Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mam w zwyczaju pisywać recenzji przeczytanych książek, bo trudno mi zawsze zrozumieć osoby, które sobie uzurpują prawo do tego, aby oceniać. W tym wypadku sprawa była dodatkowo skomplikowana, gdyż Autorkę znam osobiście i w dodatku darzę ogromem sympatii. Niejako znalazłszy się pomiędzy młotem, a kowadłem, z lekką obawą, ale też nie mniejszą ciekawością, sięgnęłam po debiutancką powieść Elizy Korpalskiej „Niewinność Lukcrecji” wydaną przez Oficynkę. Tytułowa bohaterka, była agentka SAW Anna Litewski, zostaje niejako siłą nakłoniona do udziału w akcji dowodzonej przez jej byłego współpracownika generała Petera Twigga, szefa Specjalnej Agencji Wywiadowczej. Nakłania ją do tego, wytypowany przez Twigga, kapitan Paul Horn. Celem akcji jest dotarcie Anny do skorumpowanego senatora i zdobycia dowodów przeciwko Tao Gunowi, szefowi lokalnej mafii. Intryga, niespodziewane zwroty akcji z romansem w tle to główne cechy powieści. Styl jakim książka jest napisana urzeka. Nawiązuje do klimatu klasyki gatunku, gdzie skorumpowana policja, urzędnicy państwowi, bossowie mafii i kobiety z półświatka są jej nieodłącznym elementem. Nie umiałam się wyzbyć wrażenia, że czytam stary dobry kryminał. Brawa dla Autorki za opisy i okoliczności zdarzeń, robi to z ogromną płynnością i polotem. Przyznam, że niekiedy didaskalia wciągały mnie nawet bardziej niż sama akcja. Brakowało mi trochę skonkretyzowania miejsc i czasu zdarzeń, bo trudno mi się było umiejscowić, a lubię wiedzieć, którędy, przez jakie miejsca i daty prowadzić swoją wyobraźnię. Nie jest zaskoczeniem, że celem kryminału jest rozwiązanie intrygi i cała fabuła zmierza właśnie do tego punktu. Tutaj nie wszystko okazuje się tak oczywistym jak pozornie wygląda. Książka mnie wciągnęła i z pełną odpowiedzialnością polecam na sobotni wolny wieczór, bo czyta się ją bardzo szybko. Eliza Korpalska kończy swoją historię wyraźnie zostawiając uchyloną furtkę dla kontynuacji powieści. Przyznam, że jestem ciekawa dalszych losów Lukrecji i jednocześnie podskórnie czuję, że Autorka jeszcze sporo pomysłów trzyma w zanadrzu, a Jej kolejne pozycje pisarskie zdobędą sobie wielu czytelników.

Nie mam w zwyczaju pisywać recenzji przeczytanych książek, bo trudno mi zawsze zrozumieć osoby, które sobie uzurpują prawo do tego, aby oceniać. W tym wypadku sprawa była dodatkowo skomplikowana, gdyż Autorkę znam osobiście i w dodatku darzę ogromem sympatii. Niejako znalazłszy się pomiędzy młotem, a kowadłem, z lekką obawą, ale też nie mniejszą ciekawością, sięgnęłam po...

Hanka V. Mody to autorka, która ma niezwykłą lekkość pisania i nie sposób tego nie podkreślić. Czytając, wtapia się niejako w opowiadane historie. Z niezwykłą zręcznością buduje napięcie, niejednokrotnie ocierając treść o ostrze noża. Balansuje na linii przyzwoitości i już, już czasami wydaje się, że ją przekracza, gdy po chwili czytelnik dochodzi do wniosku, że i tym razem nie, że to nie w tym istota. Pisze w sposób niezwykle odważny, z zadziornością dotykając intymnych relacji międzyludzkich, opisując najbardziej osobiste chwile, jakich człowiek może doświadczyć. Czasami to czytelnik przymyka, mruży swoje powieki, z wypiekami na twarzy czytając kolejne opowiadania. Książka kobieca, niezwykle emocjonalna, ale napisana w sposób łamiący kulturowe tabu, szarpiąca emocje, czasami wyzwalająca rodzaj wewnętrznego buntu, gdy jednocześnie bliska, a niekiedy boleśnie bliska...

Hanka V. Mody to autorka, która ma niezwykłą lekkość pisania i nie sposób tego nie podkreślić. Czytając, wtapia się niejako w opowiadane historie. Z niezwykłą zręcznością buduje napięcie, niejednokrotnie ocierając treść o ostrze noża. Balansuje na linii przyzwoitości i już, już czasami wydaje się, że ją przekracza, gdy po chwili czytelnik dochodzi do wniosku, że i tym razem...