Shea Rigsby jest najlepszą przyjaciółką Lucy. Wspiera ją z oddaniem po śmierci matki. Tkwi w mało skomplikowanym związku ze swoim chłopakiem Millerem, który jednak nie jest jej wielką miłością. Szybko zdaje sobie sprawę, że o wiele głębszym uczuciem darzy Ternera Carra, ojca Lucy, niedawnego wdowca, swój wielki wzorzec do naśladowania i przyczynę jej wielkiej pasji, jaką jest futbol amerykański. Ale czy to właśnie on jest tym „jedynym”? A może jest nim wielka sława NFL, cudowne dziecko futbolu, wychowanek Walker Broncos, z którym Shea chodziła do szkoły – Ryan James? A może jest nim kariera dziennikarki sportowej, drużyna uniwersytecka Walker Broncos lub po prostu amerykański futbol?

Nie będę rzecz jasna zdradzać zakończenia, choć muszę przyznać, że nieco mnie zawiodło. Być może jednak nie chciałam po prostu rozstać się z żadnych z bohaterów powieści i miałam nadzieję, że ich losy będą miały w każdym przypadku zakończenie. Lecz, jak to jest w prawdziwym życiu, nie wszystko pozostaje zawsze dopowiedziane.

Emily Giffin jest jedną z pierwszych autorek, które miałam okazję poznać osobiście. Jest jedną z osób, które po pięciu minutach rozmowy wydają się nam najlepszymi przyjaciółkami. Ani się obejrzałam, a wyświetlałyśmy sobie w komórkach nawzajem zdjęcia swoich dzieci. I choć z reguły nie jestem aż tak otwarta, przy niej było to czymś naturalnym. Tak samo jest z jej powieściami. Czyta się je prawie jednym tchem. Zakończenia rozdziału często są tak zaciekawiające, że jednak nie odkłada się książki według wcześniejszego planu i trudno nieraz powiedzieć „na dziś koniec”. Bohaterowie na tych kilka dni czytania stają się bliskimi przyjaciółmi, a z historii bije niezwykle sympatyczne ciepło.

To idealna lektura na wakacyjny czas. Przyjazna, łatwa i taka, którą czyta się naprawdę szybko, mimo swoich ponad pięciuset stron. Jestem pod wrażeniem informacji i autentyczności wątków czy postaci, jakie Giffin musiała zgromadzić, by opisać futbol amerykańskiego – ligęi uniwersytecką, jak i zawodową NFL. Choć na futbolu nie znam się prawie wcale, pasja Trenera Carra i Shea jest tak dobrze przekazana, że w zupełności wyczerpuje temat, pomimo codziennych zainteresowań, robiąc z nas na te kilka wieczorów ekspertów w sportowej dziedzinie.

Główne pytanie zadane w tej powieści brzmi: czy powinno się iść za głosem serca i stawiać wszystko na jedną kartę, zarówno w życiu uczuciowym, jak i karierze czy zainteresowaniach? A co, jeśli te wszystkie strefy tak silnie się łączą, że nie sposób ich rozdzielić i nie sposób dokonać innego wyboru? To historia o miłości, przyjaźni i po prostu o życiu – o wszystkim, co składa się na osobiste zwycięstwa i sprawia, że życie jest jak mecz futbolowy. Zachęcam do lektury.

Monika Samitowska-Adamczyk