Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetnie się bawiłam! To był epicki powrót do gatunku fantasy. Wyraźne postacie, cudowna rasa bobrowych Mik-Maków, wynalazki rodem ze steampunka kosmiczne robale, miecze i tarcze, walki i kosmiczne batalie. To była świetna mieszanka! Polecam każdemu kto chcę się rozerwać, zarówno staremu i młodemu 😁✌️

Świetnie się bawiłam! To był epicki powrót do gatunku fantasy. Wyraźne postacie, cudowna rasa bobrowych Mik-Maków, wynalazki rodem ze steampunka kosmiczne robale, miecze i tarcze, walki i kosmiczne batalie. To była świetna mieszanka! Polecam każdemu kto chcę się rozerwać, zarówno staremu i młodemu 😁✌️

Dobra książka przybliżająca temat kimona. Autorka dokonała świetnego reserchu tematu.

Dobra książka przybliżająca temat kimona. Autorka dokonała świetnego reserchu tematu.

Ogólne odczucia są pozytywne. Mateusz ma fajne elastyczne pióro, ale nie do końca proste. Widać że eksperymentuje słowem, co jest plusem a niekiedy minusem, bo musiałam sprawdzać w słowniku znaczenie. Ponieważ każde opowiadanie jest z innego uniwersum warto oddać kilka słów (bez spoilerów) o każdym z nich.
1. Teatr Kłamstw - kryminał - podświadomie szukałam tam grozy ale się nie doszukałam. To po prostu brutalna sprawa zamordowanego dziecka. Fajnie opisany brud miasta i zarysowane postacie (choć musiałam sprawdzać nazwy garderoby). Mam nadzieję że postać detektywa jest w innych opowiadaniach które można będzie przeczytać, aż się prosi o coś dłuższego 🙂
2. Spotkanie po zmroku - horror - fajny Japoński akcent, tak bardzo różny od poprzedniego, że tworzy swoisty fajny kontrast. Mrok miasta nocą, plus aktualny problem hejtu przeistoczony w fajną historię.
3. Cień miłosierdzia - klasyczny horror - zawiewa starymi katakumbami i diabelskimi pomiotami 🙂 Więcej nie zdradzę. Dobre opowiadanie.
4. Wiedźmy z Doliny Smoków - fantastyka - super opisy przyrody, postacie i .... wszystko było ok, aż do momentu dziwnego ucięcia akcji na rzecz opisu. Źle wyważona treść opowiadania. Ogólnie mi się podobało, pomysł fabuły, postacie, ale takie przyspieszenie zakończenia pozostawia niesmak.
5. Wąpierz z Bogoródki - klasyczny horror? - tu też zbyt szybkie zakończenie, ale pomysł sam w sobie fajny i klimat zbudowany prawie do końca.
Myślę, że brakuje tu więcej emocji bohaterów lepiej zarysowanych, bo one tłumaczą wybory i zachowania. Szczególnie w 4 i 5 opowiadaniu.
Po za tym Mateusz Libera zapowiada się bardzo ciekawym młodym autorem. Czekam na kolejne dzieła a szczególnie z detektywem Morganem! 🙂

Ogólne odczucia są pozytywne. Mateusz ma fajne elastyczne pióro, ale nie do końca proste. Widać że eksperymentuje słowem, co jest plusem a niekiedy minusem, bo musiałam sprawdzać w słowniku znaczenie. Ponieważ każde opowiadanie jest z innego uniwersum warto oddać kilka słów (bez spoilerów) o każdym z nich.
1. Teatr Kłamstw - kryminał - podświadomie szukałam tam grozy ale...