Pośród wietrznych wschodnich stepów, podobnie jak miało to miejsce na niegościnnej Północy, czytelnik śledzić będzie wydarzenia z perspektywy bohatera zbiorowego, czaardanu Laskolnyka. Na czoło wybija się jednak nie słynny dowódca tego wolnego oddziału lekkiej kawalerii, były imperialny generał, a Kailean-ann-Alewan, dziewczyna obdarzona silnym charakterem oraz pewnymi nadzwyczajnymi zdolnościami, którymi raczej nie powinna się głośno chwalić. Na pewno nie w kraju, którego regulacje dotyczące metod stosowania magii są bardzo... konserwatywne.

Czaardan to zgraja osobników jeszcze bardziej barwnych i usposobionych nonkonformistycznie, niż ci, którzy znaleźli się w Szóstym Pułku pod wodzą Kennetha-lyw-Darawyta. Każdy (i każda, gdyż kobiet tu nie brakuje) z nich niesie brzemię własnej przeszłości, wielu skrywa intrygujące sekrety, a wszyscy razem imponują odwagą, sprytem oraz gotowością do wspierania siebie nawzajem, nawet wtedy, gdy trzeba za to zapłacić wysoką cenę. Bo i czaardan, jak mówią sami jego członkowie, bardziej przypomina rodzinę, niż oddział wojskowy.

Nie bez przyczyny wysuwającą się na pierwszy plan postacią jest właśnie Kailean. Osierocona w dzieciństwie i przygarnięta przez rodzinę Kalevenhów należącą do ludu Verdanno, jest niejako łącznikiem pomiędzy Meekhańczykami zamieszkującymi wschodnie pogranicze a plemieniem wozaków. Verdanno, choć od kilkudziesięciu lat zamieszkują ziemie Imperium, są tu obcy, w dużym stopniu na własne życzenie. Obecność Kailean, którą ci nieufni ludzie traktują na równi z członkami swej wspólnoty, pozwala wejść w ich codzienność, poznać zwyczaje, ale i przedstawić konflikt na tle rasowym, bo o takie, jak już się rzekło w opowieściach z Południa, na meekhańskich pograniczach nie trudno.

Historia, którą Wegner rozsnuwa na Zachodzie, wykracza poza imperialne granice i rozgrywa się w portowym mieście Ponkee-Laa. Tutaj pierwsze skrzypce gra Altsin, podopieczny miejscowej gildii złodziei. Poznajemy go jako młodego, beztroskiego chłopaka, ot, archetyp łotrzyka snującego się po ciemnych zaułkach i obdarzonego nieprzeciętną skłonnością do pakowania się w tarapaty. W czterech opowieściach z jego udziałem będzie nam dane śledzić wewnętrzne przemiany samego bohatera oraz zagłębić się w sieć lokalnych intryg z udziałem kapłanów, arystokratów i samych złodziei zrzeszonych w Lidze Czapki, której władza w mieście wcale nie ustępuje wpływom, jakie posiadają dwie pozostałe grupy społeczne. To, co spotyka Altsina sięga jednak jeszcze dalej – głęboko w przeszłość wegnerowskiego świata, do czasów wojen bogów z tutejszego panteonu.

W opowieściach ze Wschodu i Zachodu autor częściej dopuszcza do głosu magię oraz inne siły nadnaturalne, niektóre wydarzenia sugerują boską interwencję, wzrost aktywności bytów wyższych. Należy jednak zaznaczyć, że Wegner w żadnym razie nie sięga po proste sztuczki wpadające w schemat deus ex machina. Obietnice historii zakreślonej na naprawdę szeroką skalę, w której poznani dotąd bohaterowie będą jedynie pionkami, także są coraz odważniejsze. Już teraz schemat niezależnych wydarzeń z różnych stron świata zostaje przełamany, gdyż losy postaci z części pierwszej i drugiej „Opowieści z meekhańskiego pogranicza” z wolna zaczynają się splatać.

Nikt, kto sięgnął po „Wschód – Zachód” w poszukiwaniu kolejnej porcji tego, co otrzymał w pierwszym tomie, nie powinien poczuć się zawiedziony. Wegner znów udowadnia, z jaką pieczołowitością powołał do życia świat swych opowieści, z jaką łatwością umieszcza w nim pełnokrwistych, wyrazistych bohaterów. Nie brakuje wartkiej akcji, momentów głęboko emocjonalnych, fabularnych zwrotów i miejsca na odrobinę refleksji. A fakt, iż „Północ – Południe” oraz „Wschód – Zachód” są dopiero czymś w rodzaju wstępu do większej opowieści pozwala mieć nadzieję na kolejne długie godziny spędzone na eksploracji świata, który żal opuszczać, w dodatku w doborowym towarzystwie.

Agata Rugor (Jezebel)