Akcja powieści dzieje się w Egipcie. To tam na wakacjach poznaje się czwórka głównych bohaterów. Anastazja przyjechała tu za Damianem, kolegą ze szkoły, w którym skrycie podkochuje się od dłuższego czasu. Podczas wyjazdu nawiązuje z nim w końcu bliższy kontakt. Na miejscu poznają też Klarę, która wakacje spędza wraz z babcią, i starszego o kilka lat Alberta, studenta arabistyki. Ich ścieżki krzyżują się, trudno żeby było inaczej, skoro mieszkają w tym samym hotelu. Ich znajomość to swoista sinusoida: początkowo są ku sobie wszyscy nawzajem niechętni, później rodzi się między nimi nić sympatii, a szczególne zainteresowanie dziewczyn zaczyna budzić tajemniczy Albert. Swoją tajemnicę ma jednak każde z nich. Ukrywająca blizny na nadgarstkach Anastazja, która do Egiptu przyleciała z rodzicami i 2-letnim bratem, Klara, ubierająca się zawsze na czarno, nawet na plaży czy Damian, który nie potrafi się przyznać do uzależnienia od gier i nawet znajomość z Anastazją i Klarą traktuje jak rozgrywkę. Choć młodzi, bohaterowie są już doświadczeni przez los, jedni bardziej, drudzy mniej. Jednocześnie są na tyle zwyczajni, że każdy nastoletni czytelnik będzie mógł się z nimi identyfikować. Ciekawie skonstruowani i opisani, są postaciami z krwi i kości, postaciami, które łatwo polubić.

Autorka nie od razu gra z czytelnikami w odkryte karty. Prawdę o bohaterach poznajemy stopniowo, co utrzymuje nas w ciągłym zainteresowaniu. Im dalej, tym lepiej i bardziej wciągająco. A pod koniec spodziewajcie się prawdziwego wyciskacza łez. Bo tematy, które porusza Anna Łacina w swojej książce nie są łatwe i bezbolesne. Wręcz odwrotnie, autorka przedstawia raczej te mniej kolorowe odcienie życia, nie oszczędza swoim bohaterom doświadczeń przykrych i rozczarowujących. To nie jest lekka książka o pierwszej miłości, choć dobrze obrazuje uczucia, jakie towarzyszą pierwszemu zauroczeniu. Jej sednem nie jest jednak miłość, jeśli już to przyjaźń, ale przede wszystkim jest to książka o tym, że życie nastolatków to nie beztroska sielanka. Coraz częściej, pozostawieni sami sobie, zmagają się oni z paskudnymi problemami, chorobami czy brakiem akceptacji samego siebie. Między innymi takie tematy oswaja „Niebo nad pustynią”. I robi to naprawdę dobrze.

„Niebo nad pustynią” to realistyczna książka dla młodzieży, nie idealizująca jej, ale też jej nie demonizująca. Świetnie napisana przez autorkę, która nie rości sobie praw do moralizatorstwa. Przedstawia ciekawe problemy i postawy, porusza także aktualne zjawiska, takie jak uzależnienie od komputera. Każdy czytelnik wyniesie z jej lektury coś wartościowego – podobnie jak książki Johna Greena, „Niebo nad pustynią” powinno się bowiem spodobać także osobom, które już dawno nastolatkami nie są.

Malwina Sławińska