Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cóż mogę powiedzieć:
WADY:
-głębokie przemyślenia filozoficzne, które często nie mają sensu,
-treść strasznie pogmatwana i często niezrozumiała,
-ta "miłość". Błagam, jak tak można!!!! Jedna wielka opera mydlana i to w najgorszym wykonaniu,
-268 stron za dosyć kolosalną kwotę,

ZALETY:
+268 stron, przynajmniej szybko się czyta,
+okładka ( dzięki niej książka ma takie wzięcie),
+teoria równoległych wszechświatów ( jako dziecko często sobie wyobrażałam moje alter ego i ten temat jest mi bliski)
+zakończenie !uwaga spoiler! na końcu kreowanie przez bohaterów ich WŁASNEGO świata. Bardzo mi się spodobał ten pomysł.
"-Twoje i Jenny wspomnienia splatały się. Od zawsze. To jedyna mapa, po której możecie się poruszać.
-Jesteśmy uwięzieni tutaj na wieczność?".
PODSUMOWANIE:
Pan Leonardo jest bardzo twórczą osobą i należy mu się szacunek za to co osiągnął ( bo jeżeli książka dotarła do mnie, to już jest sukces), podziwiam Go bo sama nie potrafię sklecić nawet paru słów.
Na przyszłość. Gdyby autor bardziej się skupił na tej części fantastycznej a mniej na tej operze mydlanej, książka by była o niebo lepsza.
Czytać i samemu oceniać :D

Cóż mogę powiedzieć:
WADY:
-głębokie przemyślenia filozoficzne, które często nie mają sensu,
-treść strasznie pogmatwana i często niezrozumiała,
-ta "miłość". Błagam, jak tak można!!!! Jedna wielka opera mydlana i to w najgorszym wykonaniu,
-268 stron za dosyć kolosalną kwotę,

ZALETY:
+268 stron, przynajmniej szybko się czyta,
+okładka ( dzięki niej książka ma takie...

Próbuję złapać oddech. Jest to najpewniej spowodowane tym że jak wariatka leciałam do komputera, ale i tak uf… Ucieczka. Jest to jeden z najlepszych sposobów obrony i właśnie z tego korzysta Kacey z siostrą. Rozpoczynają nową drogę, z nowymi ludźmi. Nikt nie zna ich przeszłości, ale czy na pewno?

Od początku. Wspaniała, inteligentna, przepiękna dziewczyna, jak na pewno już się domyśliłeś jest to Kacey, próbuje sobie ułożyć życie po tragicznym wypadku samochodowym, w którym zginęli jej rodzice, chłopak i najbliższa przyjaciółka. Niestety robi to w niewłaściwy sposób. Alkohol, narkotyki, przypadkowy numerek z nieznajomym gościem… Raczej nie brzmi to jak droga do szczęścia. Jednak Kacey ma silny charakterek i po paru mocniejszych słowach z ust siostry stara się poprawić. Zamyka w sobie ból, udaje szczęśliwą dla innych, złość wyładowuje w siłowni . Oj Kacey, dalej to nie to. Jednak przez jakiś czas tak egzystuje. Wreszcie spotyka kogoś, a nawet parę ktosiów .
-Storm- blondyneczkę z napakowanymi cyckami,
-Mię- słoneczko w pochmurne dni,
-Caina- najwspanialszego szefa na świecie,
-Bena- uroczego Alvara z dobrym sercem,
-Doktora Staynera- z dziwnymi metodami „uzdrawiania”,
-Livie- swoją własną siostrę, która do tej pory była spychana na dalszy plan,
-Trenta – kolesia który mógł dotykać jej dłoni, kolesia który się okazał kimś innym niż myślała…
Kacey pokochała ich wszystkich i to dzięki nim potrafiła zrobić jedną z najtrudniejszych rzeczy- wybaczyć.

Pani Tucker wykreowała w swoim genialnym umyśle wspaniałą postać, a także umiejętnie przelała swoje przemyślenia na papier. A podzielenie książki na etapy: wspaniałe odrętwienie, zaprzeczenie, opór, akceptacja, zależność, wycofanie, załamanie, powrót do zdrowia, przebaczenie, było wręcz genialnym posunięciem! Proszę skup się na nich podczas czytania, dzięki temu lepiej dostrzeżesz prawdziwy sens tej książki a nie tylko… A właśnie! To zwróci Twoją uwagę. ROMANS. I to nie byle jaki, tylko najlepszy jaki czytałam, od… bardzo dawna. Nie chodzi mi tylko o sferę erotyczną, ale również emocjonalną, to co przetrwał ten związek jest niesamowite.

