Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po tę książkę sięgnęłam po przeczytaniu kilku recenzji. Chciałam przeczytać coś innego niż zwykle, bo zazwyczaj odprężam się przy literaturze kobiecej.
Jednak i tym razem okazało się, że to dziewczyńska książka.
Powieść zawiera wszystko to co jest konieczne, aby była ciekawa - intrygujących bohaterów, zaskakującą tezę, ciekawy sposób prowadzenia narracji oraz wartką akcję i wątek romantyczny.

Bohaterami powieści jest dwójka nastolatków - Willow, która potrafi przepowiadać przyszłość, naprawiać samochody, ma skomplikowaną sytuację rodzinną i "cechę", której sama nie jest świadoma, a która wkrótce okazuję się być przyczyną jej kłopotów oraz Alex, nastolatek bez rodziny, od małego walczący z zagrażającymi ludzkości aniołami. Willow jest nie tylko jednym z głównych bohaterów, ale też narratorem powieści. Jest też narracja prowadzona w 3 osoby, wtedy gdy opisywane są uczucia i motywy Alexa oraz innych postaci.

Autorka stawia zaskakującą tezę - anioły nie są takie za jakie je uważamy, za ich pięknem wcale nie kryje się dobroć, szlachetność, chęć niesienia pomocy ludziom, a wręcz przeciwnie są one pasożytami żywiącymi się energią ludzką, wywołują poważne choroby, wyniszczają ludzkie organizmy. Dzięki swej mocy potrafią manipulować ludźmi, którzy nie są świadomi, że nie doznali objawienia a raczej anielskiego poparzenia. Wkrótce anioły mają swoich zwolenników we wszystkich strukturach, nawet wśród zabójców aniołów.

To sprawia, że Willow i Alex szybko wpadają w poważne kłopoty. W czasie ucieczki poznajemy coraz lepiej bohaterów, motywy ich działania oraz obserwujemy rodzące się uczucie. Niestety w pewnym momencie opis pierwszej młodzieńczej miłości staje się dominującym wątkiem książki co niestety psuje cały odbiór.

Nasuwa mi się porównanie do "Zmierzchu" Stephenie Meyer. Dowiadujemy się, że czarne jest białe, a białe czarne - w Zmierzchu są dobre wampiry, a tutaj złe anioły. W obu powieściach podobnie układają się relacje między bohaterami, zbudowane są na tym samym schemacie - początkowa niechęć, stopniowo zmienia się w sympatie, aby w końcu buchnęły młodzieńcze, wręcz szaleńcze uczucie czystej miłości.

Jestem też zupełnie rozczarowana zakończeniem książki. Kończy się po części szczęśliwie - w sferze wzajemnych relacji bohaterów, jednakże ich "misja" nie skończyła się. Zastanawiałam się, czy to jest furtka do następnej części? Okazuje się, że tak. Na stronie poświęconej tej powieści znalazłam informację, że jest to pierwsza cześć trylogii. Kolejne części ukażą się w październiku 2011 (Angel Fire) oraz w październiku 2012 (Angel Fever) - oczywiście nie mam na myśli ich polskiego wydania. I nie wiem czy po przeczytaniu pierwszej części jestem zachęcona do czytania następnych. Z jednej strony, chciałabym dowiedzieć się czy ludziom uda się obronić przed aniołami, a z drugiej, nie chciałabym zostać pozbawiona złudzeń, otrzepana z romantycznej młodzieńczej miłości, bo z pewnością w przyszłości zmienia się relacje między bohaterami, a ja bym wolała wierzyc w czystą miłość na zawsze.

Po tę książkę sięgnęłam po przeczytaniu kilku recenzji. Chciałam przeczytać coś innego niż zwykle, bo zazwyczaj odprężam się przy literaturze kobiecej.
Jednak i tym razem okazało się, że to dziewczyńska książka.
Powieść zawiera wszystko to co jest konieczne, aby była ciekawa - intrygujących bohaterów, zaskakującą tezę, ciekawy sposób prowadzenia narracji oraz wartką akcję...

