Kiedy Anna po raz kolejny przyłapuje męża na zdradzie, ucieka z domu. Pomocną dłoń podaje jej Michał, wieloletni przyjaciel. Oprócz mieszkania oferuje jej także ciekawą propozycję zawodową: napisanie książki o Halinie Galińskiej, działającej pod pseudonimem „Inka”. Jego zdaniem to „najpiękniejsza femme fatale stolicy…” [s. 48], ktoś inny stwierdza, „że facetom odbijało na jej punkcie. Że ma w sobie więcej seksu niż Marilyn Monroe i Salma Hayek razem wzięte” [s. 170]. Inka to postać autentyczna – współpracownica Jeremiasza Barańskiego, przestępcy znanego pod pseudonimem „Baranina”, któremu pomogła w zamordowaniu biznesmena Jacka Dębskiego, byłego ministra sportu.

Dziennikarka początkowo niechętnie odnosi się do pomysłu Michała, jednak temat zaczyna ją pociągać i ostatecznie postanawia spotkać się z Inką, której przeżycia z miejsca odosobnienia śledzimy równolegle do wydarzeń z życia Anny. Osobowości obydwu kobiet są dość pokręcone. Chociaż panie pochodzą z diametralnie różnych środowisk, to z czasem okazuje się, że kolejne widzenia w więziennym gmachu bardzo je do siebie zbliżają. Co może wyniknąć z takiej znajomości? Finał tej historii jest bardzo zaskakujący, ale czy ma cokolwiek wspólnego z rzeczywistością?

No właśnie. Jeżeli prawdziwa Inka jest tylko inspiracją, to zupełnie nie rozumiem, po co autorka podaje prawdziwe nazwiska, pseudonimy i niektóre fakty. Wolałabym albo rzetelną biografię Inki, albo oryginalną historię, która oczywiście może być osnuta wokół autentycznych wydarzeń, ale nie pozostawia wątpliwości co do fikcji literackiej. Tymczasem autorka – jak czytamy na okładce – „przekopała tony akt sądowych i rozmawiała z ludźmi, którzy spotkali na swojej drodze Inkę (…) po to, by odtworzyć [jej] portret (…)”, a jednak kreuje jakąś alternatywną rzeczywistość.

Przez większą część książki Inka jest prezentowana tak, by wywołać współczucie czytelnika. Czy był to efekt zamierzony? Nie wiem, ale to mi się nie podoba. Inka nie trafiła do więzienia za światopogląd – ma na rękach krew (najprawdopodobniej nie tylko Dębskiego). Ponadto jeśli akcja powieści toczy się na początku XXI wieku (wtedy zamordowano wspomnianego polityka), to niestety Monika Sławecka nie przyłożyła się do perfekcyjnego oddania realiów sprzed prawie dwudziestu pięciu lat. Epilog jest natomiast niedopracowany fabularnie, jakby dopisała go naprędce zupełnie inna osoba.

Mimo opisanych przeze mnie mankamentów publikację tę czyta się szybko i nie jest to szczególnie przytłaczająca lektura. Ciekawie opisano świat mafii, przypuszczam, że całkiem nieźle oddano warunki panujące w polskich więzieniach. Czy polubicie Annę Poniatowską? Czy spodoba wam się historia Inki? Możecie przekonać się sami.

Aleksandra Dolęga