Nie pierwszy to jednak esej, który dobrze się czyta – wiadomo wszakże, iż w tym gatunku treść jest jeszcze ważniejsza od harmonijnej formy. Aż chce się powiedzieć, że Hitchens zaczyna od podstaw: przeważająca część „Listów do młodego kontestatora” to wielka zachęta do samodzielnego myślenia. Pisarz nie zostawia czytelnika z tym ogólnym hasłem, a w kolejnych listach albo stara się przeanalizować pewne schematy zachowań (jak chociażby poszukiwanie akceptacji grupy) i obnażyć ich niebezpieczne dla niezależności strony, albo daje nieco bardziej konkretne wskazówki pomagające zachować własny punkt widzenia, których spektrum rozciąga się od tych najbardziej oczywistych („nie ufaj autorytetom tylko dlatego, że są autorytetami”), do tych nieco bardziej zaskakujących (jak choćby namową do podróżowania odgrywającego kluczową rolę w budowaniu własnej tożsamości). Całą wykładnię pisarzowi pomagają budować rozliczne przykłady, od cytatów z klasyków ruchu radykalnego począwszy, aż do wspomnianych już rozmyślań nad przeżytym osobiście konfliktem bałkańskim.

Dla kogo przeznaczone są „Listy młodego kontestatora”? Przede wszystkim dla wszystkich sympatyków myśli radykalnej – szczególnie tych, których pociąg do kontestacji ma podłoże raczej emocjonalne. Dzięki temu esejowi będą mogli odkryć intelektualne podstawy tego stanowiska i zrozumieć je bardziej dogłębnie. Mniej usatysfakcjonowani będą natomiast miłośnicy samego Hitchensa, pragnący dowiedzieć się więcej o jego słynnych konfliktach (wśród adwersarzy dziennikarza byli między innymi Bill Clinton, matka Teresa z Kalkuty czy wspomniany już Henry Kissinger) – opisu tych starć trzeba szukać w innych działach pisarza.

Bartosz Szczyżański