Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Długo zastanawiałam się, co napisać, aż w końcu postanowiłam, że postawię na szczerość.
Większego gówna dawno nie czytałam.

Długo zastanawiałam się, co napisać, aż w końcu postanowiłam, że postawię na szczerość.
Większego gówna dawno nie czytałam.

Jedna z najbardziej nihilistycznych książek, jakie znalazły się na mojej półce, po lekturze odczuwam z lekka dziwne, oniryczne przygnębienie, ale też powien rodzaj spokoju ducha. Williams świetnie przedstawił to, że tak naprawdę nie można wymagać od życia zby wiele i, mimo iż portret tytułowego Stonera wydaje się być gdzieś na granicy smutku z dobrze już przyswojonym letargiem, to jednak nie można powiedzieć, że to życie również nie może być szczęśliwe, osnute ludźmi, którzy się pojawiają i znikają, tak naprawdę od razu skazani na zapomnienie. Życie Stonera było pewne sprzeczności, takie samo, jak wygląda życie każdego innego, a geniusz Williamsa tkwi właśnie w tej prostocie, ubarwionej jedynie pięknym darem ubierania myśli w słowa.

Jedna z najbardziej nihilistycznych książek, jakie znalazły się na mojej półce, po lekturze odczuwam z lekka dziwne, oniryczne przygnębienie, ale też powien rodzaj spokoju ducha. Williams świetnie przedstawił to, że tak naprawdę nie można wymagać od życia zby wiele i, mimo iż portret tytułowego Stonera wydaje się być gdzieś na granicy smutku z dobrze już przyswojonym...

Bardzo nierówna pozycja, niektóre opowiadania - takie jak Życie po życiu lub UR - przedtsawiają ciekawe koncepcje, jednak inne nie wywołują odpowiednich emocji, wydają się być zwyczajnie niedopracowane. Oj, King, pogubiłeś się.

Bardzo nierówna pozycja, niektóre opowiadania - takie jak Życie po życiu lub UR - przedtsawiają ciekawe koncepcje, jednak inne nie wywołują odpowiednich emocji, wydają się być zwyczajnie niedopracowane. Oj, King, pogubiłeś się.

Znalazłam autora, którego styl spełnia moje wszystkie oczekiwania. Autora, którego każde zdanie jest dopracowane do perfekcji. Autora, który potrafi przekazać dokładnie to, co chce, bez problemu zamieniając swoje dzieło w celną metaforę tak, aby bez niej broniła się również sama historia. "Lolita" jest bez wątpienia książką mojego życia.

Znalazłam autora, którego styl spełnia moje wszystkie oczekiwania. Autora, którego każde zdanie jest dopracowane do perfekcji. Autora, który potrafi przekazać dokładnie to, co chce, bez problemu zamieniając swoje dzieło w celną metaforę tak, aby bez niej broniła się również sama historia. "Lolita" jest bez wątpienia książką mojego życia.

Wszystko cud, miód, bohaterowie świetnie wykreowani, a cały świat sprawia, że naprawdę chce się do niego wrócić przy kolejnych tomach, jednak - nie wiem, czy jest to wina tłumacza, czy może leży bezpośrenio u autora - styl Martina, chociaż lekki i przyjemny, to momentami jest aż nazbyt prosty, a dialogi wołają o pomstę do nieba. Nie psuje to aż tak bardzo całego odbioru GOT, która miała być dla mnie po prostu przyjemną rozrywką, ale trochę zaniża ocenę.

Wszystko cud, miód, bohaterowie świetnie wykreowani, a cały świat sprawia, że naprawdę chce się do niego wrócić przy kolejnych tomach, jednak - nie wiem, czy jest to wina tłumacza, czy może leży bezpośrenio u autora - styl Martina, chociaż lekki i przyjemny, to momentami jest aż nazbyt prosty, a dialogi wołają o pomstę do nieba. Nie psuje to aż tak bardzo całego odbioru...

Przekłamania historyczne i to, że jest to propagandowy, komunistyczny reportaż niemiłosciernie mnie bolą.

Przekłamania historyczne i to, że jest to propagandowy, komunistyczny reportaż niemiłosciernie mnie bolą.