Bohaterem powieści jest Milo, który powracał na błękitną planetę kilkaset razy, czasami nie na planetę, a w przestrzeń kosmiczną, wiele istnień i wiele problemów, i wiele żyć, od śmierci do śmierci, od narodzin do narodzin. Milo długo mógłby opowiadać i o życiu, i o śmierci.

Milo czterokrotnie został stracony [...] Czternaście razy zginął w walce [...] Spadał z drzew i dławił się goframi. Pożerały go rekiny i nowotwory. Umierał za sprawą złych przyzwyczajeń, rozgniewanych mężów, zabójczych pszczół i głupich wypadków, jak wtedy, gdy pracując w warsztacie wsadził sobie do nosa wąż ze sprężonym powietrzem, bo chciał być zabawny.

Pisarz wykreował zaświaty, do których można powracać maksymalnie dziesięć tysięcy razy, uznając, że to wystarczający czas, aby dusza stała się oświecona i wartościowa, i aby mogła osiągnąć doskonałość. Milo niestety ma z tym problem, bo zbliża się już do magicznej liczby... nie dosyć, że nie może osiągnąć nirwany, to jeszcze zakochał się w Śmierci o imieniu Suzie. Piękna i absurdalna miłość życia i śmierci, która nie może mieć dobrego końca...

Każdy powrót w zaświaty, to nowy dom, tymczasowe mieszkanie, przystanek do następnego wcielenia. Zaświaty są zwierciadłem życia Mila na ziemi. Czym bardzie parszywe życie, tym gorsza rudera w zaświatach i odwrotnie. A Milo biegnie przez reinkarnacje jak sinusoida, ze skrajności w skrajność, z deszczu pod rynnę.

Powieść wydaje się być Grą-Zagadką, pełną łamigłówek, zadań, zgadywanek i wątpliwości czy w prawo czy w lewo. Bo życie to [...] jakaś cholerna zagadka z ukrytym haczykiem. Nie ma jednej odpowiedzi, nie ma jednej drogi. Bo na ziemi jak i w zaświatach wszystko płynie, odwieczne Panta Rhei.

„Dziesięć tysięcy żyć” to doskonały przykład powieści szkatułkowej czyli takiej, która w sobie zawiera wiele historii i bohaterów. Milo wspomina swoje poprzednie wcielenia, jak i przeżywa nowe i kolejne, zbliżając się tym samym do okrągłej liczby. A co jak się nie uda osiągnąć doskonałości?... ja już wiem, a Ty drogi czytelniku musisz sam się dowiedzieć.

A gdzie w tym wszystkim jest Bóg? U Poore'a to trudna sprawa, trochę jakby sam do końca nie potrafił się określić, co z tym Bogiem, można go raczej zdefiniować jako absolut wszechświata, wszechobecne kosmiczne Boa, do którego odchodzimy, gdy osiągniemy już doskonałość.

Powieść momentami jest niezwykle groteskowa i absurdalna. Jednoczenie piękna i zaskakująca. Bywa też surrealistyczna i niebywale smutna. Michael Poore wykreował Świat i Zaświat i pchnął w te skrajności biednego Mila, który obraca się między jednymi regułami a drugimi, czy można je złamać? czy od reguł i zasad można uciec? Ciekawa i wciągająca powieść, a w niej wiele istnień, wiele początków, wiele końców i wiele możliwości.

Grzegorz Śmiałek