Jesteśmy społecznością, która kocha książki

'Złotą klatkę' można bez dwóch zdań zaliczyć do kategorii 'guilty pleasure' - prosty język, prości bohaterowie, prosta , nieskomplikowana fabuła mimo usilnych zabiegów ze strony autorki w celu nadania akcji dozy tajemniczości. Jak przeczytałam fragment o tym, że Britney Spears poradziła sobie po załamaniu nerwowym z 2007 roku więc Faye na pewno poradzi sobie z sadystycznym mężem to zaśmiałam się na głos. Z całym szacunkiem do Britney, ale czy to jest porównanie godne 'królowej szwedzkiego kryminału'? I już miałam przyznać zaledwie 3 gwiazdki tej niezbyt rozwijającej intelektualnie lekturce lecz po przeczytaniu ostatniego zdania stwierdziłam, że dodam dwie gwiazdki za zakończenie - wyjaśniona intryga spełniła w dużej mierze moje oczekiwania. Rodzi się przez to w mojej głowie pytanie - czy Camilla jest pisarką czy po prostu intrygantką?

'Złotą klatkę' można bez dwóch zdań zaliczyć do kategorii 'guilty pleasure' - prosty język, prości bohaterowie, prosta , nieskomplikowana fabuła mimo usilnych zabiegów ze strony autorki w celu nadania akcji dozy tajemniczości. Jak przeczytałam fragment o tym, że Britney Spears poradziła sobie po załamaniu nerwowym z 2007 roku więc Faye na pewno poradzi sobie z sadystycznym...

Ernest Hemingway pisał podobno książki na stojąco, aby pozbawić jego opowiadań wszelkich ozdobników. Gdyby żył, poleciłabym mu jednak, żeby sobie usiadł. "Stary człowiek i morze" jest jak długie zdanie bez przymiotników i przysłówków. Opisuje tylko fakty, nie wyraża żadnego zachwytu nad czymś, że coś jest ładne, brzydkie, czy nijakie. Przez niemal całą książkę tytułowy stary człowiek, czyli Santiago zmaga się z wielkim marlinem...I na tym polega cała historia. Jak widać fabuła nie jest zbyt rozbudowana, bohaterów jest tylko dwóch, więc w sumie można powiedzieć, że ta książka to po prostu jedna wielka nuda i choć jest krótka, to czyta się ją znacznie dłużej niż niejedną dwa razy grubszą książkę. Choć lektura ta mnie nie urzekła, grzechem by było dać jej tylko jedną gwiazdkę. Mimo wszystko trzeba docenić, że Santiago walczył sam ze sobą, aby złapać wymarzoną rybę i choć nie dotarła cała do brzegu, zyskał uznania wśród znajomych ludzi. Mówi nam o trudnościach, jakie jest w stanie pokonać człowiek, aby spełnić swoje marzenia.
Może Hemingway słusznie zyskał nagrodę Nobla za to opowiadanie, bo otwiera nam na pewne rzeczy oczy, ale jak dla mnie nie warto zaglądać do tej lektury, jeśli chce się przeczytać coś naprawdę ciekawego.

Ernest Hemingway pisał podobno książki na stojąco, aby pozbawić jego opowiadań wszelkich ozdobników. Gdyby żył, poleciłabym mu jednak, żeby sobie usiadł. "Stary człowiek i morze" jest jak długie zdanie bez przymiotników i przysłówków. Opisuje tylko fakty, nie wyraża żadnego zachwytu nad czymś, że coś jest ładne, brzydkie, czy nijakie. Przez niemal całą książkę tytułowy...

"Te piętnastoletnie dzieciaki, doświadczają życia w jego zupełnie niedziecięcym wymiarze". I ta opinia mówi nam już o tej książce wszystko. Niby większość bohaterów tutaj zmaga się z naprawdę ciężkimi problemami, ale w większości można je było łatwo rozwiązać, przez co niektóre historie są tutaj całkiem absurdalne. Niektóre opowiadania miło się czytało, a niektóre po prostu pomijałam, gdyż nadawały się tylko do pasku pod nazwiskiem w trudnych sprawach.
Końcowe losy niektórych bohaterów chętnie bym poznała, ale cóż z tego skoro autorka nie dokończyła żadnego opowiadania. Sama musiałam się domyśleć co mogło się stać dalej. Może gdyby nie to, moja ocena byłaby wyższa...

"Te piętnastoletnie dzieciaki, doświadczają życia w jego zupełnie niedziecięcym wymiarze". I ta opinia mówi nam już o tej książce wszystko. Niby większość bohaterów tutaj zmaga się z naprawdę ciężkimi problemami, ale w większości można je było łatwo rozwiązać, przez co niektóre historie są tutaj całkiem absurdalne. Niektóre opowiadania miło się czytało, a niektóre po prostu...