38 letnia Amerykanka Elizabeth Connery wyrusza do Lwowa w poszukiwaniu zaginionego męża. Jeff wiele podróżował po Europie Wschodniej, zajmował się m.in. poszukiwaniem i dokumentowaniem starych cerkwi. Tym bardziej dziwiło jego zniknięcie. Okazało się, że na miejscu Elizabeth nie może liczyć ani na ukraińską prokuraturę ani na konsulat amerykański. Jej zadaniem było tylko potwierdzenie, że właścicielem znalezionej walizki był jej mąż i mogła, a nawet powinna wracac do domu, gdyż jej wiza wiazdowa ważna była tylko przez 2 dni. Mimo to Amerykanka postanowiła sama zając się poszukiwaniami męża. Jedyną osobą, którą znała na Ukrainie i do której postanowiła się zwrócic z prośbą o pomoc był poznany w samolocie ukraiński adwokat.
Mimo iż stopniowo traci poczucie bezpieczeństwa, które zdawało się jej zapewniać jej państwo oraz dolary, nie rezygnuje z poszukiwań. Podejmuje ryzyko nielegalnego przebywania w obcym kraju, gdzie wolność, jednostka, życie ludzkie to tylko puste słowa. Podróżuje nie tylko po Ukrainie, ale różne tropy prowadzą ja do państw ościennych.

Dużo też czasu spędza spacerując po Lwowie, który w innych okolicznościach byłby idealnym miejscem dla historyka sztuki. Odwiedza między innymi Cmentarz Łyczakowski - miejsce, które również na mnie wywarło największe wrażenie podczas mojego dawnego weekendowego pobytu w tym mieście.

W czasie swojego pobytu Elizabeth spotkała przede wszystkim miłość, która pozwoliła jej przełamać swojej własne ograniczenia spowodowane zimnymi relacjami w jej domu rodzinnym. Poznała uczucia, o których myślała, że nie są jej dane. Mimo iż większość swojego życia ona i Jeff spędzali osobno - w podróżach, a ich miłości nie była uczuciem romantycznym, wszechogarniającym, Elizabeth wie, że musi zrobić wszystko, aby odnaleźć męża. Dlaczego? " ... jak się przeżyło z kimś osiemnaście lat, jest się częścią tej osoby... Nie zastanawiasz się czy masz zrobić coś dla swojej nogi albo ręki po prostu musisz, bo będzie Cię bolało." Również zaakceptować to czego dowiedziała się o Jeffie i spełnić jego wolę - jeśli nie może pomóc jemu samemu musi pomóc jego bliskim.
Ta podróż zmieniła całe jej życie - postawiła na jej drodze ludzi, obok których nie mogła przejść obojętnie, nie mogła się od niech odwrócic, odepchnąc ich.

"Imię twoje..." to pierwsza cześć trylogii. Mam nadzieję, że wkrótce poznam dalsze losy Elizabeth oraz jej męża Jeffa.

Jest to lektura w sam raz na leniwe sobotnie popołudnie. CZyta się ją łatwo i przyjemnie, mimo iż w wielu miejscach nawiązuje do trudnej historii narodów: polskiego, ukraińskiego a nawet czeczeńskiego, a także wiele pisze o problemach nowych państw, które wyzwoliły się spod jarzma komunizmu, a nie radzą sobie zupełnie z ową wolnością.

38 letnia Amerykanka Elizabeth Connery wyrusza do Lwowa w poszukiwaniu zaginionego męża. Jeff wiele podróżował po Europie Wschodniej, zajmował się m.in. poszukiwaniem i dokumentowaniem starych cerkwi. Tym bardziej dziwiło jego zniknięcie. Okazało się, że na miejscu Elizabeth nie może liczyć ani na ukraińską prokuraturę ani na konsulat amerykański. Jej zadaniem było tylko...

“Nie dla mięczaków". Historia krótkiej wolności Piotra V.” to nowelka w sam raz do czytania w łóżku, ew. przy porannej kawie – niech będzie – dwóch kawach. Wprowadziła mnie na cały dzień w przyjemny nastrój.

