Simon Mayo zadbał, by czytelnik się nie nudził. W dystopijnym, ponurym świecie wszystko się może zdarzyć, czego dowodem jest pędząca jak rwąca rzeka i pełna zwrotów akcja. Autor wrzuca bohaterów w wir wydarzeń rządzących się specyficzną logiką i nie do końca wiadomo, jak skończy się cała ta intryga. Przemyślana fabuła pozwala czytelnikowi przenieść się do świata, w którym można zginąć za coś, czego się nie zrobiło. I wczuć w położenie bohaterów, w wyobraźni stając się jednym z nich.

Autorowi udało mu się stworzyć ciekawe, wiarygodne postaci, nie tylko te pierwszoplanowe. Zwłaszcza Ant to prawdziwa petarda, począwszy od wyglądu a na charakterze (czy raczej charakterku) skończywszy. Całkiem niezły wzór do naśladowania (no, może nie wszystkich aspektach) i kolejna, kobieca/dziewczęca bohaterka w typie Lary Croft czy Katnis Everdeen, która ma więcej do zaoferowania, niż tylko ładną buzię i dobry sposób na poderwanie chłopaka. Dialogi nie rażą sztucznością, za to sporo można się z nich dowiedzieć o rzeczywistości i wewnętrznych przeżyciach bohaterów.

Powieść brzmi trochę jak ponura przepowiednia a jeśli się zastanowić, to przecież Simon Mayo stworzył świat pod pewnymi względami podobny do naszego. Podsłuchy, inwigilacja i niezmierzone możliwości, jakie daje wirtualna rzeczywistość pozwalają śledzić dziś każdego na każdym kroku. A już na pewno ułatwiają grzebanie w czyjejś przeszłości i wyciąganie na światło dzienne różnych wstydliwych tajemnic rodzinnych. Jeszcze nie doszło do tego, żebyśmy musieli pokutować za winy przodków, ale wcale nierzadko zdarza się, że kogoś się za to obraża (czyli po współczesnemu „hejtuje”). O, weźmy pierwszy z brzegu przykład: głośna kilka lat temu kwestia dziadka Donalda Tuska.

Mayo napisał całkiem niezłą powieść dla fanów „Igrzysk Śmierci”, „Niezgodnej” czy „Więźnia Labiryntu”. Książka powinna spodobać się nastoletnim czytelnikom dystopijnych przygodówek. Choć to fantastyka stworzona przez wyobraźnię autora, nieco orwellowska w wymowie, to wcale nie taka nieprawdopodobna. Autor próbuje pokazać, czym może skończyć się traktowanie innych przedmiotowo, kiedy normy moralne zostaną zastąpione przez usankcjonowane bezprawie. Wizja pesymistyczna, ale jednak z możliwym, optymistycznym zakończeniem.

Magdalena Świtała