Pewnego wieczoru Grace uczy się wspólnie z przyjaciółmi poza domem. Deborah pomimo fatalnej pogody musi jednak jechać po córkę. Szalejąca wichura oraz deszcz ograniczają widoczność i jazda samochodem jest wielkim wyzwaniem. Grace ma już warunkowe prawo jazdy i przy okazji tak złych warunków pogodowych może sprawdzić swoje możliwości pod czujnym okiem mamy. Obydwie w napięciu wpatrują się w drogę, ale to nastolatka jest kierowcą i to właśnie ona potrąca biegnącego mężczyznę ...

Deborah czuje się współodpowiedzialna za wypadek, powinna sama prowadzić, biorąc pod uwagę fatalną pogodę. W kilka sekund podejmuje decyzję ... Nikt nie dowie się, że to jej córka prowadziła samochód, całą winę bierze na siebie. Gdyby, choć przez chwilę, wzięła pod uwagę wszystkie wydarzenia poboczne, gdyby pomyślała o swoim dotychczasowym życiu, nie odważyłaby się podjąć tak dramatycznej w skutkach decyzji. Nie mogła oczywiście przewidzieć lawiny wydarzeń, które na siebie ściągnie, ale jednak pewne konsekwencje wydają się być nieuchronne. Kłamstwo zaczyna mocno ciążyć na sumieniu, a żyć trzeba dalej. Czy można zapomnieć i tak po prostu przejść do codzienności?

Muszę przyznać, że styl Barbary Delinsky bardzo przypadł mi do gustu. Postaci i wydarzenia są skonstruowane w tak realistyczny sposób, że nie sposób nie zaprzyjaźnić się z nimi. Akcja nie pozwala się nudzić, wręcz przeciwnie, gna z każdą kolejną stroną, zaskakując coraz bardziej. Język, dialogi, ogólna konstrukcja są bardzo przystępne.

Pomysł na tę historię jest bardzo trafiony. Niech nawet zalatuje banałem i przewidywalnością, ja nadal powiem, że „ta historia mnie urzekła”, obudziła emocje oraz sprawiła, że z przerażenia pojawiła się na mej skórze gęsia skórka. Czy można chcieć czegoś więcej? Być może jako matka jestem zbyt wrażliwa, ale chcę taka być i chcę nadal przeżywać takie opowieści, jakie tworzy Barbara Delinsky. Jestem przekonana, że takich jak ja będzie więcej.

Iwona Zaczek