aline i jej poczynaniami cały czas wisi widmo nadchodzącej wojny. Czy one-night-stand z księciem Cesarstwa rzeczywiście będzie tylko na jedną noc? Czy uda jej się ukryć przed Ianem swoją tożsamość?
Jest opowieść sensacyjna z wątkiem romantycznym w alternatywnym świecie. Romansu było więcej niż myślałam, że będzie, ale to plus dla tej powieści. Nie bójcie się, nie rzygniecie tęczą od wypływającego romantyzmu, Aline jest na to zbyt rzeczowa. Historia rozwija się od początku w dobrym tempie, napięcie równomiernie narasta wraz ze zbliżającym się D'DAY. Jedyne czego mi zabrakło to bardziej rozbudowane sceny akcji.
Książka bardzo dobrze trafiła w mój gust gatunkowy i sposób prowadzenia fabuły. Ogromnie polecam i niedługo napewno sięgną po drugi tom.

Długo obserwowałam autorkę na IG (chyba ponad rok), tak samo długo zastanawiałam się nad nabyciem książek, ponieważ wiele instagramowych poleceń do mnie nie przemówiło. W końcu zdecydowałam się na nabycie od razu czterech tomów (po co się rozdrabniać) i nie żałuję.
Aline, kapitan wywiadu m...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli zainteresowaliście się tą serią, zdecydowanie sięgnijcie po pierwszy tom „Reina Roja. Czerwona Królowa”. To trzymające w napięciu od pierwszej do ostatniej strony thrillery.
Tom drugi wydaje mi się spokojniejszy niż pierwszy, co nie znaczy że lektura nie wciąga. Antonia i Jon tym razem muszą opuścić Madryt i odnaleźć na południu żonę rosyjskiego mafiosa. Ale nie tylko oni jej szukają. Gangsterzy, policja i tajemnicza Czarna Wilczyca depczą im po piętach.
Jesteśmy świadkami rosnącej więzi zarówno między Antonią a Jonem, jak i samym sobą a tą dwójką bohaterów. Kiedy Antonia się uśmiechała (co było rzadkością) i ja się uśmiechałam. Kiedy Jon się denerwował, ja również miałam podniesione ciśnienie. Jon i Antonia to para z którą łatwo się zżyć, szczególnie obserwując jak oni się ze sobą jeszcze bardziej zżywają.
Powieść ma kilka charakterystycznych cech. Bohaterowie często głośno wypowiadają swoje myśli - dosłownie. Autor dokładny i szczegółowy research śledczy przeplata dobrym humorem. Antonia poszukuje nieprzetłumaczalnych słów w innych językach by opisać jakieś uczucie. Często sceny akcji dzieją się w zwolnionym tempie, co pomaga w zobaczeniu zdarzenia w głowie. Mało kto potrafi opisywać przez kilka stron kilkusekundowe wydarzenie tak by czytelnik się nie znudził.
Dwie rzeczy nie do końca przypadły mi do gustu. Po pierwsze Antonia, będąca najbardziej inteligentną osobą na świecie, nie pasuje mi do obrazu kobiety przejmującej się depilacją laserową okolic bikini czy kaloriami i czy zjedzenie grzanki z dżemem pójdzie jej w boczki. Ale Hiszpanki może tak mają. Drugą sprawą jest ilość Czarnej wilczycy w „Czarnej Wilczycy”. Trochę jej tu mało i myślałam, że fabuła będzie bardziej się na niej opierać.
Uprzedzam. Kończy się tak, że będziecie chcieli sięgnąć po trzeci tom już, teraz, zaraz!
Recenzja powstała w ramach przedpremierowej akcji recenzenckiej Wydawnictwa SQN.

Jeśli zainteresowaliście się tą serią, zdecydowanie sięgnijcie po pierwszy tom „Reina Roja. Czerwona Królowa”. To trzymające w napięciu od pierwszej do ostatniej strony thrillery.
Tom drugi wydaje mi się spokojniejszy niż pierwszy, co nie znaczy że lektura nie wciąga. Antonia i Jon tym raz...

Rozwiń

Zwiń