Płakałam, śmiałam się rozmyślałam, dzięki temu mogę stwierdzić że to nie jest jedna z wielu książek „na nudę”, to jest książka której treść powinniśmy przenosić do swojego życia, a to że dzięki niej doświadczyłam w parę godzin całej gamy uczuć… Nic innego nie mogę napisać jak: dziękuję.

Próbuję złapać oddech. Jest to najpewniej spowodowane tym że jak wariatka leciałam do komputera, ale i tak uf… Ucieczka. Jest to jeden z najlepszych sposobów obrony i właśnie z tego korzysta Kacey z siostrą. Rozpoczynają nową drogę, z nowymi ludźmi. Nikt nie zna ich przeszłości, ale czy na pewno?

Od początku. Wspaniała, inteligentna, przepiękna dziewczyna, jak na pewno...

Hopeless. Spodobał mi się już sam tytuł i okładka, ale gdy przeczytałam 2 pierwsze strony, zaczęłam się „zakochiwać”. Jednak moja fascynacja tą książką wyglądała jak nieudany związek. Na początku nie widziałam żadnych wad, wszystko co było na jej stronach było dla mnie nie do podważenia, najwspanialsza historia za jaką ostatnio się zabrałam, dopiero z czasem zaczęłam zauważać drobne nieścisłości i przerysowania. Wspaniale że autorka napisała o romansie innym niż wszyscy, bo szczerze w niektórych momentach byłam wręcz zachwycona twórczymi pomysłami Pani Hoover , jednak, uwaga tu spoiler, samobójstwo ojca Sky, a następnie godzinne zmywanie krwi, no proszę was! Lubię kryminały, więc każda osoba która ma podobne upodobania do takiej literatury wie o tym że taka fontanna krwi jest wprost niemożliwa! Dobrze że to było już pod koniec, spokojnie dobrnęłam do ostatniej strony. Także nie przypadło mi do gustu to, że Sky z silnej dziewczyny, zamieniła się w straszną beksę, wiem, raczej ciężko poradzić sobie w takiej sytuacji, ale często jej mazgajstwo doprowadzało mnie do rozpaczy ( tak, jestem hipokrytką).

A teraz może o pozytywach. Hope-less ( pozdrawiam, osoby które zrozumiały) , za ten tytuł i jego historię dałabym autorce Nobla. Także strasznie podobało mi się umieszczenie na samym początku wstawki z dalszej części książki, dzięki temu przez cały czas wyczekiwałam w napięciu w którym momencie ich historii to się wydarzy. Bardzo ważne jest zainteresowanie czytelnika już na samym początku a Pani Hoover zrobiła to po mistrzowsku. Osobiście potrzebowałam oderwania od świata choć na jeden dzień i dzięki temu dziełu udało mi się. Książka jest pisana w pierwszej osobie i to po mistrzowsku, wylądowałam w tamtym świecie dlatego tak burzliwie napisałam pierwszą część mojej opinii. Bo gdyby książka nie miała czegoś w sobie nie pobudzałaby takich silny emocji, które opuszczają mnie dopiero podczas pisania. Także wielkie dzięki dla autorki za poważny rozdźwięk i tematykę.

„Niebo zawsze jest piękne. Nawet wtedy, gdy jest ciemno, deszczowo czy pochmurno. To moja ulubiona rzecz na całym świecie, bo wiem, że nawet jeśli kiedyś się zgubię, będę samotny albo przerażony, ono i tak zawsze będzie nade mną. I będzie piękne. Odtąd za każdym razem, gdy tata sprawi ci przykrość, możesz zamiast o nim myśleć o niebie”. Będę pamiętać.

Reasumując. Książkę się czyta w jeden wieczór (przynajmniej tak to u mnie wyglądało), więc nie mam poczucia straconego czasu, czy coś w ten deseń. Cieszę się że mogłam zabłądzić do świata Pani Hoover i polecam „hopless” każdej romantyczce, a raczej odradzam fanom kryminałów, ponieważ grozi to ciężką nerwicom, tikami i niekontrolowanymi wybuchami złości podczas czytania.

Jestem na tak! :D

Hopeless. Spodobał mi się już sam tytuł i okładka, ale gdy przeczytałam 2 pierwsze strony, zaczęłam się „zakochiwać”. Jednak moja fascynacja tą książką wyglądała jak nieudany związek. Na początku nie widziałam żadnych wad, wszystko co było na jej stronach było dla mnie nie do podważenia, najwspanialsza historia za jaką ostatnio się zabrałam, dopiero z czasem zaczęłam...