Tytułowy Piotr V. to mężczyzna w średnim wieku (czy 40-tka to już wiek średni?), prowadzący własną, dobrze prosperującą firmę, który tuż po rozwodzie w dośc zabawnych okolicznościach poznaję Myszkę, tzn. Maję. Ta niepozorna osóbka zapada mu w pamięć i odtąd Piotr dąży do spotkania z nią. Dośc szybko zawierają bliższą znajomośc. Świetnie razem się bawią, jednak w dniu, w którym ich znajomość ma przybrać bardziej intymny charakter, Piotr dowiaduje się, że ma nieślubnego syna Filipa. Tak, nic tak nie dodaje smaczku historii romantycznej jak trup w szafie lub nieślubne dziecię i to jeszcze skrywające pewną tajemnicę.

Maja okazuje się kobietą niezwykle wyrozumiałą, wspiera Piotra, wyjeżdża z nim w Beskidy, aby on mógł rozmówić się z “ojcem” Filipa. W sumie to nie wiem czemu tak naprawdę miała służyc ta wycieczka, chyba tylko miała byc okazją by Piotr i Maja mogli pobyc sami ze sobą.

Uczucie Mai i Piotra rozkwita, jednak Maja systematycznie co piątek odrzuca oświadczyny Piotra. Dlaczego? to już trzeba sobie doczytac.

“Nie dla mięczaków". Historia krótkiej wolności Piotra V.” to nowelka w sam raz do czytania w łóżku, ew. przy porannej kawie – niech będzie – dwóch kawach. Wprowadziła mnie na cały dzień w przyjemny nastrój.

Tytułowy Piotr V. to mężczyzna w średnim wieku (czy 40-tka to już wiek średni?), prowadzący własną, dobrze prosperującą firmę, który tuż po rozwodzie w dośc zabawnych...

Lata temu zaczęłam czytac w oryginale, ale pierwsze strony wynudziły mnie okrutnie. Teraz postanowiłam, że oryginalną wersję sobie daruję i jak na razie ku mojemu zaskoczeniu czyta mi się bardzo dobrze, a nawet wywołuje uśmiech na ustach. Mam nadzieję, że czym dalej tym będzie lepiej.

Dodam tylko, że dzięki tej lekturze dołączyłam do grona wielbicielek Jane Austen.

Lata temu zaczęłam czytac w oryginale, ale pierwsze strony wynudziły mnie okrutnie. Teraz postanowiłam, że oryginalną wersję sobie daruję i jak na razie ku mojemu zaskoczeniu czyta mi się bardzo dobrze, a nawet wywołuje uśmiech na ustach. Mam nadzieję, że czym dalej tym będzie lepiej.

Dodam tylko, że dzięki tej lekturze dołączyłam do grona wielbicielek Jane Austen.

“Szczęście nie sprzyja ludziom biernym. Trzeba je prowokować, zdobywać, trzeba po prostu na nie zasłużyć, jak na Krzyż św. Jerzego na polu bitwy. Ksenia Fiodorowna Ossolina uważała się za wojowniczkę.”

Jest to historia życia Kseni Fiodorowny Ossoliny ukazana na tle przemian toczących się w pierwszej połowie XX wieku w Europie. Ksenia jest “białą” Rosjanką, która po utracie ojca zmuszona jest wraz z rodzeństwem, matką oraz starą nianią uciekać z bolszewickiej Rosji. Historia życia twardej, dumnej dziewczyny, która dzięki swojej pracowitości i urodzie radzi sobie z przeciwnościami losu.

Jest to przede wszystkim historia o miłości między Ksenią, a niemieckim artystą fotografikiem – Maxem von Passau. Miłością wielką, wszechogarniającą, może nawet przytłaczającą. Taką o której się nie zapomina i do której się wraca, której wybacza się wiele.

Ze zdumieniem czytałam o latach dwudziestych w Berlinie – o swobodzie obyczajów, nocnym życiu, “wolnej miłości”. Z nie mniejszym zaskoczeniem czytałam o tym jak zmienia się to wszystko, w jaki sposób Niemcy pozwolili najpierw omamić się, a później zastraszyć Hitlerowi i jego zwolennikom.

Trzecią ważną postacią w tej powieści jest osoba Sary Linder – żydowskiej kochanki i przyjaciółki Maxa. Sara była projektantką mody oraz właścicielką luksusowego domu mody.

