Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mimo podstawowej wiedzy w temacie zielonego czarownictwa i zielarstwa wyniosłam z książki sporo ciekawych informacji. Na pewno przetestuję parę pomysłów.

Mimo podstawowej wiedzy w temacie zielonego czarownictwa i zielarstwa wyniosłam z książki sporo ciekawych informacji. Na pewno przetestuję parę pomysłów.

Nie dałam rady przeczytać książki, bardziej ją kartkowałam. Z braku lepszego słowa, użyłabym o niej słowa "prymitywna". Język jest bardzo zły. Treściowo - w zasadzie książka nic nie wnosi, nie przekazuje wartości, nie inspiruje, nie zaciekawia. Najgorszy jest ten festiwal autodeprecjacji, której jest po prostu za dużo. Oprócz szydzenia ze swoich przywar nie widzę niczego, na czym można się oprzeć dla równowagi.

I to nie jest tak, że mam problem z mówieniem o swoich przywarach - każdy, kto mnie zna, wie, że jestem leniwą kulką, a moje rozmowy z przyjaciółmi są pełne specyficznego humoru i cierpkiej autentyczności w opowiadaniu o swoim życiu. Ale nigdy przecież nie jest tak, że ktoś 100% czasu mówi "ale ze mnie leniwa dupa, znowu nic nie zrobiłam", bo nie dałoby się tego słuchać na dłuższą metę, bez innych wartościowych wątków, bez chwalenia się sukcesami, zwierzania ze swoich marzeń czy innych poważnych wątków.

Czytałam też kiedyś świetne "Jak być leniwym" Toma Hodgkinsona, i w porównaniu z tą książką... nie ma porównania. Może to też inny etap życia, w którym staram się odchodzić od ciśnięcia po sobie całymi dniami o najdrobniejsze sprawy. Ale myślę, że książce po prostu pomogłaby jakaś głębia.

Na koniec najgorszy cytat - zakończenie jednego z rozdziałów:

"- Chodzi o hygge. Spędzam sobie hygge-wieczór. Taki sposób na szczęście. Duński.
- A wiesz, jaki ja mam sposób na szczęście? Happy hour. Dupka w troki, make-up na mordkę i wychodzimy.
- Ale w hygge chodzi o to, żeby umieć docenić...
- Nie pierdziel. Wódka.
Są argumenty, wobec których pozostaje całkiem bezradna".

Czym to różni się od rozmów na imieninach wujka?

Nie dałam rady przeczytać książki, bardziej ją kartkowałam. Z braku lepszego słowa, użyłabym o niej słowa "prymitywna". Język jest bardzo zły. Treściowo - w zasadzie książka nic nie wnosi, nie przekazuje wartości, nie inspiruje, nie zaciekawia. Najgorszy jest ten festiwal autodep...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsza książka, od której polubiłam czytanie. Chyba dlatego, że ma tyle kolorów, każda strona zalewa barwnymi obrazami. Może to od "Morta" zaczęłam widzieć to co czytam i książki przestały być zbiorem liter? Świat Dysku w "Morcie" ma niezwykle wyraziste kolory, zapachy i odczucia. Polecam puścić w tle album "Follow the Reaper" Children of Bodom (melodyjny death metal), wtedy będziemy słyszeli, widzieli i czuli galopującego przez gwiazdy Pimpusia.

Pierwsza książka, od której polubiłam czytanie. Chyba dlatego, że ma tyle kolorów, każda strona zalewa barwnymi obrazami. Może to od "Morta" zaczęłam widzieć to co czytam i książki przestały być zbiorem liter? Świat Dysku w "Morcie" ma niezwykle wyraziste kolory, zapach...

Rozwiń

Zwiń