„Poison City” stanowi doskonały przykład gatunku urban fantasy, łącząc w sobie elementy fantastyki, kryminału i thrillera. Dynamiczna akcja, od początku krążąca wokół sił nadprzyrodzonych, prowadzi do coraz bardziej kontrowersyjnych odkryć, zmuszając głównego bohatera do starć z istotami, które mają moc zniszczyć wszystko, na czym mu zależy. Obsadzenie w roli przewodnika duchowego wrednego, zapijaczonego psa chroni powieść od niepotrzebnego patosu, stwarzając okazję do serii sarkastycznych dialogów i złośliwych utarczek. Właściwie każdej z postaci daleko do ideału, znacząco odstają od utartego szablonu pozytywnych bohaterów z piedestałów fantastyki, co stanowi duży atut powieści.

Mocną stroną książki są również doskonałe charakterystyki miejsc i postaci, tak ze świata ludzi, jak i tych nadprzyrodzonych. Autor oszczędza czytelnikowi szczegółowych opisów każdej rasy, ukazuje je jako naturalne zjawiska i ogranicza się do podkreślenia ich charakterystycznych cech, aby ponownie skupić się na akcji. Działanie magii również nie jest idealizowane, jej użycie ma swoją cenę i wiąże się z ubrudzeniem sobie rąk i wielkim ryzykiem. Do tego każda scena okraszona jest ironią z dodatkiem cynizmu i szorstkiego humoru, który nie jest co prawda obliczony na wywoływanie salw śmiechu, ale łagodzi nieco brutalność opisywanych wydarzeń i czyni bohaterów bardziej realnymi.

W opisie okładkowym brakuje pewnej informacji, która należy się czytelnikowi: książka początkowo skupia się na typowo fantastycznych postaciach, takich jak wampiry i różne rodzaje bóstw, jednak w pewnym momencie autor niebezpiecznie igra z kwestiami religijnymi. Oczywiści łatwo zrozumieć, że mówimy tu o fikcji literackiej, jednak wprowadzenie wątku archaniołów i samego Boga, przedstawionych delikatnie mówiąc w nie najkorzystniejszym świetle, wiąże się z ryzykiem urażenia części czytelników.

„Poison City” stanowi debiut powieściowy Paula Crilleya, twórcy scenariuszy, komiksów i gier komputerowych. Na podstawie powieści powstaje serial telewizyjny.

Agnieszka Kruk