Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawniczy kryminał w najlepszym wydaniu - akcja idzie jak burza, brak niepotrzebnych dłużyzn, kilka wątków zgrabnie spinających się w logiczną całość. Pan Margolin zna się na prawniczej robocie i widać to w książce, ale żargon z sali sądowej i okolic w żadnym wypadku nie przesłania fabuły, co jest dużym plusem.
Polecam!

Prawniczy kryminał w najlepszym wydaniu - akcja idzie jak burza, brak niepotrzebnych dłużyzn, kilka wątków zgrabnie spinających się w logiczną całość. Pan Margolin zna się na prawniczej robocie i widać to w książce, ale żargon z sali sądowej i okolic w żadnym wypadku nie przesłania fabuły, co jest dużym plusem.
Polecam!

Jack Reacher jak Superman - kuloodporny, wyprzedzający ruchy przeciwnika na dwa do przodu, brakuje jedynie laserów z oczu. Książka ani trochę się nie dłuży, Childa czyta się jak zwykle z wielką przyjemnością, ale mógłby czasem rzucić Jackowi parę kłód pod nogi, byłoby to bardziej realistyczne a przez to lepsze. W poprzednich pozycjach się dało :)

Jack Reacher jak Superman - kuloodporny, wyprzedzający ruchy przeciwnika na dwa do przodu, brakuje jedynie laserów z oczu. Książka ani trochę się nie dłuży, Childa czyta się jak zwykle z wielką przyjemnością, ale mógłby czasem rzucić Jackowi parę kłód pod nogi, byłoby to bardziej realistyczne a przez to lepsze. W poprzednich pozycjach się dało :)

Druga część cyklu o Harrym Hole jest po trochu kalką z "Człowieka Nietoperza". Wyjazdowa akcja znanego nam policjanta, egzotyczne klimaty, zagadkowe morderstwo. Trzyma poziom, ale przydałoby się coś nowego.
Niemniej jednak stanowi obowiązkowy przystanek przed dalszymi perypetiami pana Hole'a, patrząc z perspektywy całego cyklu jest taką "ciszą przed burzą".

Druga część cyklu o Harrym Hole jest po trochu kalką z "Człowieka Nietoperza". Wyjazdowa akcja znanego nam policjanta, egzotyczne klimaty, zagadkowe morderstwo. Trzyma poziom, ale przydałoby się coś nowego.
Niemniej jednak stanowi obowiązkowy przystanek przed dalszymi perypetiami pana Hole'a, patrząc z perspektywy całego cyklu jest taką "ciszą przed burzą".

Czy to książka o Batmanie? Nie, to pierwsza część cyklu powieści z Harry'm Hole w roli głównej. Bohaterem antypatycznym, nieprofesjonalnym pod wieloma względami, absolutnie odpychającym na pierwszy rzut oka. Nie przeszkadza mu to jednak być jednym z najlepszych śledczych w Norwegii. Uczucia wobec głównego bohatera mogą z początku przeszkadzać w lekturze, ale z biegiem czasu zaczynamy go akceptować, a może nawet lubić.
"Człowiek nietoperz" to solidna książka kryminalna, ale warto ją przeczytać głównie jako wprowadzenie do maratonu z Harry'm Hole. Maratonu, który, jeśli już go zaczniemy, skończy się stanowczo za szybko, a my będziemy chcieli więcej.

Czy to książka o Batmanie? Nie, to pierwsza część cyklu powieści z Harry'm Hole w roli głównej. Bohaterem antypatycznym, nieprofesjonalnym pod wieloma względami, absolutnie odpychającym na pierwszy rzut oka. Nie przeszkadza mu to jednak być jednym z najlepszych śledczych w Norwegii. Uczucia wobec głównego bohatera mogą z początku przeszkadzać w lekturze, ale z biegiem czasu...

Absolutnie genialna książka, obowiązkowa pozycja dla fanów kryminałów, szczególnie tych wychodzących spod pióra skandynawskich pisarzy.

Absolutnie genialna książka, obowiązkowa pozycja dla fanów kryminałów, szczególnie tych wychodzących spod pióra skandynawskich pisarzy.

Ostania część trylogii nie pozostawia już żadnego pola do domysłów, powinna więc nadrobić ciekawym zakończeniem. Niestety, akcja rozwleczona na zdecydowanie zbyt wielu stronach kończy się bardzo szybko. Było trochę dramaturgii, może i jakiś czytelnik uronił łzę, ale całość powieści jest zbyt naiwna, żeby końcowe uderzenie miało odpowiednią moc. Ponad wszystko przebija mnogość wątków miłosnych, a to przecież miało być fantasy, a nie Harlequin... Naprawdę miałem nadzieję na "drugie dno" pewnych wydarzeń, ale chyba po prostu moje oczekiwania były za duże. Rozczarowanie to chyba najlepsze słowo na podsumowanie ostatniej części trylogii Czarnego Maga.

