Pamiętam jak wiele lat temu czytając „Niewiernego” uderzył mnie fakt, że pomimo bardzo trudnej tematyki, jest to zadziwiająco ludzka książka. Podobne odczucia towarzyszyły mi w trakcie lektury „Ofiary”. Karin Slaughter jest ceniona przez krytyków i czytelników na całym świecie za błyskotliwą analizę ludzkiego charakteru oraz za zdolność do trafiania w sedno problemu. Dowodzi tego choćby wypowiedź samej Angie Polaski: Zło nie manifestuje się od razu w pełni. Jest raczej jak kolejne kostki domina dokładane do konstrukcji. Krzywdzisz kogoś przypadkiem i uchodzi ci to płazem. Wtedy krzywdzisz go celowo, a on nadal przy tobie trwa. Uświadamiasz sobie, że im bardziej go krzywdzisz, tym lepiej się czujesz. Więc dalej go krzywdzisz, on nadal przy tobie trwa, mijają lata, a ty uznajesz, że ból, który zadajesz, nie jest zły, skoro nikt cię z tego powodu nie opuszcza. Czy można by lepiej opisać mechanizm rządzący toksycznym związkiem? Raczej nie.

Przekonacie się, że Slaughter od samego początku bawi się waszymi emocjami; manipuluje waszymi uczuciami do tego stopnia, że w jednym momencie będziecie współczuć kompletnej łajzie, by zaraz potem chcieć strzelić ją w twarz. I odwrotnie. Tej manipulacji sprzyja sama kompozycja książki. Ponieważ rozwój wydarzeń śledzi się z perspektywy kluczowych dla fabuły postaci, będziecie mieli szerszy obraz sytuacji, co pozwoli wam na wyrobienie sobie samodzielnej opinii. Choć pewnie nieraz okaże się, że - wraz z bohaterami - daliście się zwieść.

Kim jest tytułowa ofiara? Tytuł oryginału ewidentnie wskazuje na kobietę, ale jest ich tam zbyt wiele, żeby można jednoznacznie stwierdzić o kogo konkretnie chodzi. A może to symbol zniewolenia kobiet przez mężczyzn? W końcu psychiczne i fizyczne znęcanie się oraz stręczycielstwo są nadal aktualnymi problemami w wysoko rozwiniętych krajach. Autorka nie boi się nazwać rzeczy po imieniu i w bezceremonialny sposób odsłania najbardziej mroczne cechy ludzkiej natury. W „Ofierze” będziecie mieć do czynienia z tyloma rodzajami przestępstw o różnym podłożu, że wyliczanie ich tutaj uważam za bezcelowe. Napomknę tylko, że gwałt i zabójstwo byłego policjanta to tylko wierzchołek góry lodowej.

Karin Slaughter w bezceremonialny sposób podaje wam na tacy bardzo ważne kwestie nękające współczesne społeczeństwo. Stara się wyjaśnić naturę zła i pokazać jak poważne mogą być konsekwencje jego negowania. Jeśli więc ta powieść nie da wam choć trochę do myślenia, będzie to oznaczać, że jesteście zimnymi draniami.   

Natalia Neisser