Trochę byłam rozczarowana faktem, iż autorka nie opisuje życia bohaterów w ostatnich latach wojny. Na ostatnich kartkach dowiadujemy się co dzieje się z nimi u schyłku wojny, tego co działo się przez kilka lat możemy się tylko domyślać.

Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy “Wszystkie marzenia świata”.

“Szczęście nie sprzyja ludziom biernym. Trzeba je prowokować, zdobywać, trzeba po prostu na nie zasłużyć, jak na Krzyż św. Jerzego na polu bitwy. Ksenia Fiodorowna Ossolina uważała się za wojowniczkę.”

Jest to historia życia Kseni Fiodorowny Ossoliny ukazana na tle przemian toczących się w pierwszej połowie XX wieku w Europie. Ksenia jest “białą” Rosjanką, która po...

Natrafiłam na nią dośc późno, postanowiłam ją przeczytac na głos moim kilkuletnim wtedy synom. Jednakże było to zadanie trudne, ciągle miałam gułę w gardle, a po policzkach płynęły mi łzy.
To książka o prawdziwej miłości braterskiej. Bardzo bym chciała, aby moje dzieci były połączone taką więzią.

Natrafiłam na nią dośc późno, postanowiłam ją przeczytac na głos moim kilkuletnim wtedy synom. Jednakże było to zadanie trudne, ciągle miałam gułę w gardle, a po policzkach płynęły mi łzy.
To książka o prawdziwej miłości braterskiej. Bardzo bym chciała, aby moje dzieci były połączone taką więzią.

Bardzo lubię książki z gotowaniem w tle i z kuchnią w tytule ;-).

Bardzo ciepła i przyjemna lektura na jeden, góra dwa wieczory. Nawet podziergałam przy niej ;-)


Opowiada o starszej pani, która czuła się opuszczona, niepotrzebna i samotna. Postanawia poszukac sobie jakiegoś zajęcia i znajduje pracę...

Dla mnie jest to opowieśc o ciepłym domu, pachnącym chlebem, upieczonym ciastem, o dbaniu o drugiego człowieka i okazywaniu mu uczuc za pomocą prostych gestów.

Bardzo lubię książki z gotowaniem w tle i z kuchnią w tytule ;-).

Bardzo ciepła i przyjemna lektura na jeden, góra dwa wieczory. Nawet podziergałam przy niej ;-)


Opowiada o starszej pani, która czuła się opuszczona, niepotrzebna i samotna. Postanawia poszukac sobie jakiegoś zajęcia i znajduje pracę...

Dla mnie jest to opowieśc o ciepłym domu, pachnącym chlebem,...

Książkę czyta się łatwo i szybko, bez wzruszeń. Główna bohaterka przebywa długą drogę - znad polsko-niemieckiej granicy do Wilna, stamtąd po 17-tym września jedzie z transportem na Syberię, po kilku miesiącach w obozie pracy wraz z innymi Polakami wyrusza do Persji. W między czasie poznaje swoją wielką miłość, - polskiego żołnierza, walczy o życie, następnie pracuje w szpitalu, gdzie poznaje uroczego nowoczesnego perskiego lekarza. Przez wiele lat żyje u boku owego lekarza i jest pogrążona w swoim świecie, opłakuje utraconą miłość, nie zwraca nawet uwagi na dziecko. Co dalej?
Jak dla mnie rozczarowanie - książka o tym jak to honor łatwo pomylić z głupotą. I czemu to kolejny raz okazuje się, że kobiety są po prostu naiwne i zapatrzone w siebie?

Książkę czyta się łatwo i szybko, bez wzruszeń. Główna bohaterka przebywa długą drogę - znad polsko-niemieckiej granicy do Wilna, stamtąd po 17-tym września jedzie z transportem na Syberię, po kilku miesiącach w obozie pracy wraz z innymi Polakami wyrusza do Persji. W między czasie poznaje swoją wielką miłość, - polskiego żołnierza, walczy o życie, następnie pracuje w...

Najlepsza książka jaką czytałam

Najlepsza książka jaką czytałam