Ostania część trylogii nie pozostawia już żadnego pola do domysłów, powinna więc nadrobić ciekawym zakończeniem. Niestety, akcja rozwleczona na zdecydowanie zbyt wielu stronach kończy się bardzo szybko. Było trochę dramaturgii, może i jakiś czytelnik uronił łzę, ale całość powieści jest zbyt naiwna, żeby końcowe uderzenie miało odpowiednią moc. Ponad wszystko przebija...

Druga część powieści toczy się na kilku płaszczyznach, od nauki na Uniwersytecie do podróży ambasadora Gildii, którego znamy z pierwszej części. Wątek studiów Sonei męczy niemiłosiernie, ciekawe opisy dziedzin magii są przyćmiewane przez niekończące się prześladowanie przez złośliwego kolegę z roku. Reszta fabuły jest na co najwyżej przeciętnym poziomie, jedynie wątek ambasadora trzyma poziom, a to głównie ze względu na możliwość poznania innych krain przedstawionych w książce.
"Nowicjuszka" stoi na podobnym poziomie co pierwsza część trylogii, najlepiej sprawdza się jako książka "do poduchy".

Druga część powieści toczy się na kilku płaszczyznach, od nauki na Uniwersytecie do podróży ambasadora Gildii, którego znamy z pierwszej części. Wątek studiów Sonei męczy niemiłosiernie, ciekawe opisy dziedzin magii są przyćmiewane przez niekończące się prześladowanie przez złośliwego kolegę z roku. Reszta fabuły jest na co najwyżej przeciętnym poziomie, jedynie wątek...

Pierwszy tom trylogii wprowadza nas w świat Sonei - pełen podziałów społecznych, drobnych i wielkich problemów, no i oczywiście, magii. I właśnie tło wydarzeń jest najmocniejszym punktem zarówno pierwszej, jak i kolejnych części. Z przyjemnością czytałem opisy systemu rang Magów, architektury Gildii i Imardinu, a w kolejnych częściach również innych, nawet bardziej interesujących lokalizacji. Świat zaprezentowany w Trylogii jest uporządkowany i spójny, momentami do przesady, przez co traci na autentyczności, jednak tworzy logiczną całość.
Akcja powieści stoi na dużo niższym poziomie. Miewałem sytuacje, kiedy po kilkudniowej przerwie w lekturze nie musiałem kartkować kilku stron wstecz w celu przypomnienia sobie istotnych szczegółów czy tzw. "smaczków", ponieważ ich po prostu nie było. Główna akcja okropnie się wlecze, ponadto autorka co chwila przypomina nam o wydarzeniach, uczuciach i myślach bohaterów, które poznaliśmy już wcześniej, tworząc tzw. "zapychacze".
Jeszcze słabszym punktem są postaci - główna bohaterka jest idealna do przesady, przez co sprawia wrażenie mdłej, co jeszcze potęguje się w kolejnych częściach. Otoczenie Sonei składa się jedynie z tych "dobrych" oraz tych "złych", nie ma miejsca na szarość. Mimo, że ona sama myli się co do oceny niektórych, czytelnika raczej nie jest w stanie nic zaskoczyć.
Najsłabszym elementem powieści są dialogi, prowadzone kompletnie bez polotu. Bez problemu można wykreślić 70% wypowiedzi, nic nie tracąc.
Książka jest napisana prostym językiem, brak w niej wulgaryzmów czy brutalnych opisów, dzięki czemu nadaje się nawet dla młodszych czytelników. I myślę, że pani Canavan świetnie by się sprawdziła jako autorka powieści fantasy dla dzieci, jednak dla bardziej wymagającego czytelnika książka jest po prostu naiwna. Kolejne części przeczytałem z nadzieją, że pewne wątki rozwiną się w bardziej interesujący sposób, jednak potem było już coraz gorzej.

Pierwszy tom trylogii wprowadza nas w świat Sonei - pełen podziałów społecznych, drobnych i wielkich problemów, no i oczywiście, magii. I właśnie tło wydarzeń jest najmocniejszym punktem zarówno pierwszej, jak i kolejnych części. Z przyjemnością czytałem opisy systemu rang Magów, architektury Gildii i Imardinu, a w kolejnych częściach również innych, nawet bardziej...