Tom czwarty popularnej serii o braciach Alriku i Vigo prezentuje historię tytułowej Bjery – małego łupieżcy, który wykonuje polecenia swojego stwórcy. Pomimo, że akcja trochę zwalnia w porównaniu z genialną częścią trzecią, nie oznacza to jednak, że w miasteczku nie ma co robić. Jest świeżo, nie ma powtarzalności i zagłębianie się w perypetie nastoletnich rozrabiaków wciąga niczym dobry film. Czytelnik ma wrażenie, że uczestniczy w specyficznym, serialowym „proceduralu”, gdzie każdy tom pełni funkcję nowej, zamkniętej historii, a główny wątek powieści przewija się co jakiś czas, sprawiając, że czytelnik staje się więźniem swojej ciekawości.

Autorki udowadniają, że nie brak im pomysłów na kolejne pierepałki Alrika i Vigo. Opowieść w części czwartej staje się lekko przewidywalna, lecz można przymknąć na to oko, gdyż po zawirowaniach, jakie zaserwowały nam autorki w trzech pierwszych częściach powieści, czytelnik zasługuje na mentalny odpoczynek od tego typu zawiłości. Pomimo spowolnionej akcji, znajdziemy w książce to za co kochamy tę serię – charyzmę, świetnych bohaterów i stopniowe odkrywanie tajemnic. Larsson i Korsell zamieniają odbiorcę w Sherlocka Holmesa, który towarzyszy rodzeństwu w drodze do odkrycia prawdy.

„Pax. Bjera” to tom, który nieznacznie różni się od swoich poprzedników. Akcji co prawda nie brakuje, lecz jest jakby „przytłumiona” i „spowolniona”, przez co oczekiwania co do piątego tomu znacząco wzrastają. To wciąż dobra książka, która oczarowuje klimatem i bohaterami. Autorki uważają, że każdy zasługuje na odpoczynek, więc zaserwowały fantastyczny czasoumilacz, przy którym będą bawić się zarówno dzieci jak i dorośli.

Damian Hejmanowski